Ettie Bierman Keur 7. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
is bloot vriende.”
“Ek is nie ’n moroon nie. Wat wou jy gehad het? Dat ek B.A. loop en ook uitgewer word? Ek reken daar is belangriker dinge as boeke, byvoorbeeld mense. Ek reken ’n ma wie se kind deur ’n dronk bestuurder noodlottig beseer is, weet nie van vir en aan nie. Nog minder ’n skielike pensioentrekker wie se spaargeld deur ’n skelm makelaar gesteel is.”
“Is dit nuwe sake wat jy hanteer?”
“Probeer hanteer, mits my vrou sal ophou rondflerrie en my toelaat om op my werk te konsentreer.”
Carina hoor ook hoe erg die woord klink. Geen wonder Tinus was so die josie in toe sy dit gesê het nie.
“Ek loop nie rond nie, Tinus. Daarvoor het ek jou te lief. Ras is my werkgewer en ek ’n junior werknemer. Die kere wat ons wel gesels, hakkel en stamel ek en noem hom meneer. As ons miskien vriende is, is dit oppervlakkig en platonies. Soos jy en Annerie van Wyk hopelik ook is. Hy ry smiddae dié kant toe met ’n leë motor – ’n motor pleks van ’n rammelende, skuddende bus waarin ek die hele pad moet staan en vasklou om nie uit te val nie. Ek is eerlik: hy het aangebied om my in die toekoms elke middag op te laai.”
“En jy het oor jou voete geval om sy gáwe aanbod te aanvaar?”
“Jy behoort bly te wees. Dan is ek vroeër tuis om jou sokkies te was en stryk.”
“Sokkies word nie gestryk nie. En daar is ’n wassery om die hoek. Jy hoef nie met die hand te was nie.”
“ ’n Laundromat. Teen hoeveel rand ’n bondel? Geld wat ek waar moet kry?”
Tinus klap sy boeke toe. “Laat staan dit! Ek gaan slaap.”
Carina besef sy moes stilgebly het, nie verwyt het nie. Maar vandat hy by die huis gekom het, het alles skeefgeloop.
“Wat van die biefstukke? Vleis wat ontdooi het, kan nie weer bevries word nie.” Pleks van ’n vredesaanbod, klink dit beskuldigend.
“Ek is nie honger nie,” antwoord Tinus kortaf.
“Ek wou vanaand ’n spesiale aand gemaak het.”
Tinus pluk sy skoene uit. “Jy het. Uiters spesiaal. Met vertellinge van Du Toit en hoeveel jaar jy nog vir hom gaan werk. Of is dit aan hom werk? Hom bearbei?”
Carina is spyt sy het ooit die taalkwessie geopper. “Ek wou biefstuk en sampioene maak, met kerse op die tafel …”
“Ek kan vir elektrisiteit betaal.”
“Die kerse was veronderstel om romanties te wees.”
“Bêre die romantiese dinge maar vir die wonderlike Du Toit en tant Susie. Hulle waardeer dit meer as ek.”
Carina bly verslae in die kombuis staan. Sy het gekla hulle leef by mekaar verby. Maar dis erger. Sy en Tinus begryp mekaar nie meer nie en maak mekaar seer, sonder dat hulle besef hoeveel skade aan hul verhouding berokken word.
Carina bêre die biefstukke. Gekoop ten koste van ’n hareborsel wat sy dringend nodig het. Liaan en Tertia lyk asof hulle uit die bladsye van ’n modeboek gestap het. En sy soos ’n voëlverskrikker. Sy kry skaam oor haar armoedige klere. Hoe kan sy skrywers besoek en voorskryfkomitees gaan spreek in verlede jaar se erfstukke van haar ma as sy uitgewer word? Dit maak ’n swak indruk.
Carina loop nie agter Tinus aan om te piep en paai nie, soos Henk dit genoem het. Sy kyk na die nuus op TV, sodat sy darem ’n bietjie algemene kennis opbou, lees ’n paar hoofstukke van Ouboet en gaan dan slaap.
Tinus reageer nie toe sy die kamer binnekom nie, hoewel sy aan sy asemhaling kan hoor hy is wakker. Sy trek uit en klim in die bed.
“Nag.”
“Nag,” antwoord hy ewe kil.
Aan ontbyttafel die volgende oggend probeer Tinus vrede maak.
“Wat het met ons gebeur, Carrie? Ons kan nie so aangaan nie – twee vreemdelinge onder een dak. Ons was lief vir mekaar. Ons is getroud …”
Ras het nie weggesteek dat hy getroud is nie. Maar onthou Annerie van Wyk dit ook? En Tinus?
Carina antwoord nugter en logies: “Dis maar soos die lewe is. Die eerste ses maande van enige huwelik is seker vol rose en maanskyn. Alles is in pienk sellofaan toegedraai en die lewe voel soos een, lang, idilliese wittebrood. Maar dit kan nie altyd so aanhou nie. Die een of ander tyd moet ’n mens uit jou drome wakker word. Ek dink dis wat met ons gebeur het. Die glans het verdwyn en ons het realisties geword.”
“Wat is realisme? ’n Lewe vol irritasie en misverstande waarin elkeen in ’n geslote lugleegte leef sonder plek vir die ander? Dis nie die rede waarom ek getrou het nie. Ek wil nie ’n kok en ’n huishoudster en ’n sakevennoot hê wat meer geld as ek verdien nie. Eerder ’n maat, ’n kameraad, ’n geesgenoot. En veral ’n vrou wat ek kan liefhê.”
“En ek wil nie ’n robot hê wat nooit hier is, wat te besig is met sy eie sake om my dag of nag te sê nie. ’n Robot wat my wantrou en ignoreer.”
Tinus tel sy skoene op en gaan bêre dit saam met die koerant. “Wat probeer jy sê? Dat jy moeg is vir my? Dat jou ouers reg was en dat ons moes gewag het?”
“Nee, ek sal nooit oor die afgelope halfjaar spyt wees nie, al gebeur wat ook al. Ons het die regte besluit geneem. Ons moes nie gewag het nie en ons kan nóú ook nie wag nie. Dis kwart voor agt! Ek moet nog opruim en ons moet al ry!”
“Dié bespreking is belangriker as tydtafels en horlosies.”
“Ek stem saam. Dis nodig. Dringend noodsaaklik dat ons die saak uitpraat. Maar daar is tyd en ’n plek vir alles.”
Carina lyk skielik soos die skoolmeisie wat hy toentertyd leer ken het. Windverwaaid en nie so selfversekerd soos sy probeer voorgee nie …
“Soos gister buite op die balkon?” Tinus grinnik. “Die plek is nou beter, want tant Susie slaap. Hoe lyk dit met die tyd?”
Carina gooi haar hare oor haar skouer. “Opmaak neem langer as veertien minute. Bêre dit vir vanmiddag.”
“Ek het net twee minute nodig.”
“Hou op spog.” Ondanks haar ergernis omdat Tinus so tydsaam is, kan Carina nie haar lag bedwing nie. Solank een van hulle twee ’n sin vir humor behou, kan daar nie veel skeel nie; niks wat nie reggestel kan word nie.
Sy kan nie onthou wanneer laas sy spontaan gelag het nie, besef net dat dit ’n terapeutiese uitwerking op ’n mens kan hê. Carina streel die deurmekaar hare van Tinus se voorkop weg en hou hom styf teen haar vas.
“Manliefste, alles sal regkom, nè? Dis sommer net ’n fase wat sal oorwaai. Ons sál weer vir mekaar lief wees, nè?”
“Nie wéér nie, stééds. Ons het nog nooit opgehou om mekaar lief te hê nie.” Tinus se arm om haar is soos ’n tuiskoms. Soos die lugleegte waarvan hy gepraat het, behalwe dat hulle saam daarin is. Sonder misverstande.
“Kom ons begin van nuuts af aan,” stel Carina voor. “Voor jy vanoggend soos ’n stoomlokomotief uit die kamer gestorm het sonder respek vir die skarniere … Môre, my liefste man,” groet sy.
Hy lyk skaam. “Ek het môre gesê, maar jy het nie gehoor nie.”
“Omdat jy gebrom en onderlangs gemompel het. Diertjie, het jy lekker geslaap?”
Tinus speel saam. “Nie ’n ooglid opmekaar gesit nie, nie die ganske nag nie. En jy, skapie?”
“Nee. Ek kan nie slaap as ek weet jy is vir my kwaad nie.”
“Ek is nie. Maar jy sál wees as ons laat is …” Hy help haar afdek en toesluit. Saam hardloop hulle die trap af na die parkeerterrein.
In die motor op pad bushalte toe, is hy weer die ou Tinus op wie sy met die eerste blik halsoorkop verlief geraak het toe Wynand hulle aan mekaar voorgestel het.
Hoewel die Volksie se verrinneweerde