Ettie Bierman Keur 7. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
het. Maar skielik is dit asof ’n koue wind oor haar waai. Sy het ’n kwalifikasie en ervaring oorweeg, die koerante of selfs ander uitgewerye. Maar as Tinus ’n vennoot in die firma word, sal hy genoeg verdien sodat dit nooit weer vir haar nodig sal wees om te werk nie, veral nie as daar ’n gesin is wat sy moet versorg nie. Of weet sy diep in haar onderbewussyn dat hul huwelik nie slaag nie, dat daar nie kinders sal wees nie en dat die tyd gaan aanbreek wanneer sy vir haarself moet sorg?
Dis ’n gedagte wat haar bang maak. Haar ouers het haar beskermd grootgemaak, óórbeskermend opgetree na Wynand se dood. Sy weet nie wat opofferings beteken nie. Op die oomblik kry sy swaar sonder nuwe skoene en ’n haarborsel. Sy weet as sy net bel en vra, sal haar ma vir haar tien paar skoene en twintig borsels bring; haar met oop arms verwelkom as sy wil huis toe kom. Maar dit is nie reg nie. Wanneer ’n meisie die dag mondig is, moet sy leer om op haar eie bene te staan. Anders gaan sy ’n klimopplant word, met Pa en Ma as steunpilare. Pa en Ma wat natgooi, voed en oplei. In die proses word hulle misbruik en sal sy haar selfrespek verloor. En sy sal haar inisiatief en die bietjie selfvertroue wat sy nog het, inboet.
Die telefoon lui gelukkig selde. Terwyl Tertia met Elita onderhandel, het Carina ’n verposing. Personeellede word toegelaat om private oproepe te doen, maar sy bel nie haar ma of pa nie. Soos Ras gesê het: sy is groot en oud genoeg om haar eie probleme op te los. Sy bel Tinus.
“Meneer Rheede? Ja, hy is op kantoor. Net ’n oomblik …” antwoord die firma Coetzer en Horak se telefoniste, Lisa of Lize, afgelei van Elisabeth. Carina kan nie onthou hoe Tinus gesê het nie.
Elisabeth is professioneel. “Wie is dit wat met meneer Rheede wil praat?”
“Sy vrou, Carina.”
Stemme praat in die agtergrond. Dan hoor Carina weer Elisabeth se stem: “Dit spyt my, mevrou Rheede, meneer Rheede is pas uit.”
Maar nou-nou was hy daar … Beskikbaar, tot hy gehoor het wie dit is? Wil hy nie met haar praat nie? Probeer Tinus haar vermy? Carina besef sy is dalk onredelik. Hulle het reeds te veel misverstande gehad sonder dat sy nog een skep wat moontlik nie bestaan nie.
“Is hy hof toe?” wil sy weet.
“Nee, die hof is reeds in sitting.”
Carina weet ook die landdroshof begin vroeg, nie twaalfuur die middag nie.
“Weet u hoe laat hy terug sal wees?”
“Ongelukkig nie. Kan ek ’n boodskap neem?”
Carina weet nie wat sy wou bereik deur te bel nie. Dalk omdat sy bang was. Dalk omdat sy sommer net vir Tinus wou sê sy is lief vir hom, sy sal bedank en dinge gaan regkom. Hy het nie vir haar gesê hy sal vanmiddag uit wees nie. Sover sy weet, is dit die dronk motorbestuurder of die pensioentrekker waarvoor hulle vroegoggend hof toe sou gaan om uitstel te vra.
“Weet u dalk waarheen hy is?”
“Net ’n oomblik …” Carina hoor Elisabeth verneem, lag, dan ’n ander meisie wat giggel en onderlangs fluister.
Elisabeth bly lank weg en is skielik minder amptelik toe sy uiteindelik na Carina terugkom. “Hallo? Is jy nog daar? Kan ek jou na Annerie van Wyk deurskakel? Sy sal weet waar Tinus is.”
Carina verstyf. Bedaar! maan sy haarself. Moenie op hol raak nie.
“Asseblief,” vra sy beleef.
Dié keer is Lize of Lisa gou terug. “Jammer, Annerie is ongelukkig ook nie op kantoor nie.”
Carina se keel is droog. Saam weg … Saam uit, die hele oggend en waarskynlik die middag ook. As sy nie gebel het nie, sou sy nie daarvan geweet het nie. Sou sy soos ’n groot gek vanaand weer vir Tinus biefstuk probeer gaarmaak het. Biefstuk is om mee fees te vier. Wat vier hulle? Die feit dat haar en Tinus se huwelik ook op ’n sinkplaatpad is? Die feit dat hy iemand anders gevind het wat beter aan sy behoeftes voldoen?
“Is daar ’n boodskap?” herhaal die meisie.
“Geen boodskap nie,” antwoord Carina kortaf.
“Ek sal hom sê u het geskakel.”
“Dis nie nodig nie.”
Carina gaan maak vars tee, haal koekborde uit en sny die appeltert wat ’n bode by die tuisnywerheid om die hoek gaan koop het. Elita Broodryk sal seker vra waar die geklopte room is. Carina gee nie om nie. Die einde van volgende maand is sy waarskynlik weg. Nie eens meer in Pretoria nie, maar op ’n ander dorp waar niemand haar ken nie, waar niemand weet sy was te sleg om haar man te behou nie.
“Haai,” groet Rasmus.
Hy lyk net so omgekrap soos sy.
“Hallo,” antwoord Carina. “Die ketel kook. Wil jy saam tee drink?”
“Saam met jou, ja, nie saam met die voortreflike Elita nie.”
“Haar resepteboekreeks gaan vir Fokus baie geld beteken.”
“Fokus … Soos ek voel, kan sy op die maan fokus. Ek sal selfs die teleskoop skenk.”
“Jy klink net so befoeterd soos ek.”
“Ek is. Net honderd persent meer so.” Sy een mondhoek lig. “In watter bui is jy?”
“Lus vir arseen en strignien.”
“Sal ons gaan kyk of die restaurant dit op die spyskaart het?”
Carina knik.
“Het jy nagedink?” verneem Rasmus.
“Ure lank.”
“Wat was die resultaat?”
“As jou uitnodiging nog staan: baie dankie, Ras, ek sal graag saam met jou gaan eet.”
Die seekosrestaurant in Schoemanstraat is nie ’n goeie keuse nie. Te naby die hof, en sy en Tinus het ook al per geleentheid daar geëet. Onwillekeurig kyk Carina rond of sy hom en Annerie dalk sien. Daar is een of twee mans met togas, maar niemand wat sy ken nie.
“Biefstuk?” stel Rasmus voor.
Sy skud haar kop. “Ek is nie Tinus nie. By ’n Sjinese, Indiese, Griekse, selfs Italiaanse restaurant eet hy biefstuk. Nee dankie, dis duur en ek is allergies daarvoor.”
“Tipiese Suid-Afrikaner.” Rasmus lag en bestel ’n garnaalvoorgereg en kreef as hoofdis. Dan vertel hy haar van die skrywer wat ’n afskrif van sy manuskrip aan ’n ander uitgewer gestuur het sonder om hom te raadpleeg. Fokus publiseer vinniger as hul opposisie en die boek het reeds verskyn. Nou wil die ander uitgewer Fokus dagvaar omdat hulle intussen ook setkoste aangegaan het.
“Hulle behoort die skrywer te dagvaar,” sê sy.
“Nee, jong, die skrywers praat met mekaar. Maak ’n uitgewer ’n skrywer kwaad, kry die uitgewer nie weer ’n manuskrip van hom en twintig ander nie. Daardie proefbladsye wat jy persklaar gemaak het, is in die kol. Subwerk is egter net ’n bysaak. Jy sal leer ’n uitgewer se hooffunksie is om skrywers te werf en te bearbei.”
Carina voel gevlei. “Is my subwerk nou meer akkuraat?”
“Perfek noudat Jan jou goed touwys gemaak het. Tertia sou nie ’n goeie onderwyser gewees het nie en Henk is te verstrooid.”
En Liaan? wonder Carina. Of sou Liaan haar juis die verkeerde tekens geleer het?
“Genoeg oor die werk.” Oor ’n glasie wyn kyk Ras na haar. “Ek het genoeg stoom afgeblaas. Jy het nou gehoor wie ek wou vermoor. En jy? Vir wie wou jy arseen en strignien koop?”
“Ek gesels graag oor die werk. Dis stimulerend en ek wil jou nie met my katastrofes verveel nie.”
“Jy is pragtig en intelligent en talentvol. Maar vervelig?” Hy glimlag. “Nooit nie. Pak uit, as uitpak jou beter sal laat voel. Ek het vanoggend dieselfde teenoor jou gedoen.”
Toe Carina haar kom kry, borrel alles oor. Sy vertel van haar ma wat nie begryp nie, wat net van egskeidings praat. Van Annerie van Wyk.