Ettie Bierman Keur 7. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
Rasmus help haar uitklim en druk die slanke, bewerige figuurtjie ’n oomblik teen hom vas. “Jy het twee weke dubbelskof en oortyd gewerk. Jy is op ’n vry middag geregtig.”
“Hoe laat is dit?” vra Carina.
“Halfvier. Al wat jy vry kry, is ’n uur, as vergoeding vir jou harde werk en etenstyd af.” Hy stap saam met haar die trap op. By hul voordeur soen hy haar op die voorkop. “Ek het jou lief. Al vergeet jy alles wat ons gepraat het, onthou dit.”
“Ek onthou.”
Rasmus sluit die deur vir haar oop, dan laat hy Carina gaan. “Volgende Vrydag, dieselfde tyd, dieselfde plek?”
Carina knik. As Tinus drie uit vier aande by Annerie kuier, wat is daarmee verkeerd as sy een maal per week saam met Rasmus gaan eet?
8
Carina slaap toe Tinus tuiskom. Veraf hoor sy ’n lawaai wat soos ’n gekap en getimmer klink. Dis in haar kop, dink sy. Dis die hamerslae teen haar slape wat haar hoofpyn vererger. Sy draai om en probeer slaap.
Die getimmer verminder nie; dring selfs deur die kussing wat sy oor haar ore gedruk het. Eers dink Carina sy droom, maar dan hoor sy dit weer – dié keer die geluid van glas wat breek. Sy sit regop. Inbrekers? Asseblief, bid sy, nie vandag nie, nie nou nie – nie terwyl sy so siek en naar voel nie.
Nog glas breek iewers in die woonstel. Dis nie ’n droom nie, besef Carina. Iemand probeer inkom. Skree sal nie help nie; buitendien is haar mond te droog om ’n geluid te maak. Die polisie? Sy kan nie die nommer onthou nie. Sy strompel in die gang af en gryp in die verbygaan ’n swaar geelkoper-kandelaar wat ’n trougeskenk was. Nie veel werd as ’n wapen nie, maar beter as niks.
By die voordeur lê die glassplinters oor die vloer gesaai en buitekant hoor sy stemme. Daar is meer as een …
“Wie’s daar?” roep sy uit.
“Carina …?” Dis Tinus, besorg en ontsteld.
“Wie’s dit? Is dit jy?”
Hy was buite weste omdat hy bang was sy het iets oorgekom. Toe Carina antwoord en hy besef sy is ongedeerd, is Tinus ergerlik. “Wat gaan aan? Hoekom maak jy nie oop nie?”
“Ek het nie geweet dis jy nie. Het jy jou sleutel vergeet?”
“Het jy die tyd vergeet? Die deur is gesluit en jou sleutel steek aan die binnekant in die slot. Ek kan nie inkom nie.”
“Hoekom het jy nie geklop nie?”
Tinus brom iets wat sy gelukkig nie snap nie. “Ek het byna my kneukels gebreek soos ek aan die deur gehamer het. Het jy nie gehoor nie?”
Carina vertel liewer nie van haar droom en dat sy ’n kussing oor haar kop gedruk het nie.
“As dit nie te veel moeite is nie,” vra Tinus sarkasties, “kan jy nóú dalk oopmaak, of moet ek steeds soos ’n inbreker deur die venster klim?”
Sy sluit haastig oop.
Eerste wat instorm, is tant Susie, haar oë so groot soos twee eetserviesborde. “Ons dog jy’s dood! Oor die kop geslaan of verwurg. Tienie was skoon mal van bekommernis. Hy’t gesê vergeet die skade, ons moet oopkap en loop kyk. Wat het gebeur?”
“Niks nie.” In die agtergrond sien sy mevrou Ehlers en van die ander bure staan. Carina voel verspot.
“So, jy was toe al die tyd net hier en springlewendig. Waarom wou jy nie oopmaak nie?”
Hoe erken sy die skande wat sy oorgekom het? Carina wens sy het iets groter as ’n kussing om onder weg te kruip.
“Ek het nie gehoor nie. Ek was ver … In die kamer.”
Tinus kyk na haar wasbleek gesig. “Lyk my dit was alles ’n misverstand. Dankie, almal. Dankie, tant Susie, vir die ondersteuning en die leen van die skroewedraaier.”
“Soos altyd, any time, Tienie, jy’s welkom.” Tant Susie wil die drama nog ’n rukkie uitrek. “Reken jy sy’s orraait? Vir my lyk sy soos ’n spook wat wil omval. Sy’s siek, sê ek jou.”
“Ek sal, indien nodig, die dokter inroep. Dankie, tante. Tot siens.”
Wanneer hy haar só noem, is hy nie Tienie nie. Dan is hy Marthinus M. Rheede, die fênsie prokureur doer bo op sy troon. Tant Susie blaas teësinnig die aftog.
Carina voel sy moet haar deel bydra. “Ons sal die ruit vervang, mevrou Ehlers.”
Hul superintendent hou nie van huurders wat probleme skep nie. Gisternag het die mense in 501 luidrugtig partytjie gehou. Vandag lol dit weer by 303.
“Ek sal die glaspaneel laat regmaak, mevrou Rheede, maar u sal vir die rekening verantwoordelik gehou word.”
“Natuurlik. Dankie, mevrou Ehlers.”
Die superintendent draai weg. Ordentlike mense, het sy die paartjie opgesom toe hulle die woonstel gehuur het. Nou lyk dit asof die man dwarstrekkerig is en met sy vrou skeel ook iets.
Tinus skop die glasstukke eenkant toe, pluk Carina se sleutel uit en sluit die slot met sy eie sleutel.
Carina bly handewringend in die sitkamer staan.
“Dis nie net die paneel nie. Eers het ek die slot probeer afskroef. Dalk nóg skade.” Hy bekyk haar. “Voel jy nie gesond nie, Carina?”
Wanneer laas het hy haar Carrie genoem? Sy sal die skade aan die slot ook betaal indien nodig. Carina antwoord net so formeel: “Ek voel heeltemal gesond, dankie, Tinus.”
“Was hier iemand? Was jy bang om die deur oop te maak?”
Van haar naels is niks oor om te kou nie. Carina vleg haar hande inmekaar. “Nee.”
Tinus lyk agterdogtig. “Was dit oor vanoggend? Het jy jou met opset doof gehou om my uit te sluit?”
“Nee. Ek het eerlik nie gehoor nie. Ek het ’n rukkie op die bed gelê en aan die slaap geraak,” erken Carina.
Dit lyk asof Tinus se bui gaan sak. Hy frons meteens.
“Vyfuur die middag in die bed? So vas aan die slaap dat jy nie hoor as ek omtrent die deur afbreek nie? Wat skort?”
“Niks nie. Ek was ’n bietjie moeg, dis al. Ek wou net ’n rukkie rus en het nie bedoel om aan die slaap te raak nie.”
Nou eers let Tinus die deurmekaar hare en die donker skaduwees onder die mooi groen oë op. Soos tant Susie volgehou het, Carina lyk nie gesond nie … Iets skort; iets wat sy nie wil erken nie.
Hy was ’n skurk, besef Tinus. ’n Gevoellose boef. Hy is te behep met homself en sy eie bedrywighede. Carina het probleme. Pleks dat hy help en sy verantwoordelikhede as man nakom, skree hy op sy vrou en verdink haar onnodig.
“Het jy ’n moeilike dag op kantoor gehad?” vra hy en klink gemoedeliker.
Sy het net tot eenuur gewerk, toe gaan kreef en garnale eet, terwyl sy nie eens aan arme Tinus se aandete gedink het nie … Carina voel erger as ’n skurk en ’n boef.
“Nee, dit was ’n maklike dag.”
Tinus maak koffie en probeer om nie op die kas te mors sodat sy agterna weer moet skoonmaak nie.
“Hoe vorder Noordvlug?” vra hy.
Sy antwoord nie. Koffie? Vermoed hy iets, wonder Carina, dié dat hy reken sy het sterk, swart koffie nodig?
Die koffie is egter normaal, met melk in, maar sy voel nie gerus nie. Toe hy langs haar op die bank kom sit, ver-skuif sy na ’n stoel en draai haar kop weg sodat hy nie haar asem moet ruik nie.
“Is jou dialoog toe goedgekeur?” wil hy weet.
Carina knik.
“En die bladsye wat jy persklaar gemaak het?”
Sy