Ettie Bierman Keur 7. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
by die huis wil sit en wasgoed was en kinders grootmaak nie.
Hy roep die wynkelner nader. “Nog ’n bottel, asseblief. Van dieselfde. Ons gaan lank kuier.”
Carina neem ’n slukkie wyn. “Dink jy ek is ondankbaar en selfsugtig? Paranoïes en onnodig agterdogtig?”
“Nee. Wat ek dink, is dat jy ’n besonderse persoon met besondere lojaliteit is en dat Tinus jou nie waardeer nie. Hy besef nie hoe gelukkig hy is om jou as vrou te hê nie. Wat gaan soek hy by ’n ander vrou wat hy nie dubbel en dwars by jou kan kry nie?”
“Hy stel nie in my belang nie.” Sy neem nog ’n slukkie wyn. Eers dan het sy genoeg moed om van die balkon te vertel, dat Tinus saans skaars nagsê en dan omdraai en slaap.
As Ras geamuseerd is, toon hy dit nie. Sy gesig is baie ernstig. “Ek kan ’n kuur aanbeveel, maar moontlik is dit in dié vroeë stadium ietwat drasties.”
Carina kyk oor haar glas in sy blink, blou oë. Die boodskap wat sy daarin lees, laat haar bloos en oor Anta gesels. Oor sy kinders en hul skoolbedrywighede.
Rasmus onderdruk ’n grinnik. “Ons het dieselfde leesstof onder hande gehad. Ken jy ook die artikels waarin raad gegee word oor hoe om ’n amoreuse man te hanteer en af te skakel? Waarin aanbeveel word dat jy hom oor sy kinders uitvra? ’n Taktiek gewaarborg om alle tekens van toenadering in die kiem te smoor.”
Carina ontken dit nie. Wanneer laas het sy parfuum en lipstiffie aangesit vir ’n afspraak met ’n man wat reken sy is mooi en interessant, met potensiaal? Die ete is heerlik, sy geniet sy geselskap … en dit maak haar bang. Die artikel het ook aanbeveel dat ’n mens ’n pak foto’s van die afgelope vakansie byderhand moet hou, wat jy een na die ander uithaal en wys. Daar moet net nie een van jouself in ’n skrapse bikini wees nie. Dié sal sy Ras egter spaar. Hy verdien dit nie.
“Ek en Anta maak ook rusie,” erken hy. “Bitterlik en sonder om agterna vrede te maak. Vier normale mense. Maar nie vir haar bedoel nie. Daarom sal ons al vier, teen ons sin, die slegste in mekaar wakker maak.”
“Ek en Tinus was aanvanklik eenders, nou kom ek agter ons het uiteenlopende belangstellings. Ons verskil in geaardheid, gewoonlik, belangstellings, selfs persoonlikhede.”
“Aanvanklik is die nuutjie van getroud wees ’n bindende faktor. Na ’n ruk irriteer selfs dít wat in die begin dierbaar was ’n mens.”
Carina onthou haar nat sykouse en onderklere in die stort. Tinus het gesê dit lyk huislik. Nou reken hy seker sy is rojaal met die seeppoeier en ’n swak huisvrou. Dieselfde met sy skoene saans wat hy op die mat uitskop sodra hy by die huis kom. Hy herinner haar nie meer aan Wynand as jong seun nie. Nou sien sy net die slordige sitkamer, die opruim elke môre en nóg sokkies om te was.
“Wat is die oplossing?”
Ras huiwer. “As twee mense agterkom hulle is uiteenlopend van geaardheid en nie vir mekaar bedoel nie, is daar geen sin om met ’n huwelik voort te gaan en mekaar onnodig seer te maak nie. Hoekom jou maat aftakel, sy of haar persoonlikheid probeer verander om by joune te pas? Dan is dit nie meer dieselfde persoon op wie jy verlief geraak het nie.”
Soos met sy raad aan Henk en Tertia, besef Carina opnuut hoe logies en nugter Ras is. Hy moes prokureur geword het en Tinus uitgewer.
“In die proses van verandering breek jy jou maat se selfvertroue af,” vervolg hy. “Ook inisiatief en selfrespek. Uiteindelik, op die lange duur, doen jy meer as afbreek. Jy vernietig sy of haar kans op ’n tweede probeerslag. Daar is geen nut in vermorste jare nie, terwyl albei partye die tyd beter kon benut en intussen gelukkiger kon gewees het.”
Die wyn help Carina om minder skuldig te voel, met minder inhibisies. “Sal Tinus gelukkiger saam met Annerie wees?”
“En Anta gelukkiger sonder my?” Rasmus haal sy skouers op. “Ek wens ek was agtien, wanneer ’n mens al die wysheid in pag het. Maar die vrae kom eers na dertig.”
“Wat doen jy wanneer Anta haar onttrek, as sy nie jou belangstellings wil deel nie?” vra Carina.
“Ek bly tuis. Slaan ’n paar balle teen die muur of swem tien lengtes om van die frustrasie ontslae te raak.”
Carina wens hulle het ook ’n swembad en tennisbaan as uitlaatklep gehad wanneer die druk te groot word.
“En daarna? Na die balle en die lengtes?”
“Daarna?” Oor die tafel reik Ras na haar hand. “Daarna dink ek aan jou. Dit help.”
Hy het mooi hande. Skraal en sensitief. Kunstenaarshande. Carina skuif nie weg nie.
“Noudat ek jou gevind het, kan ek jou nie laat gaan nie. Ek sal nie eise aan jou stel nie, Carina. Ek sal jou tyd gee om deeglik te dink voor jy besluit. Al wat ek vra, is dat jy ons die kans gun om mekaar beter te leer ken – op kantoor en af en toe tydens ete. Is dit ’n onbillike versoek?”
“Nee.” Sy neem nog ’n slukkie wyn. “Ek wens Tinus was so redelik.”
“En Anta … Soos jy en Tinus, is daar ’n afgrond tussen ons. Soos met die kinders, is daar die generasiegaping. Of Pa twintig of vyftig is, wat jou kinders betref, is jy stokoud en outyds. Jou opvoeding is net daarop gemik om hulle in te perk of te straf. Al prys jy hulle of erken jy hou ook van popmusiek en fliek, bly jy steeds die gesagsfiguur waarteen hulle rebelleer. Om met Pa vriende te wees, is onaanvaarbaar in die jongmenskliek.”
Carina onthou toe sy ’n tiener was, wou sy nie saam met haar ouers gaan kuier nie. Dit was onaanvaarbaar, want almal sal dink jy het nie vriende en ’n kêrel nie.
“As hulle in tel wil wees, moet hulle uit beginsel in opstand kom,” troos sy. “Dit gaan nie om jou as pa nie, maar om ’n eie identiteit. Hulle is nog soekend, met ’n vrees om ‘anders’ te wees, om nie deur die tienergemeenskap aanvaar te word nie.”
“Ironies. Wanneer ’n mens ouer word, is jy bang om een van die massa te wees en in obskuriteit te verdwyn. Dan wil jy juis ‘anders’ wees, om te wys jy is nie ’n nonentiteit nie.”
“Gee Tobie en Sulet kans,” bemoedig Carina hom. “Hulle sal ook ouer word en ander waardes ontwikkel.”
Rasmus lyk nie oortuig nie. “Hulle beskou my net as die broodwinner. As mens en as man gee my gesin nie ’n duit vir my om nie.”
Carina kan nie glo dat iemand soos Ras nie waardeer word nie. As hy hare was, het sy hom bederf.
“Ek wens ek kan elke dag vir jou sjokoladekoek bring,” terg sy ligweg.
“Jy bring jouself – dis meer werd. Net om jou soggens te sien, laat my heeldag beter voel.” Rasmus se duim vryf oor haar arm, dan haar gewrig en handpalm. Sy vingers vou om hare. “Ek het gesê jy is belangrik. Spesiaal. Ek gee vir jou om. Maar het ek gesê dat ek jou liefhet?”
Carina was nog nooit ’n tranerige persoon nie, maar skielik sien sy hom deur ’n mistige waas. Sy kan nie verby die knop in haar keel praat nie.
“Jy hoef niks te sê nie, Rina-lief. Die feit dat jy hier saam met my is, is genoeg. Tot dusver was die kantoor en my werk ’n plaasvervanger waarin ek myself kon verdiep. Ek erken daar was vergoeding en ’n mate van bevrediging. Maar dit was ’n leë, doellose bestaan. Jy sal weet. Jy kan nie ’n manuskrip uitneem balkon toe nie en saans as jy eensaam is, is ’n boek nie genoeg kompensasie nie.”
Haar oë kan nie behoorlik fokus nie, maar dis nie trane nie, besef Carina. Dis die wyn, waaraan sy nie gewoond is nie.
“Vandag is die eerste keer dat ek werklik gelukkig is,” sê Rasmus. “Die paar kosbare ure saam met jou gee my moed om nie tou op te gooi nie, om iets van my lewe te maak en te besef ek het dalk ’n toekoms wat nie so donker soos die verlede is nie.”
Hy praat nog, maar Carina neem nie veel in nie. Al wat sy wil doen, is huis toe gaan en in die bed klim. Sy skaam haar morsdood as Ras moet agterkom haar kop draai … Hy sal niks weer met haar te doen wil hê nie.
Carina