Ettie Bierman Keur 7. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
net ’n dag … Ons kan Sondag na die Fonteine toe ry as jy wil.”
“Nie ten koste van jou studie nie. Kom ons vier jou laaste vak wat geskryf is, met ’n vleisbraai tussen sokkerballe en radio’s.”
“Of tuis, met biefstuk en kerslig.”
“Of net by mekaar …”
“Dis al wat saak maak. Ek en jy saam …”
Carina voel toe hy skielik regop sit. “Kyk die mense! Die toue!”
“Ja, want ek en jy was mos belangriker as busse en horlosies,” herinner Carina hom laggend.
“Jy gaan laat wees!”
“ ’n Paar minute maak nie saak nie.”
“Dit gaan ’n paar uur wees!”
Carina sit ook orent. Die halte lyk soos die hoofingang by Loftus Versveld tydens ’n Curriebekerwedstryd wanneer Noord-Transvaal teen die WP speel. “Dis omdat ons later as gewoonlik is.”
“Ek sal jou kantoor toe neem.”
“Jou werk is belangriker as myne. Ek sal stap, as dit moet. Dis goeie oefening.”
“Die hele ent stad toe? Jy kan nie.”
“Ek gee nie om nie. Ek sal op kantoor verduidelik daar was ’n krisis en ’n verkeersknoop.”
“Nee. Dan kom ék liewer laat en verduidelik …”
“Die hof begin vroeg. Ry, Tinus, ek sal ’n plan maak.”
“Ek ry nie sonder jou nie.”
Carina klim uit. “Ek het plathakskoene aan. Stap sal my nie kwaad doen nie. Ry, Tinus. Die belangrikste is dat jy betyds is.”
“Nie sonder jou nie,” hou hy vol.
Hulle sien gelyktydig die silwerblou Mercedes-Benz wat eenkant, uit die verkeer, op die sypaadjie getrek staan. Tinus is die eerste wat die motor herken.
“Geen wonder jy het aangedring ek moet ry nie.” Netnou se warmte en gemoedelikheid het uit sy stem verdwyn. Dit is skielik kil en onpersoonlik. “Goed, ek sal ry. ’n Ekstra minuut sonder my is ’n ekstra minuut saam met hom. Geen wonder jy was so haastig om uit te klim nie.”
“Ek was nie. Of, as ek was, wou ek jou tyd spaar.”
Sy stem is nou ysig. “Wat ek nog altyd van jou bewonder het, wat my tot jou aangetrek het, Carina, was jou eerlikheid. Moenie nou jou goeie rekord bederf nie. Soos ek gesê het, ek is nie ’n moroon nie. Moenie my intelligensie onderskat deur my met leuens om die bos te probeer lei nie. Ek sal meer van jou dink as jy eerlik is, al maak dit seer om die waarheid te hoor.”
“Tinus …” Carina bly verslae langs die motor staan. “Ek begryp nie. Waarvan praat jy?”
“Van jou en Du Toit se afsprake nie net smiddae nie, maar soggens ook. Daarom dat jy my so aangejaag het. Jy kon nie wag om by hom te kom nie, dié dat jy nie veel tyd gehad het vir my nie.”
“Ek hét vir jou tyd gehad. Dit was ék wat eerste my arms om jóú gesit het.”
“ ’n Oomblik lank. Hoeveel uur kry hy?”
“Tinus, jy praat snert! Jy is doof. Ek het jou gesê daar is nie ’n verhouding tussen ons nie.”
“En ek het gesê ek glo jou nie. As dit agtuur die oggend al so gaan, sidder ek om te dink hoe dit bedags op kantoor vorder. Nou begryp ek waarom jy saans so moeg is dat jy skaars kan kosmaak of twee woorde met my praat.”
“Ek is moeg omdat ek hard op kantoor werk en dan nog boonop ’n huishouding moet behartig waarmee jy nie help nie.”
“Vertel dit vir Du Toit! Hy sal jou waarskynlik glo. Ek nie.”
“Ons het geen afsprake nie. Gister was die tweede keer dat hy my opgelaai het en vanoggend die eerste keer dat hy by die halte wag.”
Carina kon net sowel nie praat nie.
“Wanneer jy by hom is, is jy natuurlik nooit moeg en oorwerk nie. Met hom praat jy seker nie oor wasmasjiene en gebrande kool nie. Geen wonder jy wil nuwe skoene en ’n nuwe haarkontrepsie hê nie.”
“My skoene met die hoë hakke is gedaan, dié dat ek vanoggend plattes aanhet. En ek vra nie ’n duur kontrepsie vir my hare nie, net ’n doodgewone borsel.”
“Vra vir Du Toit.”
“Tinus, ek hoop jy besef jy is onbillik,” sê Carina so bedaard moontlik.
“Al wat ek besef, is dat ek vanoggend ’n gek van myself gemaak het deur jou te vertrou en te wys ek gee om.”
“Ek gee ook om.”
“Vir wie? Watter een van ons?”
“Tinus …”
Die Volkswagen se enjin brul. “Geluk! Dis nie elke dag dat ’n meisie twee mans aan ’n lyntjie het nie.”
“Is nie!” Carina loop om na die ander kant van die motor, waar hy sal hoor wat sy sê. “Nee, Tinus, is nie. Jy is verkeerd. Elke keer is dit ’n sameloop van omstandighede wat die misverstande veroorsaak. Henk se hemde, die knope, die balkon en tant Susie, die kerse, ’n dringende manuskrip en vergete werkopdragte …”
Tinus hoor net een woord. “Manuskripte. Aand na aand. Dag na dag … Gaaf, dan het jy iets oorspronkliker om met hom oor te gesels as wasserye en vuil sokkies. Geniet dit.”
“Ek is sy tikster, dis ál. Sekretaresse of wat ook al, ek weet nie. Maar niks méér nie.”
“As jy nie weet nie, hoe sal ék weet? Vra hom wat jy is. Hy sal nie twyfel nie.” Tinus trap die koppelaar en verander ratte. “Tot siens. Geniet jou dag.”
“Tinus! Wag!” roep Carina.
Maar die ruit aan sy kant is ook toegedraai en hy hoor nie. Of hy wíl nie hoor nie. Ongeag die druk verkeer, vleg hy tussen die stroom ander motors deur. Terwyl Carina nog probeer kyk, verdwyn die Volksie agter ’n bus en is hy buite sig.
7
Rasmus en almal by die bushalte kon sien dat die jong paartjie by die Volkswagen in ’n hewige argument gewikkel is. Te oordeel aan die manier waarop haar man wegtrek en sy verwese agterbly, is dit duidelik wie die rusie gewen het. Haar bleek gesig en trane wat heel duidelik baie vlak lê, bevestig sy vermoede. Rasmus sê niks toe Carina by hom in die motor klim nie, neem net haar hand bemoedigend in syne. Dan konsentreer hy op die verkeer terwyl hy haar ’n geleentheid bied om tot verhaal te kom.
Carina waardeer sy bedagsaamheid. Sy is bly Rasmus gesels nie en dankbaar hy vra nie vrae wat haar trane sal laat oorloop nie.
Wat is besig om met haar en Tinus te gebeur? Waardeer sy hom nie genoeg nie? Of verstaan hy haar nie?
Op ’n keer het haar ma gebel en het sy raad gevra. Wat maak ’n mens as ’n vriendin van jou man hom vir ete nooi, maar jóú uitsluit? As sy hom allerhande gunste bewys en dit lyk of sy jou plek wil inneem?
Pleks dat sy stilgebly het of met haar pa gepraat het, wat sou weet hoekom Tinus nie kon wag om eerder Annerie van Wyk se kos te gaan eet as hare nie. Haar pa sou rustig aan sy pyp gesuig en daarna by die kern van die saak uitgekom het: “Jóú werk was nie so dringend nie. Jou man was in daardie stadium belangriker. Jy moes liefdevoller opgetree het, ’n koningsmaal voorberei het. Dan sou Tinus gebly het. Jy moes veral van sy werkopdrag onthou het, sodat jy die ander vrou nie ’n geleentheid gebied het nie.”
Maar toe praat sy met haar ma … “Ek het jou gewaarsku, gesê hy is nie die man vir jou nie. As Tinus nie vir jou goed is nie, los hom en kom huis toe, waar jy hoort. Waar jy in die eerste plek moes gebly het.”
As haar ma weer bel, sal sy sê alles het reggekom. Hulle hou opnuut wittebrood en as sy huis toe kom, sal dit net wees om te kuier. En sy sal haar man saambring.