Ettie Bierman Keur 7. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
Algemeen, goeiemôre,” antwoord Carina.
Dis ’n skrywer, kwaad omdat sy tantième-tjek foutief is. Die vorige voorraadopname, verkope en afrekening klop nie met dié van ses maande later nie en hy is ergerlik omdat Rasmus du Toit nie daar is om die probleem op te los nie.
“Ek skakel en skakel … Waar loop hy gedurig rond?”
“Net ’n oomblik, meneer,” versoek Carina. Sy druk die mondstuk toe. “Meneer Rautenbach, weet u moontlik waar meneer Du Toit is?” vra sy vir Henk, wie se lessenaar naaste aan die telefoon is.
“Wat?” Hy soek na sy pyp. “Uit.”
“Hy speel seker weer gholf,” sê Liaan stug. “Of iets erger …”
“Ongelukkig is meneer Du Toit nie op die oomblik beskikbaar nie, meneer Van Breda,” sê Carina maar hoflik. “Kan ek ’n boodskap neem en hom vra om u terug te skakel?”
“Nie vra nie, sê hy móét my bel.”
Pieter van Breda, wat Tolgras geskryf en met Kaleido-skoop die Perskorprys vir poësie gewen het, onthou Carina. Dis iets om vanaand vir Tinus te vertel – dat sy persoonlik met Pieter van Breda gepraat het en weet hoe sy knorrige stem klink.
“Releveer?” Henk Rautenbach druk sy wysvinger op ’n vel papier voor hom. “Hier staan: ‘Releveer of remitteer,’ verklaar Adionisieus.”
“Slaan dood,” sê Liaan.
“Ek kan nie, dis poësie. Die rym en ritme sal uit wees.”
“Kyk in die HAT.”
“Ek het. ‘Releveer’ is nie hier nie. Nel Rell, Remcke, Roets, Rozenkowitz … Waarom die HAT so duur is, weet nugter. Ek nie.”
“Dis ’n telefoonboek wat jy daar beet het, oupa Hendrik,” lag Tertia. “Gebruik ’n woordeboek.”
Liaan vind dit nie grappig nie, gee net vir hom ’n lywige Handwoordeboek van die Afrikaanse Taal aan en gaan voort met haar eie werk.
“‘Handwoordeboek’?” brom Henk. “Hy’s so swaar ek kan hom skaars optel. ‘Lyfwoordeboek’ sou toepasliker gewees het.”
Die telefoon lui onophoudelik; mense van wie Carina nog nooit gehoor het nie en oor wie sy nie ingelig word nie, kla in haar oor. Tussendeur tik sy briewe, koeverte en kontrakte. Sy kyk op haar horlosie. Dis ’n lang dag. Langer as waaraan sy die afgelope ses maande, sedert haar troue, gewoond was. Vermoeiender as wasgoed was, afstof, matte skoonmaak en koskook.
“Ek releveer verhogings,” merk Henk op.
“Beteken dit ons gaan kry?”
“Nee. Net dat ek dit voorstel, noem, beklemtoon of dan releveer.”
“Dit beteken min.”
“Dit beteken dat julle ’n nuwe woord geleer het.”
“En remitteer?”
“Dit beteken kwytskeld.”
Net voor een stap die hoofbestuurder binne. Hy lyk sjarmant en aantreklik in ’n donker pak met ’n blou hemp wat by sy oë pas. Hy stap dadelik na Carina toe en steek sy hand uit.
“Dagsê. Welkom by ons, mevrou Rheede. Ek is bly jy het opgedaag. Jammer ek was nie hier om jou te ontvang nie.”
Die eerste vriendelike gesig in vyf uur, en dan nog ’n aantreklike een daarby.
Carina glimlag skaam. “Alles in die haak, meneer Du Toit.”
“Kom jy reg, mevroutjie?”
“Ja, meneer. Daar was ’n aantal oproepe vir u. Twee mense het gevra dat u so gou moontlik terugbel.”
“Geen rus vir die sondaars nie!” grinnik hy. “Het jy boodskappe geneem?”
“Ja, meneer, asook hul telefoonnommers.”
“Jy kry volpunte! Hoe lyk dit met ’n bietjie koffie? Maak sommer vir almal.”
“Seker.”
Carina voel flink en positief, maar sy het nie die vaagste benul waar die kombuis is nie. Teetyd het ’n bode vir hulle koeldranke gaan koop.
Tertia kom tot haar redding. “In die gang af, tweede deur regs. Die ketel lol, pasop dat jy nie geskok word nie.”
Carina spoor geen enkele koppie, piering of teelepel op nie. Elke kas waarin sy soek, is vol koerantknipsels, resensies, stofomslae en proewe.
Sy moes daaraan gedink het dat haar baas moeg en dors sou wees nadat hy gholf gespeel het; onthou het die kantoor sluit om halfvyf, nie om middernag nie; geweet het as sy lank wegbly, sal iemand kom kyk wat aangaan.
Carina het verwag dit sou Tertia wees, die hardwerkende en gaafste van die drie. Of Henk, wat ook nie te sleg lyk nie. Sy staan op haar knieë en grawe in die laaste deurmekaar kas, toe ’n stem agter haar praat: “Ek glo nie. Nie in Johanna nie.” Dis haar baas. Geamuseerd, groter, langer en selfs aantrekliker as netnou.
“Ekskuus?”
“Sy is van geelhout en ’n erfstuk van die direksie,” praat hy van die kas asof dit ’n vrou is. “Ek dink Johanna is vir belangrike kontrakte bedoel, nie plebejiese breekware nie.”
Carina se wange is bloedrooi en sy skarrel haastig orent. Wat ’n situasie! Wat ’n posisie om in betrap te word. Vuil hande, hare vol spinnerakke en sitvlak doer in die lug, prominent reg onder sy neus ingedruk.
“Jou kous het geleer,” merk hy op.
Carina wens die aarde sluk haar in; wens hy was honderd jaar oud en skreeulelik.
“Ja. Ek … ek kon nie die koppies kry nie,” stamel sy.
“So sien ek, ja.”
Sy wens hy was bysiende ook. Bokant die geleerde kous sit ’n vetkol op haar romp. Sy probeer dit ongemerk afvryf.
“Carina, Rina … Dit is die kluis, nooi,” verduidelik hy. “Die inflasiekoers styg en Fokus trek noustrop. Maar selfs ’n malkop soos Charmaine sou nie die koffie agter slot en grendel gebêre het nie.”
“Ek is jammer …”
“Nee.” Rasmus skud sy kop. Skielik is die lagliggies weg en sy blou oë is ernstig. “Nee, óns moet om verskoning vra. Het niemand jou deur die gebou geneem en touwys gemaak nie?”
Carina wil nie stories aandra nie. “Almal was besig. Ek het nie gevra nie en hulle het seker ook nie daaraan gedink nie.”
“Kom!” Rasmus trek haar aan die arm. Hy marsjeer met Carina die gang op en maak die eerste deur oop. “Subkantoor. Persklaarmakers en proeflesers. Minder formidabel as wat hulle lyk. Jan Goosen, daar by die venster, is ook vertaler, indien jy hom nodig kry.”
Hoër af in die gang is die drukkery. Rasmus du Toit maak die dubbele deur oop en weer toe. “Net om te kyk en te weet, nie om te luister nie. Jou oortrommels sal bars. Hermie Herman is bestuurder van die drukkery. Hy het ’n swak vir skaam blondines en sal jou nie ’n skewe antwoord gee as jy vir hom sê dat ’n skrywer wil weet in watter stadium van produksie sy boek is nie.”
Volgende is die afdeling wat skoolboeke en vakliteratuur hanteer, dan die rekenmeesterskantoor, toonbankverkope, kleedkamer en kombuis. Daarna die laaste deur in die gang, met ’n koper-naamplaat op.
“My kantoor. Ek is nie altyd hier nie, soos vanoggend, toe ek ’n boekbekendstelling moes bywoon. Maar ek is ook beskikbaar, mevrou, indien jy probleme ondervind. Moenie huiwer nie, kom gesels gerus.”
Carina kry die gevoel dat hy van die atmosfeer en onderstrominge in die algemene afdeling weet. Rasmus du Toit aarsel. Hy is ’n oomblik lank stil; dan trek hy sy skouers op en glimlag. “Of kom kla, as jy klagtes het.”
“Dankie, meneer.”
“Voel jy nou