Ettie Bierman Keur 7. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
solank jy net naby is. Dis genoeg.”
“Dit is nie. Jy is verveeld en gefrustreerd. Jy kom te min uit.”
Terwyl hy met die battery gesukkel het, het Tinus oor hul huwelik gedink. Hy het besef hy skeep sy vrou af. Hy het nie vir Carina gegee wat hy haar aangebied het nie; wat hy haar pa en ma belowe het nie.
“Wat het jy van jou jong lewe gehad, Carrie? Te min. Ek kon jou nooit uitneem na die plekke wat ek wou nie. Hoeveel Saterdagaande moes jy droëmond by die huis sit, terwyl jy beter verdien het, terwyl jou broer en jou vriendinne pret gehad het?”
“Dit maak nie saak nie.”
“Dit maak. Gaan trek vir jou ’n mooi rok aan.”
“Ons hoef nie uit te eet nie.”
“Ons hoef.”
“Nee …”
“Ja!”
Tinus is ’n goeie gasheer. Carina kan kies hoe laat en na watter restaurant sy wil gaan, waar sy wil sit en wat sy wil bestel.
Met enorme biefstukke en sampioensous voor hulle, wil hy weet: “Hoekom sê jy die uitgewers was nie juis vriendelik nie?”
“Miskien was ek te sensitief en is dit maar net ’n kwessie van onbekend maak onbemind. Dalk omdat die vorige tikster nie haar werk gedoen het nie, nou dink hulle ek gaan dieselfde wees.”
“Was dit Henk Rautenbach wat onvriendelik was? Omdat jy nie voor sy sjarme geswig het nie?”
Carina lag. “Henk is te verstrooid om op te let ek is ’n vroumens.” Sy vertel hom van die telefoongids, arme Henk se onpaar skoene en hoe hy sy pyp sommer op die vloer of langs die asbakkie uitklop. “Tertia is baie puntenerig, maar nie vyandig nie. Sy’s net …”
“Hoekom?”
“Sy het blykbaar die een of ander kompleks. Hoekom weet ek nie, want sy is mooi. Sy lyk soos ’n model. Lank en skraal, met blonde hare wat amper tot by haar middel hang.”
“Was dit teenoor jou dat sy komplekse het?”
“Nee. Almal het deurgeloop, selfs die proeflesers en posbode. Meneer Du Toit ook. Erger as ek. Sy het hom skaars gegroet, verder geïgnoreer en nie eers opgekyk wanneer hy met haar praat nie. Dit het amper gelyk asof sy haar rug na hom draai elke keer wanneer hy naby haar kom. Liaan is neuroties …”
Tinus is ’n regstudent. Dié professie het hom geleer om logies te dink, die oorsaak en gevolg te soek en by die kern van die saak uit te kom. Hoewel hy raai, vermoed hy wat die oorsprong is.
“Is sy getroud?” vra hy.
“Nee. Tertia is, en ek lei af dat sy twee kinders het. Van Henk weet ek nie. Dit lyk nie so nie. Geen vrou sal met hom kan huishou nie.”
“En Du Toit?”
“Getroud? Ek weet nie.”
“Liaan Botha sal weet.”
Carina snap nie wat hy bedoel nie. Biefstuk en uiteet is egter spesiaal en sy wil nie die aand bederf deur oor haar kollegas te praat nie. Dis vir Tinus seker vervelig, want hy ken die mense nie en is duidelik nie dol oor haar hoof nie.
Later bestel hulle koffie, en sy vra: “Het jy regtig amper onder ’n vragmotor beland, of het jy ’n bietjie oordryf sodat ek jou moes jammer kry?”
Tinus voel skaam oor sy optrede. “Soos ’n visterman oordryf. Die voorwiele het my met ’n meter gemis, nie ’n sentimeter soos ek voorgegee het nie.”
Hoewel hy ligweg praat, is Carina ontsteld. “ ’n Meter? ’n Armlengte? Dis naby. Jy kon dóód gewees het.”
Hy grinnik. “Dis presies wat die vragmotorbestuurder gesê het nadat hy my ’n idioot genoem het.”
Dis ernstiger as wat Carina gereken het. “Het hy stilgehou? Was daar onaangenaamheid?”
“Toe maar, daar het genoeg nuuskieriges saamgedrom; hulle sou gekeer het as hy my ’n opstopper wou gee,” stel Tinus haar gerus.
Haar man amper doodgery, in ’n onaangename struweling betrokke en byna aangerand, dink Carina. En sy woerts belangeloos verby, saam met haar gesellige baas in sy lang, slap motor. En toe Tinus agterna wou ry, wou die Volksie nie vat nie. Geen wonder hy was omgekrap nie. Sy sou heftiger gereageer het.
“As ek gesien het wat gebeur, sou ek uitgespring het om jou te gaan help. Meneer Du Toit ook.”
As ’n man so omgekrap soos hy was, neem dit lank om af te koel. “Ek het nie hulp nodig nie. Ek kan vir myself sorg.”
Carina weet die misverstand was haar skuld. Sy probeer sê wat sy dink Tinus wil hoor.
“Ek onthou … op hoërskool was jy ’n bokskampioen.”
“Ek boks sommer weer.”
As hy grappe maak, voel hy beter en het die onweer verbygetrek. Carina ontspan en drink haar koffie.
Donderdag is Liaan nie op kantoor nie – glo tandarts of dokter toe – en haar twee kollegas is baie toegankliker en selfs gemoedelik. Veral Henk Rautenbach.
“Mevrou Van der Reeder, is jy ’n kameel?” verneem hy.
Carina tik ’n kontrak met ingewikkelde tabellering. Na gister se komplimente wil sy nie ’n gemors aanvang en meneer Du Toit teleurstel nie. Sy probeer konsentreer.
“Ek dink vriend Henk praat met jou, Carina,” sê Tertia droogweg.
Carina voltooi die laaste sin. “Ekskuus, meneer Rautenbach?”
“Is jy ’n kameel, mevrou Van der Reeder?”
“Nee, meneer Poggenpoel, ek is ’n dame.”
“Kan jy ’n el gare deur die oog van ’n naald na die beloofde land laat gaan?”
Carina lei af dat hy kerk toe gaan en Bybelse vergelykings ken, hoewel hy dit verkeerd inspan.
“Dis die kameel self wat nie as ryk man deur die naald se oog kan gaan nie. Wat kan ek vir jou doen, Henk? Knoop aanwerk?”
Hy glimlag breed. “Eintlik so sewe of agt …”
“Sal dít die beloofde land wees?”
“Enige plek sonder haakspelde en pakgoed is die paradys. Tertia het in die begin gehelp, nou verseg sy en sê ek moet nuwe klere koop. Maar dis my vriende. Hoe kan ’n man sy vriende weggooi?”
Die naald wat hy van die huis af saamgebring het, is ’n els en die gare ’n skel posbusrooi.
“Ek het tuis ’n laai vol bruin en grys gare,” sê Carina. “Gee my die broeke en hemde, dan werk ek vanaand al die knope aan en bring dit môre terug.”
Henk sê nie dankie nie. Hy verdwyn op ’n drafstap by die deur uit en waag dit nie om elfuur weer vir haar koeldrank te koop nie.
Rasmus du Toit het ’n snyerspak aan, sonder haakspelde of Bostik. Dieselfde tyd as gister stap hy by die algemene kantoor in met ’n dringende jeugmanuskrip wat besliste voorskryfmoontlikhede het.
“Tertia …” flikflooi hy.
“Jammer, Rasmus, ek sit vas met blommerangskikkings en koekversierings,” maak Tertia verskoning.
“Dis ’n wenner. Lees, kyk net daarna …”
“Ek ken nie fiksie nie, Ras. Jeugverhale is Liaan se baba.”
“Liaan sal eers Maandag terug wees en dié boek moet dringend gekeur word.”
“My mening is … Ek kan nie jeugverhale beoordeel nie.”
Rasmus draai na Henk wat pas terug is en op die punt van sy stoel sit. “Ou vriend, dis doodsake. Besef jy hoeveel geld Fokus uit ’n boek kan maak wat voorgeskryf word?”
Henk beduie na sy lessenaarblad, waar