Daar kom 'n tyd. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
en hý gaan die kaartjie en die skade aan haar motor betaal. Sy het in elk geval nie die geld nie. Maar dis die beginsel wat haar grief. Die ongeluk was nie haar skuld nie. Hoekom moet sý die skade dra? Hoekom moet so ’n vent skotvry daarvan afkom?
“Wat kan jy aan die saak doen?” wil Veronica die volgende oggend weet.
“Ek kan baie daaraan doen. Dis seker nie so onmoontlik om die vent op te spoor nie. Ek het ’n oom wat in Nelspruit in die bank werk. Ek gaan hom skakel en hoor of hy nie van ’n Meiring weet wat op Witrivier woon en met ’n nuwe, geel motor ry nie.”
“Dis te sê ás die vent ooit op Witrivier woon. Dis dalk heeltemal ’n vals naam en adres wat hy verstrek het.”
“As dit die geval is, dan is dit tot daarnatoe en moet ek maar betaal. Maar dan het ek darem iets aan die saak probeer doen. Maar ek dink dit is sy regte naam en adres. Hy het nie met voorbedagte rade ’n vals naam probeer verskaf nie. Ek dink hy het net agterna begin dink hy kan dalk daarmee wegkom, gedink ek sal nie die moeite doen om hom vir ’n kwessie van ’n honderd rand of wat te probeer opspoor nie. Of dalk het sy vriendin hom aangeraai om stil te sit en kyk wat ek doen.”
Nee, oom Peet Reynecke ken nie ’n Meiring nie en geel motors is volop. Maar die bank het ’n lys van posbusnommers in die Laeveldse distrik en dit sal maklik wees om vas te stel wie huur posbusnommer 5170, Witrivier. Hy sal haar vroeg môreoggend skakel op kantoor en laat weet wat hy kon uitvind.
Marinda plaas die gehoorbuis met ’n tevrede glimlag terug. Al waaroor sy effens skuldig voel, is dat sy op Tania se onkoste ’n ver oproep gemaak het. Maar dis ook nie die ergste nie. Sy het al dikwels in die verlede onkoste in verband met haar werk gehad waarvoor sy geen eis ingehandig het nie. Een oproep sal hulle nie armer maak nie. Sy hoop net haar oom spoor die man op. So ’n vent soos daardie Meiring-ou moet ’n les geleer word.
Vrydae is altyd dol dae vir Marinda. Op Vrydae kom die bestellingslyste in van alle winkels, apteke en salonne wat Tania-produkte aanhou, asook die bestellings van hulle reisende verteenwoordigers. Om alles te kroon, kies die rekenaar juis vandag om steeks te raak en dis ’n ietwat verwilderde Marinda wat haar oom Peet se oproep net ná elfuur beantwoord.
“Dis ’n Wynand Johannes Meiring, Marinda, en sy adres word aangegee as Die Bosbok Motel, Witrivier.”
“Woon hy daar of werk hy daar, oom Peet?”
“Nee, hy werk daar. Hy is blykbaar die bestuurder.”
“Hoe ’n soort plek is daardie motel? Bouvallig?”
“Alles behalwe! Dis ’n spogplek.”
“Dan behoort hy ’n goeie salaris te kry en kan hy die onkoste van die herstelwerk aan my motor betaal.”
Marinda skryf die motel se telefoonnommer neer, gesels nog ’n rukkie met haar oom wat sy jare laas gesien het, en dan moet sy wikkel om die getikte lyste voor middagete by meneer Arends te kry. Sy sal seker nie voor Maandag kans kry om daardie Meiring-man te skakel nie.
“Het jy vanaand ’n afspraak?” kom deel Veronica haar toebroodjies met Marinda. “Of sal ons vanaand gaan fliek? Ek sal jou kom oplaai.”
“Dankie, maar ek het ongelukkig ’n ete-afspraak met Don Lewis.”
“Daardie ou wat wil hê jy moet ’n paar grimeringsadvertensies vir hom doen?”
“Dis hy. Hy is ’n gawe ou en as hy dink ek is dalk fotogenies, sal ek graag modelleerwerk wil doen. Die geld sal meer as welkom wees – en dink net hoe opwindend dit sal wees om ’n tydskrif oop te maak en in my eie gesig vas te kyk.”
“Dit sal oulik wees, maar moet net nie so versot raak op modelwerk dat jy ons vir ’n advertensiemaatskappy verruil nie.”
“Ek sal nie. My pa kry stuipe as ek weer van werk verander.”
“Dis mooi as vandag se kinders nog ontsag vir hulle pa’s het. Wat gaan jou houding wees as jy daardie Meiring kan opspoor? Gaan jy hom goed die waarheid vertel?”
“Ja, beslis, tensy hy ’n grondige rede het waarom hy my nog nie geskakel het nie. Ek sal so ewe terloops laat val dat ek ’n goeie prokureur het en dat jy ’n getuie was. Dit sal hom laat skrik.”
“Bosbok Motel. Goeiemiddag,” antwoord ’n vriendelike damestem.
“Goeiemiddag. Mag ek asseblief met meneer Meiring, die bestuurder, praat?” versoek Marinda.
Sy hoef nie lank te wag nie.
“Meiring. Goeiemiddag,” groet ’n saaklike stem.
“Dis Marinda Reynecke wat praat.”
“In verband waarmee?”
Marinda vererg haar op die plek. Gaan hy alle kennis in verband met die ongeluk ontken en maak of dit nie hy was nie?
“Luister, meneer Meiring,” sê sy ysig, “jy sal nie so maklik daarvan afkom nie. Ek het ’n goeie prokureur en ek is van plan om ’n saak teen jou te maak.”
“Ek is jammer, mejuf- ... ek neem aan dis mejúffrou Reynecke”
“Dit is,” sê Marinda bitsig.
“Ek is jammer, mejuffrou Reynecke, maar ek weet nie waarvan jy praat nie. Kan jy my asseblief inlig?”
“Moenie my ’n tweede keer vir die gek hou nie. Ek sal my nie soos verlede Saterdagaand vir die gek laat hou nie. Moenie dink jy sal ontsnap nie. Ek gaan ’n saak maak. Ek het ’n goeie prokureur en –”
“So het jy al tevore gesê,” val hy haar kortaf in die rede. “’n Mens dreig nie twee maal met dieselfde ding nie. Dreigemente is in elk geval onsmaaklik. Maar ek dink jy het die verkeerde Meiring beet. Dis seker met my broer wat jy wil praat.”
“Is dit nie meneer W. Meiring nie?” vra Marinda vies, dog sy praat met haarself. Hy het reeds die gehoorbuis neergesit.
“Hallo. Wynand Meiring,” sê ’n ander en meer bekende stem ná ’n paar minute in Marinda se oor.
“Dis Marinda Reynecke wat praat.”
Daar is ’n paar oomblikke lank stilte en dan sê hy baie vriendelik: “Marinda! Ek is só bly jy het my geskakel! Weet jy hoe het ek gesukkel om jou op te spoor?”
“Maar ek het mos my telefoonnommer vir jou gegee?”
“Jy het ’n nommer vir my gegee, maar dis die verkeerde nommer. Ek het jou omtrent tien keer al geskakel en elke keer kom ek by ’n verkeerde nommer uit.”
Marinda weifel effens. Sy is nie seker of sy hierdie storie glo nie.
“Dink jy ek jok?” pleit hy. “Wat is jou nommer?”
“24-5686.”
“5686? Jou lawwe meisiekind ... Jy het 8656 geskryf! Geen wonder ek het elke keer by die verkeerde plek uitgekom nie. Die mense daar het my verseker daar werk geen Marinda Reynecke nie en het hulle al vir my begin vervies.”
“Ek is jammer ... Ek was so oorhoeks geskrik dat ek seker die syfers omgedraai het.”
“Toe maar, noudat jy my geskakel het, is daar geen skade gedoen nie. Het jy al jou motor laat regmaak?”
“Nee, ek weet nie hoe of waar nie. Ek het gewag dat jy my skakel.”
“Natuurlik, meisie ... Luister, laat jou motor regmaak en stuur die rekening vir my. Ek sal dit betaal.”
“Hoe weet jy jy kan my vertrou?” terg Marinda liggies. “Wie sê ek laat nie sommer die ander duike ook uitslaan en plaas dit op jou rekening nie?”
Sy hoop nie die man is van plan om sake op hierdie manier te laat doen nie. Sy het nie die kontant om die rekening voorlopig te betaal nie en sy het gehoop sy sal meneer W. Meiring met die blou oë en breë skouers weer te siene kry.
“Ek ken ook geen garage nie en is bang hulle loop my in,” voeg sy by.
Wynand