Daar kom 'n tyd. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
is?”
“Ek ken Johannesburg goed en ek weet waar jou woonstelgebou is. Tot Saterdagaand so teen agtuur se kant dan?”
“Ja. En ... dankie.”
“Dis in die haak, astertjie. Moenie intussen weer ongelukke maak nie!”
Marinda plaas die gehoorbuis glimlaggend neer en draf Veronica se kantoor binne.
“Dit was alles my skuld! Ek het my telefoonnommer verkeerd neergeskryf en Wynand kon my nie opspoor nie. Hy kom Saterdagaand kuier en dan gaan ons eet. Dan gaan ons besluit hoe om my motor reg te kry en hy gaan alles betaal. En ek was tog reg gewees, Veronica. Hy ís ’n gawe ou!”
“Ek is bly vir jou part dat dinge reg uitgewerk het. Jy is eintlik blý hy het in jou vasgery, nè?”
“Ek glo dat alle dinge ’n doel het. En ek glo nie die doel van die ongeluk was om my platsak te maak en raas te laat kry by my pa nie. Ek glo ook dat alle dinge ten beste gebeur ...”
Hoofstuk 2
2
Marinda bekyk haarself vir oulaas in die spieël en skud haar lang hare los oor haar skouers toe die deurklokkie net ná agtuur lui.
“Mensig!” sê Wynand bewonderend. “Dis nie dieselfde meisie wat in ’n patetiese bondeltjie in haar somber swart baadjiepakkie by haar stukkende motor gestaan het nie!”
“Toe was ek eintlik op pad werk toe en ek was deur die blare geskrik.”
“Ek sou jou nie herken het nie. Ek het nooit besef dis so ’n beeldskone meisiekind wat ek byna verongeluk het nie. Dink net hoe ’n verlies dit vir die samelewing sou gewees het.”
Marinda raak effens verleë onder sy opregte bewondering.
“Waar gaan ons uiteet?” vra sy skamerig.
“Net waar jy wil. Luister, jy het seker ’n benoude week gehad toe jy begin vermoed het ek gaan jou nie skakel nie? Ek is regtig jammer, maar daar was geen manier waarop ek jou kon opspoor nie. Ek het nooit daaraan gedink om jou motor se nommer te neem nie.”
“Ek ook nie! Agterna was ek spyt, want ...” Sy bly skielik stil.
Wynand se oë vonkel.
“Want jy het besef jy sal die skurk nie kan opspoor nie,” voltooi hy haar sin laggend. “Maar hoe het jy my telefoonnommer gekry?”
“So ’n bietjie fyn speurwerk,” terg sy laggend. “Verskoon my, ek gaan net gou ’n jas haal.”
“Dit sal sonde wees!” roep Wynand agterna, die gang af.
“Wat?”
“Om ’n jas oor daardie rok aan te trek! Vergeet die jas. Jy sal nie koud kry nie. Of anders sal ek jou warm hou.”
“Grootmond, noudat hy weet ek het nie ’n man of ’n kêrel of ’n groot broer wat hom hof toe sal neem nie!”
“Wie sê jy het nie ’n kêrel nie?” vra hy met ’n warm glimlaggie.
Marinda kry skielik skaam en laat haar oë verleë sak.
“O ja, ek het vergeet van die stringe kêrels wat agter my aan hardloop ...”
“Nie stringe nie, Marinda. Net een. Net een baie verliefde kêrel. En dis eerlikwaar ’n baie mooi rok hierdie. Blondines wat bruin gebrand is, lyk pragtig in wit. Swem jy dikwels?”
“Net naweke en die res van die tyd lê ek maar buite op die balkon om bruin te brand.”
“Jy moet op Witrivier kom kuier. Daar brand die son ’n mens gou bruin.”
“Jy lyk self of jy in die swembad boer.”
“Daar’s nie tyd vir sulke dinge by Bosbok nie. En selfs al wás daar, sou my broer my nie toegelaat het om my tyd so nutteloos te verwyl nie.”
Marinda kyk vlugtig na hom, maar hy lag en sy wonder of sy haar die effens verbitterde stemtoon verbeel het. Sy wonder wat hy by die motel doen. As hy dan nie die bestuurder is nie, wat is hy dan?
“Jou broer? Ek dink ek het per abuis by hom uitgekom toe ek jou geskakel het.”
“Dis heel moontlik. Mense raak dikwels met die twee Meirings deurmekaar. Net die name, nie die persoonlikhede nie ... Is jy reg? Sal ons maar gaan?”
Die lelike stamp sit nog steeds aan die geel motor se regterbuffer.
“Ek sal daardie duik nooit laat uitklop nie,” lag Wynand.
“Hoekom nie?”
“Omdat dit my altyd aan ’n allerfraaiste ou meisietjie met groen oë en blonde hare en aan ’n opwindende ontmoeting sal herinner.”
Daarop het Marinda geen antwoord nie. Sy lag effens en laat Wynand toe om haar in die motor te help en die deur versigtig toe te klap. Terwyl hy om die motor stap, loer sy ongemerk deur die voorste ruit na hom. Hy is aantrekliker as wat sy hom onthou het. Daardie Saterdagaand het hy ’n ligte broek en ’n sporthemp aangehad, maar ’n man lyk altyd op sy mooiste in ’n donker pak en ’n wit hemp. Net soos ’n uniform, doen ’n donker pak beslis iets vir ’n man ... Sy hoop nie hy sny gou sy hare nie. Dis mooi as hare wat so effentjies krul, lank gedra word. Hy het dik hare en sy is bly hy gebruik nie haarolie nie. Geoliede hare wat die paadjies van ’n kam wys, is nooit vir haar mooi nie. Hierdie een se hare is mooi skoongewas en ...
“En?” onderbreek Wynand haar gedagtes toe hy langs haar agter die stuurwiel inskuif. Sy voel dat sy onder daardie blik bloos. Dis asof hy haar gedagtes kon lees, asof hy geweet het wat sy sit en dink het terwyl sy hom so aandagtig bekyk het. “Wat is die uitslag? Slaag of druip?”
Marinda weet nie wat om te antwoord nie. Hy het haar onverhoeds betrap.
“Toe maar, ek sal ophou om jou te terg,” troos hy. “Weet jy dalk van ’n besonderse eetplek? Ek ken ’n paar oulike restaurante, maar ek wil nie na ’n plek toe gaan waar ek al vantevore meis- ... waar ek al was nie. Vanaand wil ek na ’n baie spesiale plek toe gaan, want dis ’n baie spesiale meisie wat ek vanaand uitneem.”
“Kom ons gaan na ’n plek toe waar ek ook nog nooit tevore was nie,” stem Marinda opgewonde saam.
“En eet iets wat ons nog nooit tevore geëet het nie.”
“En drink iets wat ons nog nooit tevore gedrink het nie!”
“En doen iets wat ons nog nooit tevore gedoen het nie.”
“Ee ...” lag Marinda en voel tot haar verleentheid dat sy al weer bloos. Hierdie man besit die gawe om haar soos ’n skooldogter te laat voel.
“Marinda! Dís nie wat ek bedoel het nie,” sê hy vroom. “Ek het bedoel ons soek ’n plek waar ’n mens kan dans en dan dans ons die Uggh. Of het jy hom al gedans?”
Marinda kan maar net lag en haar kop skud.
“Hou jou oë oop. Ek gaan sommer doelloos deur die stad ry en dan kyk ons of ons ’n oulike plek ontdek.”
Na ’n uur is Wynand hopeloos verdwaal en het Marinda ook nie die vaagste benul waar hulle is nie.
“Ons draai by die volgende straat links, hou drie blokke aan, draai dan regs en dan weer regs, en dan wed ek jou gaan ons ’n plek sien wat paddaboudjies, oe-la-la’s en die Uggh adverteer,” stel Wynand voor.
“Wat is oe-la-la’s?”
“Ek weet nie. Ek het dit nog nooit gedrink nie.”
Marinda raak aan die lag. Wynand neem haar hand en druk ’n ligte soentjie daarop. Sy wens hulle kan sommer net aanhou en aanhou ry. Sy is honger, maar sy weet hulle vrolike stemming gaan verbreek wees as hulle ’n eetplek vind en uitklim en tussen mense is. Sy wens dis nie oormôre Maandag en dat Wynand moet teruggaan Witrivier toe nie. Sy wens hulle twee is nou op pad na ’n ver-ver plek ...
“Edenvale!” roep