Daar kom 'n tyd. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
lus vir werk nie. Ek sit aan Wynand en dink, ek sit en wonder hoe die motel lyk. Ken jy die Laeveld?”
“Ek ken net die pad reguit wildtuin toe.”
“Wynand sê hy spring dikwels ’n naweek weg soontoe, sodat hy van sy broer se tirannie kan ontsnap. Hy klink na ’n regte monster en ’n slawedrywer.”
“En jy gaan saam met so ’n man woon?”
“Ek gaan nie saam met Hugo woon nie. Dis met Wynand wat ek gaan trou, nie met sy broer nie. Hulle het elkeen ’n eie huis, kilometers van mekaar en in ’n lemoenboord. Die motel lê in ’n lemoenboord en as ’n mens soggens wakker word, ruik jy die geur van dounat lemoene deur die oop vensters. Klink dit nie lieflik nie?”
“Amper te goed om waar te wees. Sal jy ook ’n werk hê by die motel om te doen?”
“Wynand sê nee, sy vrou mag nie werk nie. Maar ek sal dalk aflos as ontvangsdame as hulle my nodig het.”
“Of dalk om ertappels in die kombuis te skil of skottelgoed te was. Hoe weet jy dis nie ’n armoedige en bouvallige ou motelletjie doer in die boendoes nie?”
“Ek het vuurhoutjies en skryfpapier en ’n pen met die Bosbok Motel se naam en embleem op in Wynand se motor sien lê. Dis ’n spogmotel en my oom het gesê dis ’n luukse plek. Jy soek spoke wat nie bestaan nie, my vriendin.”
“Ek wil keer dat my vriendin dalk seerkry.”
“Wynand is ’n eerlike ou. Ek het hom daardie Saterdagaand al goed uitgekyk. Ek is nie so tot oor my ore verlief dat ek my blind staar teen Wynand se foute nie, Veronica. My oë is wawyd oop en ek besef dat Wynand die man is aan wie ek my toekoms met ’n geruste gemoed kan toevertrou. Waarom is jy nie saam met my bly dat ons gaan trou nie?”
“O, ek ís bly en ek soek nie fout nie. Maar wat is die foute in Wynand waarvan jy netnou gepraat het?”
“Dis nie foute nie en dis maar die soort dinge wat ’n mens by enige jong ou kry. Miskien ry hy ’n bietjie roekeloos en miskien weet hy net ’n klein bietjie te goed hoe om ’n meisie te vlei en miskien ... is hy ’n bietjie te lief vir ’n drankie of twee. Maar dis nie belangrik nie en ek dink dis naar van my om hom so met jou te bespreek. Hy is ’n dierbare ding en hy verdien iemand beter as ek.”
“Jy is self ’n baie oulike persoon en dis nie nodig dat jy die eerste huweliksaansoek wat jy kry moet aanneem nie.”
“Wie sê dis my eerste huweliksaansoek?” lag Marinda, maar sy voel half vies vir Veronica. Die feit dat sy nie ook dadelik op hol is oor Wynand nie, neem ’n bietjie van die blink weg. Maar sy kan verstaan dat Veronica skepties is. Sy is nog steeds verbitterd oor daardie ou met wie sy drie maande lank uitgegaan het voor sy skielik by iemand gehoor het dat hy getroud is. Sodra sy ’n ander gawe kêrel het, sal sy weer positief teenoor die lewe ingestel wees.
“Nou ja, jy is nog nie getroud nie en nog steeds in diens van hierdie maatskappy, en ek stel voor dat jy daardie drome uit jou oë vee en ’n bietjie werk doen, anders het jy nie tyd om vir my daardie biefstuk en vonkelwyn te gaan koop nie.”
Wynand sit sy leë koppie senuweeagtig op die koffietafeltjie neer, skakel die televisie af, kyk pleitend na Marinda en maak keel skoon.
Maar Marinda is van kleins af ’n papbroek. Sy ken haar pa en sy is skielik bang. Haar oë pleit by Wynand dat hy moet verstaan en dan vlug sy kombuis toe, onder die gemompelde voorwendsel dat sy nog koffie gaan maak. Sy gaan staan by die wasbak en probeer na die stemme vanuit die sitkamer luister. Dis egter net ’n gebrom en sy kan niks uitmaak nie. Sy hoop nie Wynand maak ’n gemors van die ouers vraery nie. Netnou sê haar pa nee en wat gaan hulle dán maak?
Die melk kook naderhand op haar ma se silwerskoon stoof oor en die ketel kook asof hy betaal word en sy het die koppies al drie keer uitgevee en anders op die skinkbord gepak, en nog steeds kom Wynand haar nie haal nie. Sy is naderhand verplig om die koffie sitkamer toe te neem.
Wynand spring galant op en neem dit by haar, maar sy kan nie aan sy gesig wys word wat haar ouers se reaksie was nie. Haar ma is ook van geen hulp nie. Sy sit doodluiters en brei en iemand het blykbaar weer die televisie aangeskakel. Haar pa sit kalm die jongste rentekoerse met Wynand en bespreek, so asof daar nie pas om sy enigste dogter se hand gevra is nie.
“Wat brei Mamma?” vra Marinda met ’n onnatuurlik harde stem.
“’n Trui vir jou pa.”
“Ek kry nou ook skielik lus om te brei. Wynand, wil jy nie graag ’n handgebreide trui hê nie?”
Wynand is egter druk in gesprek met haar pa. Hy stem met alles saam wat haar pa sê en knik ernstig met sy kop. Ja, hy reken ook dat opbetaalde vastetermyn-aandele met ’n gewaarborgde rentekoers die beste belegging is wat die moderne man kan maak.
“Hoekom moet ons altyd na sulke dinge luister?” vra Marinda ergerlik. “Hoekom bring Pappa altyd die werk huis toe? Los tog die aandele en rente en dinge by die bank.”
Meneer Reynecke loer oor sy bril na sy dogter.
“En waaroor wil jý liewer gesels, Marinda?”
Dis ’n goeie opening wat haar pa vir haar laat, dog Marinda is te lafhartig om daarvan gebruik te maak. Dis in elk geval Wynand se werk om ouers te vra, nie hare nie.
“Ek dink sommer net aan Wynand, Pappa,” stamel Marinda. “Wie sê hy is in rentekoerse en dinge geïnteresseerd?”
“Enige persoon met meer as tien rand in sy besit moet in beleggings geïnteresseerd wees,” antwoord meneer Reynecke ferm. “Is dit nie so nie, Wynand?”
“Ja, oom, dit is so,” stem Wynand vurig saam en kyk nie na sy nooi nie.
Marinda is senuweeagtig en verveeld. Ná ’n ruk maak sy die koppies bymekaar, kyk veelbetekenend na haar aspirantman en tel die skinkbord op. Wynand, dierbare slim mansmens wat hy is, spring dadelik op.
“Gee vir my, Rinnie,” sê hy vinnig. Hy neem die skinkbord by haar en volg haar kombuis toe.
“En toe?” vra sy bekommerd. “Wat het my pa en ma gesê? Nee?”
“Ek het toe nooit gevra nie. Jy vlug dan weg en laat my alleen in die leeuhok. Daniël se moed het hom op die laaste nippertjie begewe. Kom saam met my terug sitkamer toe, dan vra ek.”
“Ek wil nie by wees nie ...”
“Jy het belowe om alle dinge met my te deel. Ek gaan nie vra as jy nie by is om te help nie.”
Marinda sluk moedig. “Nou goed dan. Maar jy moenie ’n gemors van die vraery maak nie. Jy moet mooi vra.”
Wynand stap tot in die middel van die sitkamer en bly dan hulpeloos staan. Marinda trek haar rok mooi netjies oor haar knieë en kyk afwagtend na hom. Hy skakel die televisie vinnig af, blaas sy neus ’n keer, maak keel skoon en stamel dan: “Oom en t-tannie ... Marinda wil iets vra ...”
“Is nie! Dis jý wat iets wil vra ...”
Meneer Reynecke kyk na die groot oë wat sy vrou vir hom maak en sit sy koerant neer.
“Wie wil wat vra?”
“Dawid!” sê sy vrou ergerlik en veelbetekenend. “Die kinders wil iets vra ...”
“Ek sien so. Daarom het ek mos my koerant neergesit en gevra wie wil wat vra.”
“Ja, maar Pappa het dit op so ’n snaakse manier gevra dat arme Wynand nou bang is om dit te vra!” roep Marinda ontsteld uit.
Haar pa kyk ondersoekend na sy dogter en na sy vrou.
“Bang is om wát te vra?”
“Oom, tannie ...” sê Wynand vinnig. “Ek wil graag met Marinda trou.”
Hy gaan sit verlig noudat die woorde uit is en snuit sy neus nog ’n keer. Hy glimlag vir Marinda en wag dan gespanne op haar pa se antwoord.
“Dit kan ek verstaan