Daar kom 'n tyd. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
het Wynand lief en ek sal dit waardeer as Pappa toestemming gee dat ons mag trou,” sê sy stil.
“Maar hoe lank ken jy hom al?” wil haar pa weet. Dis die vraag waarvoor sy die bangste was.
“Ons ken mekaar al amper ses weke, oom,” antwoord Wynand die gevreesde vraag namens haar. Sy hoop dat die wit leuentjie hom vergewe sal word. Hulle ken mekaar nie van daardie aand af dat hy haar motor gestamp het nie. Haar pa weet ook nie eers hoe hulle ontmoet het nie – dít mag hy nie nou al weet nie. Eendag, so teen die doop van hulle vyfde baba, sal sy hom dit ewe terloops vertel.
“Ses weke is ’n bietjie kort, is dit nie?” frons haar pa.
“Ja, oom,” beaam die arme Wynand, net soos hy flussies alles oor die rentekoerse beaam het.
“Het jy my dogter lief?”
“Ja, oom.”
“Ek sal graag ’n bietjie met jou wil gesels voordat ek my toestemming gee. Marinda, gaan brei jy en jou ma iewers buite op die stoep, sodat ek alleen met Wynand kan gesels.”
“Ek het nie breiwerk nie, Pa!” roep Marinda verskrik uit. Die uitdrukking in arme Wynand se oë ... sy kan hom nooit alleen by haar pa los nie.
“Gaan sit dan solank steke vir ’n mou op en help jou ma brei. Daardie trui van my sal nie voor die winter klaar kom nie.”
Marinda ken haar pa en sy ken hierdie stemtoon van hom. Dis beter dat sy nie verder teëstribbel nie en saam met haar ma buite op die stoep gaan sit. Sy hoop die kruisverhoor duur nie te lank nie en dat Wynand nog lewe wanneer dit verby is. Dis dalk ook goed dat hy haar pa nie vroeër ontmoet het nie, anders het hy haar nooit gevra om met hom te trou nie ...
Marinda se ma en pa is nie vreeslik in hulle skik met die planne vir so ’n oorhaastige huwelik nie, maar hulle enigste dogter is so klaarblyklik verlief op Wynand en in die sewende hemel van geluk dat hulle nie haar vreugde wil demp nie. So op die oog af lyk hy ordentlik en eerbaar en hy is blykbaar ’n vermoënde man wat vir haar sal kan sorg en hulle lieflingdogter kan nie só ver uit wees met haar oordeel nie ...
Marinda soen haar pa, omhels haar ma en gryp Wynand styf om die nek. Die trane dreig om te kom en sy begrawe haar kop in sy skouer. Hy druk haar styf vas.
“Dankie, oom, tannie ... Ek sal goed wees vir u dogter en poog om u nooit teleur te stel nie. Ek sal na die beste van my vermoë vir Marinda sorg.”
Skielik is die ander drie ook bewoë en dis Marinda wat haar kop oplig en Wynand saggies van haar af wegstoot.
“Dis ’n huwelik wat bespreek word, nie ’n begrafnis nie,” probeer sy liggies sê. “Ons moet lag, nie huil nie.”
“Die huil kom agterna, ná die troue,” terg Wynand. “En dan gaan dit te laat wees. Dan is jy vas. Vir altyd en altyd.”
“Jy is baie kordaat, noudat die ouers vra agter die rug is en jy geweeg is en nie te lig gevind is nie!” spot Marinda.
Wynand maak asof hy sweet afvee.
“Ouers vra was moeiliker as om jóú te vra! Ons moet maar liewer nooit eendag skei nie, want ek sal nooit ’n ander vrou vat nie. Die ouers vra is te erg en het my amper van die troukoors genees!”
“Dis nou te laat om kleinkoppie te trek, ou matie! Nou is jy vas en jy beter goed wees vir my. Jy het nou gesien dat ek ’n kwaai pa het.”
Wynand is nog nie in staat om grappies oor pappa Reynecke, die bankbestuurder, te maak nie.
“Jy sal nooit jou hande in koue water hoef te steek nie,” terg hy sy toekomstige vrou. “Ek sal vir jou ’n primusstofie koop waarop jy die water kan warm maak. Hoe laat is dit? Amper twaalfuur? Kom ons ry gou dorp toe en gaan koop vir jou ’n verloofring!”
Marinda sien dat haar pa nie baie ingenome is met die oorhaastige ringkopery nie, maar sy is te opgewonde om veel ag daarop te slaan. Dis Wynand se geld en as hy vandag vir haar ’n ring wil koop, dan is dit sy saak.
“Het jy genoeg geld?” vra Marinda verleë toe hulle op pad dorp toe is. “Jy was seker nie van plan om hierdie naweek vir my ’n ring te koop nie.”
“Ek het ’n tjekboek met baie leë blaaie saamgebring,” antwoord hy. “Weet jy wat jou pa se grootste beswaar was?”
“Dat ons mekaar nog nie lank genoeg ken nie?”
“Nee. Dat ek nie my besigheid deur sý bankgroep doen nie! Daardie puntjie het my amper my vrou gekos.”
Wynand leun met sy elmboë op die toonbank en bekyk die ringe in die blou fluweelkassie voor hom en Marinda.
“Watter ring is vir jou die mooiste?”
“Hulle is almal mooi,” antwoord sy en vra dan onderlangs: “Min of meer hoeveel moet die ring kos, Wynand?”
“Nee, ék weet nie. Ek het nog nooit vantevore ’n verloofring gekoop nie. Julle vroumense bekyk die goed mos altyd in die vensters. Jy weet seker wat ’n verloofring moet kos.”
“Hou op om so moedswillig te wees. Ek wil nie voor die mense vir jou vra hoeveel geld jy bereid is om te spandeer nie.”
Dis vir Wynand vreeslik snaaks. Hy haal eers dié ring uit en dan weer daardie een en pas hulle almal aan haar vinger. Marinda raak baie verleë. Dis ’n moeilike posisie waarin sy haar bevind. Sy en Wynand moes buitekant bespreek het hoeveel hy bereid is om te betaal.
“Ee ... Ek dink ons moet eers ’n rukkie wag,” verduidelik sy vir die verkoopsdame.
Wynand is baie geamuseerd.
“Nee, as ons wag, wil jy dalk nie meer verloof raak nie. Kies ’n ring. Is hierdie al verloofringe wat u het, mevrou?”
“Ons het duurder ringe, maar dié word in die agterste brandkluis toegesluit.”
“Mag ons hulle sien, asseblief?”
Wynand gaan al op die ry af en pas elke ring aan Marinda se vinger. Dié wat te groot of te klein is, word teruggesit en die ander in ’n netjiese ry voor Marinda.
“Hierdie klomp pas almal. Al wat jy moet doen, is om een te kies.”
Marinda pas dié een aan en dan dáárdie een en tel heel laaste die een met die breë goue band en die twee reguit gesnyde diamante op.
Wynand neem dit uit haar hand en steek dit self aan haar vinger.
“Ek het geweet dit gaan hierdie een wees. Nee, moenie hom weer afhaal nie, nie eers as jy bad of hande was nie. Wat kos die ring?”
Die dame verwyder die pryskaartjie versigtig en sonder om die ring van Marinda se vinger af te haal, maar nie voor sy die ontsaglike prys gesien het nie. Sy probeer dadelik die ring afhaal, maar Wynand neem haar hand in syne en druk ’n soentjie op haar vinger. Dan skryf hy doodluiters ’n tjek uit. Marinda staan verslae langs hom. Is hy nie jammer om sy swaarverdiende geld so uit te gee nie? Sy sou met ’n veel kleiner diamant tevrede gewees het. Dis om aan hom verloof te wees wat tel, nie hoeveel karaat haar ring is nie.
Toe Wynand sy naam en adres agter op die tjek skryf, skud die ouerige dame glimlaggend haar kop.
“Dis nie eintlik nodig nie. Die dametjie ís mos oom Dawid Reynecke, die bankbestuurder, se dogter, nie waar nie?”
“Dis ék wat vir die ring betaal,” terg Wynand en neem die sertifikaat van waarborg by die dame. “Nie my skoonpa nie.”
Die verkoopsdame blyk ’n ou skoolvriendin van Marinda se ma te wees.
“Gaan julle tweetjies saam met jou ouers oorsee vir julle wittebrood?” verneem sy belangstellend.
“Nee, mevrou Botha, ons sal trou voor my pa-hulle vertrek en dan vir ’n week of twee see toe gaan,” verduidelik Marinda.
Daar is ’n oor en weer gelukwensery en groetestuurdery en dan staan Marinda buite op ’n sypaadjie in Lichtenburg,