Daar kom 'n tyd. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
wees ... Ons het nou-nou by ’n poskantoor verbygery en voor op het in duidelike vet swart letters gestaan: Edenvale Poskantoor. En kyk wat staan voor op daardie winkel ...”
“Edenvale Mansuitrusters,” adem Marinda verbaas. “Liewe land, Wynand! Ons is verskriklik verdwaal. Ken jy die pad terug stad toe?”
“Nee, maar ek weet die snelweg Witrivier toe gaan by Edenvale verby. Wat sê jy – sal ons nie in die pad val Witrivier toe nie? Twee-uur môreoggend kan ons by Bosbok intrek. Ons kuier ’n paar uur daar en môre bring ek jou terug. Toe, dit lyk of dit gaan reën. Dink net hoe lekker gaan dit wees om te ry en te ry terwyl die bande op die nat pad suis ...”
’n Oomblik lank klink dit baie aanloklik, maar dan skud Marinda haar kop.
“Jy sal baie vies wees as jy Sondag die lang ent pad moet terugry om my huis toe te neem.”
Wynand trek ’n suur gesig.
“Ou bloukous ... Vir ’n mooi meisie is jy darem ’n regte ou nat kombers.”
“Verwyt in plaas van bedankings?”
“Slim antwoorde in plaas van liefdevolle inskiklikheid? Kry jy nie koud nie?”
“Nee, dis lekker warm in die motor.”
“Sien jy wat ek bedoel as ek sê jy is ’n bloukous en ’n nat kombers?” terg hy liggies. Hy steek ’n arm uit en trek haar styf teen hom. “Natuurlik kry jy koud en beloftes maak skuld. Ek het mos belowe om jou warm te hou ...”
“Daar’s ’n plek wat koffie adverteer,” merk Marinda lomerig op.
Wynand swaai behendig uit en draai by die padkafee in.
“Vier koffies, asseblief,” bestel hy.
Die kelner loer verbaas of daar nog twee mense agterin die motor sit.
“Hierdie meisie is baie dors,” verduidelik Wynand ernstig. “Sy vra jy moet vir haar vier koppies stomende koffie bring.”
“Wynand!” lag Marinda. “Netnou glo hy jou!”
Wynand plaas sy arms om haar skouers en draai haar na hom toe.
“Sal jý mý glo as ek jou sê dat ek jou liefhet, Marinda Reynecke?”
Marinda is skielik baie geïnteresseerd in die motor se radio.
“Kyk na my,” gebied Wynand stil.
Marinda kyk vinnig op na hom en dan weer net so vinnig weg. Wynand sit sy wysvinger onder haar ken en lig haar gesig na hom toe op.
“Jy is die antwoord op al my drome, Rinnie. Ek het nog nooit ’n meisie soos jy ontmoet nie. Ek weet dis baie gou en ek wil jou nie bang maak nie en wil ook nie nou al ’n antwoord hê nie. Maar ek wil net hê jy moet weet dat ek jou liefhet.”
“Wynand, moenie ...” begin Marinda en dan sterf haar stem weg. “Moenie ...”
“Ek sal nie,” sê Wynand sag. Hy plaas sy hande weerskante van die fyn gesiggie en druk ’n sagte soentjie op haar mond. Dan skuif hy skielik weg en sê in ’n ander stemtoon: “Hier kom ons koffie ...”
Wynand lig sy koppie en klink dit teen hare.
“By gebrek aan iets sterkers – ’n gebrek wat later aangevul sal word – op ons!”
“Op ons,” herhaal Marinda effens bewerig.
Daar is oneindig baie dinge waaroor gesels kan word nadat ’n liefdesverklaring gemaak is, en Marinda en Wynand is geen uitsondering nie. Hy vra haar uit oor haar vriende en haar stokperdjies en haar werk en haar ouers, en sy gesels asof in ’n droom. Sy kan nie glo dat dit haas ’n wildvreemde man is wat hier styf teen haar sit nie. Dit voel asof sy hom al jare ken, asof sy hom maar altyd geken het. Sy kan nie glo dat sy ’n tyd van eensaamheid en ’n tyd van Saterdagaande saam met vriendinne deurbring geken het nie. Dalk was dit onbewustelik ’n tyd van voorbereiding vir hierdie wonderlike aand.
“Nou weet jy alles van my af,” keer sy naderhand. “Maar al wat ek van jou af weet, is dat jy in Witrivier woon, dat jy ’n nuwe geel motor het waarmee jy taamlik roekeloos ry, dat jy nie ’n fantastiese sin vir rigting het nie en dat jy my liefhet.”
“Wat wil jy nog weet, my liefste?” fluister Wynand teen haar hare.
“Het jy nie dalk ’n ... nooi nie?” fluister Marinda met groot oë.
“Ek het,” erken Wynand reguit en ernstig.
“En wat sal sy sê as sy hoor jy het my lief?”
“O, sy sal seker weer niks te sê hê nie en die hele tyd met die radioknoppies sit en vroetel en weier om na my te kyk.”
“Wynand ...! Jou lawwe mansmens!”
“Ek is nie laf nie, Rinnie. Ek was nog nooit in my lewe so ernstig nie. Ek glo dat niks op aarde sonder ’n goeie doel gebeur nie en vanaand het ek uitgevind waarom ek daardie Saterdagaand in jou vasgery het. As ek jou nie ontmoet het nie, was my lewe leeg en doelloos.”
Marinda sit warm en tevrede teen hom en ná ’n lang ruk begin sy hom oor die Bosbok Motel uitvra. Maar hy gesels oor Witrivier en oor die Laeveld en oor die wildtuin wat so naby lê – oor die motel het hy nie veel te sê nie.
“Wat van jou broer?” vra Marinda lomerig.
“Wat van my broer?” herhaal Wynand haar vraag kortaf.
“Nee, niks eintlik nie. Ek het sommer net gewonder wat doen hy by die motel.”
“Hy deel die bevele uit en jaag my rond.”
“Hy klink nie na ’n baie aangename persoon nie?”
“Hy is nie.”
“Is hy in ’n posisie om jou te beveel?”
“Ongelukkig, ja. Maar dis net tydelik en net omdat hy meer geld in die motel gesteek het as wat ek kon.”
“Is julle vennote?”
“Hy is die senior vennoot. Hy is die eienaar-bestuurder, maar jy hoef nie bang te wees nie, Rinnie. Die junior eienaar-assistent-bestuurder verdien ’n groot genoeg salaris om ’n vrou te onderhou. Hy het sy eie grasdakhuisie ’n ent van die hoofgebou af, in ’n lemoenboord, en hy kan op ’n manier koskook en kouse stop en afstof en huis aan die kant maak en alles.”
“Waarvoor het hy dan ’n vrou nodig?”
Dog Wynand lag net en weier om uitgelok te word.
“Haai, ons moet wikkel as ons nog daardie baie spesiale eetplek wil gaan ontdek.”
Marinda is onwillig om van die padkafee af weg te gaan. Die oomblik wat die geel motor by die uitgang uitry en die pad terug Johannesburg toe kies, sal hierdie kosbare paar uur onherroeplik verby wees. Dit sal skielik net ’n herinnering geword het ...
“Het jy al ooit op ’n Saterdagaand in jou kispak by ’n Edenvalese padkafee warmbrakke en limonade vir aandete gehad?” vra sy.
Wynand lag lekker. Hy weet dadelik wat sy graag wil doen. Hy flits die motor se ligte en trek haar stywer teen hom vas.
“Dis hoekom ek jou liefhet, Rinnie. Omdat jy jý is. Daar is nie nog ’n meisie soos jy nie.”
“Het jy dan al soveel ander meisies geken dat jy goed kan oordeel?” skerts sy. Maar eintlik wil sy baie graag ’n antwoord op haar vraag hê. Sy het agtergekom dat hy hom vroeër vanaand amper verspreek het toe hy gesê het hy ken ’n paar oulike restaurante, maar dat hy haar nie na ’n plek wil neem waar hy al vantevore was nie. Wat hy amper gesê het, was dat hy nie na ’n plek toe wil gaan waar hy al saam met ander meisies was nie.
“Ek het my normale kwota gehad,” antwoord Wynand onverstoord. “Maar daar was geen nooi vir wie ek enige besonderse gevoel gehad het nie. Wat van jou? Enige besonderse kêrels?”
Marinda