Sarah du Pisanie Omnibus 8. Sarah du Pisanie
Читать онлайн книгу.
en vervulling kon hy nie al hier op Skurwekop gesmaak het as iemand hom net wou leer wat liefde is nie!
Sy skuif uit die bank en glimlag breed vir hom.
“Ek is jammer, maar jy sal moet inskuif. Ek sal nie kan kitaar speel daar in die hoek nie.”
Bertus skuif sonder ’n woord in tot teen die venster.
Die bus trek weg en Annie val effens teen hom toe sy weer gaan sit. Sy bloos liggies, maar maak of dit niks is nie.
Die seuns is stil en dit hinder Annie. Hulle moet tog net nie dat hierdie uitstappie boemerang nie. Bertus moet sien hoeveel hulle dit geniet.
Sy wag net totdat hulle by die hek uit is en die bus egalig op die grootpad ry. Sy tel haar kitaar op wat langs haar in die paadjie staan.
“Kom, kom, meneertjies! Vandag gaan julle sing totdat jul tonge aan jul verhemeltes vaskleef!”
“Hoekom is juffrou so kwaai met ons? Wat het ons nou weer gesondig?”
Org se gees word nie maklik gedemp nie en Annie het lus en soen hom.
“Omdat julle my siel so uitgetrek het toe ek hier gekom het. Vandag gaan julle betaal.”
Sy tokkel op die snare en sit dan met ’n suiwer, soet stem die eerste vrolike liedjie in. Die seuns val saam in en nie baie kilometers verder nie sing hulle uit volle bors, die stugheid en skaamheid skoon vergete. Bertus sing nie saam nie, maar Annie kan tog aanvoel dat hy begin om te ontspan. Hy vermaan nie die seuns oor enige onbenullighede nie. Hy glimlag selfs een of twee keer lui vir ’n kwinkslag wat een kwytraak.
Dit moedig die seuns aan en kort voor lank is hulle heeltemal verspot. Annie sit later laggend haar kitaar neer.
“Nee, geen mens kan lag en kitaar speel nie.”
“Ek sal ’n bietjie speel, juffrou.” Boef hou sy hand uit vir die kitaar en verbaas oorhandig Annie dit aan hom.
Sy het nie geweet hy kan speel nie. Sy het nog geen musiekinstrumente in een van hul kamers gesien nie. Hulle word seker nie toegelaat om dit saam te bring nie.
Boef se groot hande vee liggies oor die snare en Annie sit onwillekeurig meer regop toe hy begin speel. Boef speel soos ’n meester. Die seuns voel haar belangstelling aan en hulle sing sagter sodat die pragtige klanke van die kitaar bo die sang uitstyg.
Spontaan klap sy vir hom hande.
“Dis pragtig, Boef! Waar het jy geleer om so te speel?”
“My pa. Juffrou moet hom hoor – hy is ’n meester!”
“Jy ook, Boef! Regtig! Speel nog vir ons, asseblief.”
Bertus luister geïnteresseerd. Hy kan nie ’n musiekinstrument bespeel nie. Hy het egter ’n oor vir musiek en sing self graag. Al hierdie mooi dinge het egter mettertyd in die vergetelheid geraak. Hy het kontak met die tyd en die lewe verloor.
“Wie van julle ken ‘’n Handvol gruis uit die Hantam’, daardie besonderse liedjie?” vra Annie.
Omtrent tien hande gaan op.
“Kom ons leer dit gou vir die ander. Dis altyd vir my een van die mooiste liedjies.”
Boef begin saggies speel.
“Ken jy dit, Boef?”
“Ja, juffrou.”
Annie sing voor met haar mooi, suiwer stem. Ná die eerste strofe kyk sy na Bertus en haar oë is so eerlik en opreg dat Bertus nie kan weier toe sy hom vra nie.
“Sing saam, toe! Jy behoort dit tog te ken.”
“Ja, ek ken dit.”
“Ons begin weer voor.”
Bertus val met sy diep stem in en Annie loer verras na hom. Hy sing pragtig! Met ’n bietjie afronding kan sy stem ontwikkel tot iets heel besonders. Sy sien egter hoe ongemaklik hy in die vreemde rol is en sy wens sy kan sy hand vashou om hom meer selfvertroue te gee.
“Weet julle, ek ontdek vandag soveel talent hier. Ons moet ’n koor stig op Skurwekop. Jy sing pragtig, Bert- . . . meneer Kruger.”
Bertus is skielik baie ongemaklik en verleë en kyk sommer deur die venster. Die seuns skater dit uit van die lag.
“Hoe is meneer dan nou skaam?” Kobus, wat al van die dag met die siek koei die meeste van sy vrees vir Bertus verloor het, is vol bravade.
“Nee, meneer het mos gedink hy gaan vryspring. Meneer sal moet keer. Sy gaan vir ons vreeslike goed leer. Ons sal een van die dae huishoudkunde moet neem en netbal speel ook.” Org sien al weer ’n gaping om van sy opgekropte lewenslus ontslae te raak.
Dis of die ys skielik met ’n kragtige hamer gebreek is.
Die eerste keer glimlag Bertus breed en spontaan en vir die meeste van die seuns is dit ’n vreemde ervaring om hom so gelukkig te sien.
“Ek het my bes gedoen om van haar ontslae te raak, maar sy klou soos klitsgras. Ek was my hande in onskuld. Julle sien dan julle kry haar ook nie weg nie, nie eens met ’n muis nie.” Bertus kyk reguit na Org en Org is ’n oomblik lank uit die veld geslaan, maar dan begin die stout liggies in sy oë glinster.
“Waar het meneer dit gehoor? Ek sal my twee oogtande verwed dat dit nie by juffrou was nie. Sy is soos ’n oester!”
“Dankie, Org.” Annie glimlag vir Org. “Ek is darem bly om te sien jy vertrou my. Maar waar hét jy dit gehoor, meneer Kruger?”
Bertus wens sy wil hom liewer op sy naam noem. Sy het haar netnou amper verspreek en dit het iets warms in hom wakker gemaak. Dis lekker om te weet dat sy dalk aan hom dink as Bertus en nie as meneer Kruger nie.
“Dis my geheim! Ek kan net so dig wees as ek wil.”
Te gou na die kinders se sin is hulle op Otjiwarongo. Vandag wil hulle die lekker uitrek soos ’n tameletjie.
Die seuns span dadelik en baie trots hul banier oor die stukkie paviljoen wat vir hulle uitgehou is. ’n Hele paar skole is betrokke by die atletiekbyeenkoms en oral is ’n doenigheid van ’n ander wêreld om alles gereed te kry.
Annie sien hoe die seuns onderlangs na die meisies van die meisieskool loer wat net langs hulle op die paviljoen sit. Sy stamp saggies aan Bertus.
“Kan hulle nie maar die meisies gaan help nie? Dit lyk darem so ongemanierd as hulle hier sit en die meisies moet so sukkel.”
Bertus kyk af in die blink, bruin oë en ’n snaakse lam gevoel kom knoop op sy maag.
“Of . . .”Annie raak verbouereerd toe hy haar so stil aanstaar. Sy wil tog niks doen wat vandag sy gramskap kan opjaag nie. “Of wil jy liewer nie?”
Bertus kyk na haar en besef sy wag op ’n antwoord, maar hy het geen benul wat sy gevra het nie.
“Ja . . . Ja, seker!”
Toe hy die bly lig in haar oë sien skyn, weet hy dat dit darem die regte antwoord was.
Sy roep na Boef en Flenters wat die naaste aan haar staan.
“Meneer sê julle moet die meisies ’n bietjie gaan handgee. Hulle kry nie daardie goed vas nie. Julle is mos groot en sterk.”
“Ja, juffrou, seker, juffrou! Dankie, meneer.” Die seuns bondel halsoorkop oor na die meisies toe.
Bertus se gesig vertrek in ’n breë glimlag.
“Jy bederf die seuns, weet jy? Jy is nog by alles ’n regte ou knoeier ook. Dis soos die seuns sê, een van die dae gaan jy hulle leer netbal speel.”
Annie glimlag ondeund en knipoog vir hom.
“Jy is net jaloers omdat daar nie ’n mooi, jong juffroutjie by is nie, anders was jy eerste daar om te gaan help.”
“Gmf!” Bertus snork gemaak verontwaardig. Toe hy die pret in haar oë sien, kan hy nie help om weer die