Sarah du Pisanie Omnibus 8. Sarah du Pisanie
Читать онлайн книгу.
se kant toe.
Dis ’n moeë maar baie tevrede klomp mense wat ná die atletiekbyeenkoms op die kafee toesak.
Die arme kelners draf rond om twee en dertig melkskommels gereed te kry.
Kobus kom met ’n blok sjokolade by Annie aan en sit dit voor haar neer.
“Aangesien meneer nou my skuld gaan betaal, wil ek
darem self ook ietsie gee.”
Annie se glimlag is sag en baie teer.
“Dankie, Kobus, dit gaan heerlik wees. Ek gaan dit sommer nou net hier opeet. Ek is baie lief vir sjokolade en kan die goed tog nooit bêre nie. As ek weet ek het iewers sjokolade, dan trek dit my soos ’n magneet!”
Bertus sit ontspanne agteroor en beskou die klomp seuns. Hy is tóg lief vir hulle. Hy het net nooit geweet hoe om dit vir hulle te wys nie. Hy het om die waarheid te sê nie omgegee of hulle dit weet of nie, solank hy hulle net kon help om te presteer en die beste kwalifikasies te verwerf. Nou eers sien hy hoeveel leemtes daar in sy optrede is.
“Wel, juffrou Delport, wat gaan jy en jou seuns vanaand doen?” Hy kyk tergend na Annie.
“My seuns?”Annie kyk opreg verbaas na hom. “Hoekom vra jy dit vir my? Jy is mos die baas. Hulle maak soos jy sê.”
“Ek is glad nie meer so seker of ek die baas is nie. Dit wil dan al vir my voorkom asof ek nie meer ’n sê het nie!”
Annie lag verleë.
“Sies, meneer Kruger, nou is jy darem onredelik. Ek . . .
e . . .”
Bertus lag vir die verleë gesiggie.
“Ek maak sommer ’n grappie, juffrou. Of dink jy nie ek is in staat tot ’n grappie nie?”
Annie bloos en Bertus draai na Kobus.
“Aangesien jy vandag ons harte so bly gemaak het, kan jy sê wat julle vanaand wil doen, Kobus.”
“Heng, dankie, meneer! Bedoel meneer nou ons kan vanaand op die dorp bly?” Kobus kan sy ore omtrent nie glo nie.
“Ja.”
“Hier wys ’n baie goeie fliek vanaand, meneer. Of . . .
e . . . sal dit dan te laat raak?”
“Nee, julle kan maar gaan fliek. Ons ry dan net ná die fliek. Ons sal met oom Gawie reël. Hy kuier by mense hier op die dorp totdat ons wil ry.”
“Meneer . . .” Org staan ook ’n bietjie nader. Aangesien ou Kobus nou die ding aangeroer het, kan hulle maar net sowel kyk hoeveel hulle uit die transaksie kan kry.
“Die meisies gaan ook vanaand fliek. Ek bedoel . . .
kan . . . e . . . mag ons maar van hulle vra om saam met
ons te gaan?”
Annie sien hoe gespanne die groter seuns op Bertus se antwoord wag en sonder dat sy daarvan bewus is, sit sy haar hand pleitend op Bertus se arm.
Bertus kyk na die skraal handjie op sy arm en met ’n kopknik beduie hy sameswerend vir Org.
“Julle beskermengel pleit al weer vir julle.”
Org en Kobus skater dit uit van die lag en die ander verrek behoorlik hul nekke om ook in die grap te kan deel. Hulle het nie soveel menslikheid en selfs ’n humorsin van ou Zeus verwag nie.
Met meer respek kyk hulle na Annie. Dit lyk regtig of die juffrou ’n positiewe uitwerking op hom het. Hulle moet net sorg dat hierdie saak enduit gevoer word.
Bloedrooi van verleentheid trek Annie haar hand weg.
Bertus lag saggies.
“Goed so! Dis hoog tyd dat iemand jou ook skaam maak en op jou plek sit. Jy raak glad te groot vir jou skoene.” Sy tergende stem weerspreek egter sy woorde en Annie lig haar ken beslis.
Org gee hulle nie verder kans om Annie te terg nie. Hulle moet darem nou hierdie saak van die meisies afhandel. Die yster moet gesmee word solank dit nog warm is.
“Kan ons maar, meneer? Die koshuis is net ’n hanetreetjie van die fliek af. Ons sal binne tien minute nadat die fliek uit is by die bus wees.”
“Ja, goed. Het julle manne genoeg geld saamgebring?”
“Ja, meneer. Dankie, meneer.”
Bertus loer onderlangs na Annie om te sien watter uitwerking Kobus se opgewondenheid op haar het. Sou sy dalk nie daarvan hou dat Kobus so opgewonde is oor die vooruitsig om saam met ’n ander meisie uit te gaan nie?
Sy glimlag egter en lyk heeltemal gelukkig en tevrede, en onwillekeurig sug hy van verligting.
“Wel, juffrou Annie, of hoe sê die seuns vir jou?” Bertus kyk glimlaggend na haar toe die groter seuns by die deur uitbondel, haastig om elkeen ’n meisie vir die aand te nooi. Die jongeres wat nog nie belangstel nie, drentel by die toonbank rond op soek na iets om te eet.
“Jy sal skrik as jy hoor wat noem hulle ons agter ons rug.” Annie lag.
“Weet jy dan?”
“Ja, ek het hulle al gehoor.”
“Wat noem hulle my?”
“Nee, ek wil nie klik nie. Dalk . . . dalk hou jy nie daarvan nie.” Sy kyk ongemaklik op haar hande. Sy gaan darem nou ’n bietjie te ver. Bertus is nou wel vriendelik vandag, maar ’n mens weet nooit wanneer tokkel jy op die verkeerde snaar nie.
“Ag, toemaar, ek weet. Hulle noem my Zeus. Maar ek weet nog nie wat noem hulle jou nie.”
Annie giggel sag. “Wanneer hulle met my praat, is ek juffrou Annie, maar wanneer Pieter verspot is of wanneer hulle agter my rug praat, is ek Persephone.”
Bertus se oë begin vonkel. Hy het al gehoor hulle noem haar so, maar sy lyk nou net so stout en onmoontlik soos een van die kinders terwyl sy dit met so ’n sedige gesiggie vertel. Hy gooi sy kop agteroor en lag skaterend.
Verbaas kyk Annie na hom. Dit laat hom tien jaar jonger lyk.
“Die godin van landbou se dogter! Dis nogal goed.”
“Jy behoort baie meer te lag. Dit laat jou . . .”Annie bly verskrik stil. Sy wens sy wil leer om nie altyd so uit haar beurt te praat nie. Sy wens sy wil leer om eers te dink en dan te praat.
“Dit laat my wat, Persephone?”
“Nee, ek is jammer, ek kan altyd so uit my beurt praat.”
“Ek wil graag weet.”
Blosend kyk Annie in die tergende oë.
“Dit laat jou jonk en gelukkig lyk.”
“Ja!” Skielik is die frons weer tussen sy oë en Annie is vreeslik spyt dat sy nou die ontspanne atmosfeer so kon bederf met ’n onsinnige opmerking.
Sy sit haar hand op sy arm en haar stem is sag.
“Ek is jammer. Ek wou nie nou alles bederf nie. Ek is ongelukkig so dat ek sommer net praat oor dit wat in my kop kom. Ek kom altyd in die vreeslikste moeilikheid daaroor.”
’n Glimlag trek om sy mondhoeke.
“Ek het al vergeet hoe om te lag. Dis goed om weer te lag en te lewe. Daar is weer sin in die dae . . .”
Bertus kyk na die hand op sy arm. Sy trek dit vinnig weg en hy glimlag stadig.
“Juffrou, mag ek jou vra om vanaand saam met my te gaan fliek? Of . . .”
“Baie dankie, meneer Kruger, dit sal baie aangenaam wees.”
Bertus moet die begeerte om haar styf teen hom vas te druk met mening onderdruk. Hy wil die sproetjies oor haar neusbrug saggies met sy lippe streel en sy vingers deur haar lang hare vleg. Hy kyk lank na haar voordat hy weer praat.
“Ek