Sarah du Pisanie Omnibus 8. Sarah du Pisanie
Читать онлайн книгу.
week, juffrou.”
Annie gaan staan stil en slaan haar hand oor haar mond.
“Jy jok! Dit kan nooit al die einde van die kwartaal wees nie!” Kobus lag vir die verbaasde gesiggie.
“Nou hoekom op aarde sal ek daaroor jok, juffrou?”
“Wel, dan sal ek vinnig daaraan moet begin dink.”
“Juffrou kan by ons kom kuier. My ma sal dit geniet.”
“Nee, Kobus, dit kan ek darem nie doen nie.”
“Hoekom nie, juffrou?”
“Ek ken nie eens jou ouers nie.”
“Juffrou het hulle dan ontmoet daardie naweek toe hulle my kom haal het.”
“Dit was net aangename kennis en tot siens. Ek kan dit mos nooit doen nie!”
Kobus argumenteer nie verder nie. Hy sal sy ma gaan bel en sê sy moet juffrou Annie persoonlik nooi.
Net ná die aandete is daar dus ’n telefoonoproep vir Annie. Alles in haar trek saam. As dit weer daardie lastige Schalk Potgieter is, gaan sy sowaar vandag ongeskik wees. Sy probeer altyd op ’n beskaafde manier van hom ontslae raak, maar hy is nou erger as klitsgras. Hy verstaan net nie ’n skimp nie!
“Goeienaand, juffrou Delport hier.” Haar stem is meer kortaf as wat sy bedoel.
“Goeienaand, juffrou Annie, dis Magriet Snyman hier, Kobus se ma.”
“Goeienaand, mevrou.” Annie lag verras.
“Juffrou, ek wil jou graag nooi om die vakansie by ons te kom deurbring.”
“Mevrou, nee, dis nou weer Kobus se werk . . .”
Die vrou aan die ander kant lag.
“Ja, dit ís sy werk. Hy het ’n vreeslike liefde en verering vir sy juffrou Annie. Dit sal vir my heerlik wees om iemand te hê om mee te gesels. Ons het net die twee seuns en party dae raak die mans my heeltemal oor.”
“Ai, mevrou!”
“Noem my sommer tannie Magriet, kind. Ek aanvaar glad nie nee vir ’n antwoord nie. Ons kry jou volgende Vrydag wanneer ons vir Kobus kom haal. Hier kan jy lekker rus; jy het reeds so hard gewerk hierdie kwartaal.”
Die Snymans se plaas is die mooiste plek wat Annie nog gesien het. Daar is tot ’n swembad en groen-groen grasperke wat die plaas in ’n lushof omskep. As sy gedink het Skurwekop is ’n paradys, het sy beslis nog nie hierdie plaas gesien nie.
Magriet en Koos Snyman is die dierbaarste twee mense en Annie geniet die vakansie terdeë.
Kobus se ouboet, Pieter, ’n prokureur in Windhoek, kom ook die derde dag van die vakansie onverwags daar aan. Sy verloofde, Sandra Pienaar, is ook by. Sy is ’n pragtige donkerkopmeisie – skaam en teruggetrokke, maar baie innemend.
“Juffrou is nou al vier dae hier op die plaas en juffrou het nog nie eens perdgery nie.” Kobus soek net altyd iets om haar mee besig te hou.
“Kan die juffrou ooit perdry?” Kobus se pa is net so ’n terggees soos hy.
“Ja, ek kan. Ek ry oom se ou seuntjie so toe onder die stof dat hulle hom sal moet soek!”
“Dit wil ek sien!” Kobus is die ene verontwaardiging.
“Sandra kan nie perdry nie, Kobus. Terwyl ek haar leer, kan jy en Annie in die veld gaan ry,” keer Pieter dadelik toe dit lyk of die ryery hulle almal gaan insluit.
Annie het lanklaas perdgery en sy is glad nie so ’n goeie ruiter soos sy gespog het nie. Sy geniet egter die rit terdeë.
“Wie se plaas is dit daardie, Kobus?” Hulle hou die perde in en die hele omgewing lê oopgesprei in die helder oggendson.
“Dis meneer Kruger se plaas, juffrou. Dis ’n pragtige plaas!”
“Seker darem nie so mooi soos julle s’n nie?”
“Ons plaas is natuurlik vir my die mooiste en heerlikste op die hele aarde, maar meneer Kruger s’n is ’n pronkstuk. Alles is baie netjies en goed beplan. Hy het al spesiale toekennings gekry vir die mooiste plaas in die distrik.”
“Regtig?”
Skielik is sy nuuskierig om die plaas te sien, om te sien hoe lyk hy tussen dit waarvoor hy lief is.
“Kom ons gaan sê vir hom môre.” Sy sê al weer die eerste ding wat in haar kop kom. ’n Dofrooi gloed stoot in haar nek op en sy wens sy kon haar tong afbyt toe sy die skelm laggie op Kobus se gesig sien.
“Ag, nee wat, dankie, juffrou, dis genoeg dat ons die hele kwartaal in sy ontevrede gesig moet vaskyk. Ek sien tog nie nog gedurende die vakansie ook daarvoor kans nie.”
“Skaam jou, Kobus.”
“Juffrou kan maar gaan, dan kry ek juffrou weer oor ’n uur of wat hier. Ek sal solank na die drade gaan kyk.”
“Nee, ek ry saam met jou.”
Kobus sit ’n oomblik lank ingedagte. ’n Nuwe idee kom kruip op die voorgrond van sy gedagtes en hy glimlag ingenome.
Ou Zeus het so baie verander vandat juffrou Annie hier is. Hy is ontspanne en maak selfs af en toe ’n grappie. Die dag met die atletiekbyeenkoms op Otjiwarongo het hulle hom sowaar nie geken nie. Hy wat Kobus is, moet darem nie so ’n goeie kans onbenut laat verbygaan nie. As meneer Kruger net eers ’n slag ordentlik verlief raak, behoort hy so mak soos ’n lam te wees.
“Ek is sommer lelik, juffrou. Ons kan gerus vir meneer gaan groet. Hy is seker ook maar eensaam. Ons kan hom sommer nooi om vanaand by ons te kom eet.”
Annie kyk wantrouig na Kobus. Hy laat sy perd egter stadig teen die heuwel afstap.
“Daar is meneer by die krale. Kan juffrou hom sien?”
“Ja, ek sien hom.” Annie wonder verbaas hoekom haar hart nou skielik so tamboer speel in haar borskas. Sy het hom tog al vantevore in ’n kortbroek gesien. Hy lyk egter vandag vir haar groter en manliker as ooit.
’n Bly lig skyn in Bertus se oë toe hulle hul perde by die kraal inhou. Annie sien dit en bêre die wete diep in haar hart om dit later te ontleed.
“Môre! Ek het darem nou gewonder wie dit is wat saam met Kobus hier aankom.”
Hy steek sy hand na Annie uit. Sy gly van die perd af en kom staan langs hom.
“Ek kuier die vakansie by Kobus-hulle. Hy het my vertel watter pragtige plaas jy het en toe was ek nuuskierig om dit te sien.”
“Kom nader, dan gaan drink ons ’n bietjie koffie.”
Kobus verstom hom vir ou Zeus. Liewe aarde, die man is glad menslik en gasvry, en hy kan sweer dat hy bly is om hulle te sien.
“Ek wil nog gou na die drade gaan kyk, meneer. Ek sal nou-nou weer vir juffrou hier kom haal.”
Voordat Annie nog iets kan sê, druk Kobus sy hakke in die perd se sye en hy galop weg.
Bertus kyk af in die verleë, effens afgehaalde gesig.
“Is jy dan bang om alleen hier by my te bly? Ek eet nie jong juffrouens op nie. Veral nie nou nie . . . Wat sal ek dan volgende kwartaal doen as meneer Fourie nog steeds siek is?”
“Ag, jy is verspot!”Annie lag lig en vrolik.
Haar woorde klink oortuigend genoeg, maar hy weet nie dat sy nie so naby hom wil wees nie, nie noudat hy so vriendelik en anders is nie. Haar hart kan sy nie ’n oomblik lank vertrou nie. Haar hart is sommer ’n ou verraaier! Dit sal haar maklik in die steek laat. Voordat sy haar oë uitvee, is sy verlief op hierdie man, want hy maak allerhande skoenlappers in haar binneste wakker.
Hierdie vreemde, eensame, geslote mens ontstel haar. Sy wil hom beskerm. Sy is vir hom jammer. Sy wil hê die kinders moet lief wees vir hom. Sy self wil