Orion. Deon Meyer
Читать онлайн книгу.
black market. Jy sou moes 30 of 50 sent op die dollar vat, of so iets. Maar as jy name soek, kan ek jou nie help nie.”
Van Heerden staan op. “Dankie, Orlando.”
“Is daar nog dollars in dié ding?”
“Ek weet nie.”
“Maar miskien?”
“Miskien.”
“Dollars is nou big money.”
Van Heerden knik net.
“You owe me one, Van Heerden.”
12
Tannie Babie Marnewick.
Elke keer dat ek kennis neem van ’n nuwe fliek waarin die vreeslose Amerikaanse helde ons almal van mensdombedreigende virusse, meteoriete of ruimtewesens moet red, wonder ek waarom hulle so totaal onbewus is van die veel interessanter, lewensveranderende klein intriges van die suburbs.
Die liefde tussen my en Marna Espag het nie ons eerste, onbeholpe seksuele poging deurstaan nie. Daar was nie ’n dramatiese einde nie, bloot ’n stelselmatige afkoel, aangehelp deur my teleurstelling in my eie vertoning en haar skaamte omdat sy nie haar teleurstelling daaroor kon wegsteek nie.
Maar op sestien, sewentien herstel die gees en die vlees so verstommend vinnig en ons sou lank vriende bly, selfs toe sy teen Julie van ons matriekjaar met Louis Campher, die hoofseun, begin uitgaan het. Ek sal vir die res van my lewe wonder of sy en Louis dit suksesvol vermag het, of hy die trofee van haar maagdelikheid verower en haar vertroue in mans herstel het.
Ek, daarenteen, het nie op skool weer “vas” uitgegaan nie, net nou en dan in die bondel gevry. Want tannie Babie Marnewick sou die pad van my seksuele – en later professionele – ontwikkeling kruis.
Sy en haar man het agter ons gebly. Hy was ’n groot, sterk myner, soos negentig persent van Stilfontein se manlike inwoners ’n skofwerker. Hy was ’n ruwe diamant wat die Saterdae en Sondae van sy lewe gewy het aan ’n poging om ’n drieliter-V6-enjin in ’n Ford Anglia in te bou. Hy moes die hele instrumentpaneel en ratkas terugskuif en die stuuras en dryfas verleng, wat basies die doel van dié taak – om ander Anglia-bestuurders ’n baie onaangename verrassing by verkeersligte te gee – ongedaan gemaak het. Want deur bloot deur die venster te kyk, sou enige idioot onmiddellik kon sien Boet Marnewick se Ford is nie standaard nie.
Voorstedelike legende wou dit hê dat hy destyds sy Babie met sy vuiste moes verower, toe hy haar in Bezuidenhoutsvallei, daardie hutspot-voorstad van Johannesburg, van ’n fris Skotse immigrant wou afvry. Sy wat op die huis se voorstoep gestaan en toekyk het hoe die twee mans snorkend en bloeiend soos twee bulle hul genetiese meerderwaardigheid probeer bewys.
Want Babie Marnewick was ’n mooi vrou. Lank en skraal, met dik, rooi hare, ’n breë, vol mond – en borste van formaat. Dit was haar oë, klein en skelm, wat daardie tikkie platvloersheid aan haar voorkoms gegee het, ’n sletterigheid wat mans, vermoed ek, nie kon weerstaan nie – moontlik omdat dit enersyds die indruk geskep het dat sy “maklik” was en andersyds omdat dit die een leidraad was tot haar ware natuur.
Ek was vir jare byna onbewus van die bure agter ons. (Waarom is bure wat in die huis “agter” jou bly geheimsinniger, mindere bure?) Die hoë houtpaalheining tussen ons huise het sekerlik hiertoe bygedra. Maar vir ’n seksueel ontwakende tienerseun was die beeld van Babie Marnewick in haar Saterdag-rok by die winkelsentrum onvergeetlik. En het my bewussyn van haar gegroei, my belangstelling geprikkel deur vae gerugte en die blatantheid waarmee sy haar seksualiteit gedra het.
In die vroeglente van my matriekjaar het ek een perfekte, warm middag ná, skool – verveeld, Marna-loos en nuuskierig – deur ’n dun spleet in die immer verwerende houtpaalheining geloer. Nie vir die eerste keer nie, maar steeds ’n toevalligheid, ’n opportunistiese, wensdenkende oomblik.
En daar, in die agterplaas van die Marnewicks, het tannie Babie op ’n opblaasmatras gelê, nakend en blink van sonbrandolie, met ’n donker bril oor haar skelm oë en ’n speelse hand met geverfde naels wat die paradys tussen haar bene met rustige vingers liefkoos.
O, die soete skok wat deur my lyf geruk het.
Ek het daar gestaan, te bang om te beweeg, te bang om asem te haal, lighoofdig, sinneloos, volkome jags, ontdekker van die vreugdes van voyeurisme, ’n uitverkorene wat deur die gode hier geplaas is, op hierdie oomblik.
Ek weet nie hoe lank dit haar geneem het om orgasme te bereik nie. Twintig minute? Meer? Vir my het die tyd verbygeflits, ek kon nie genoeg kry nie, tot sy eindelik, met ’n lae, diep geteem deur haar oop, vol mond en met hemelse klein bewegings van buik en bene haarself bevredig en versadig het.
Toe het sy stadig opgestaan en in die huis verdwyn.
Ek het lank na die matras bly staar in die hoop dat sy sou terugkeer, later besef dit was my nie beskore nie en aan my eie, allesoorheersende lus gaan uiting gee in die privaatheid van my kamer. Keer op keer op keer.
En die volgende middag was ek weer op my pos by die spleet in die houtpaalheining, gereed om my eensydige, wonderlike verhouding met Babie Marnewick voort te sit.
Sy het nie elke middag in haar agterplaas gemasturbeer nie. Sy het nie elke middag blink en kaal in die son gelê nie. Daar was, tot my groot teleurstelling, geen ritme tot haar ritueel nie, geen roetine van tyd of dag nie. Ek het soms gewonder of sy dit dalk in die oggend doen, wanneer ek by die skool is. Ek het dit selfs oorweeg om ’n paar dae “siek” te wees om die teorie te toets. Maar nou en dan, een dag per week, soms een keer in twee weke, is my ywer beloon met dieselfde betowerende toneel.
Ek het oor haar gefantaseer. Natuurlik. Ek stap om (oorklim sou te onwaardig wees), gaan staan langs haar en sê: “Jy sal nooit weer jou hand hoef te gebruik nie, Babie.” Dan trek sy uit en verwelkom my in haar met ’n “ja, ja, ja, ja”. En nadat ek haar vir die vyfde of sesde keer op die opblaasmatras tot ongekende hoogtes gevoer het, sal ons langs mekaar lê en bespreek hoe ons sal wegloop en vir ewig en altyd gelukkig saam sal leef.
Fantasie nommer een. Met variasies op dié tema.
Hoeveel anders en interessanter as my drome sou die werklikheid, die lewensveranderende klein intrige van dié suburb nie wees nie.
13
Spitsverkeer uit Mitchells Plain. Hy ry met die N7, haastig huis toe. Hy moet nog vir Wilna van As bel.
Hy verwonder hom aan die wêreld waarin hy leef. Hy en Kemp en hy en Orlando en wie skuld vir wie, die meganismes van sosiale en professionele interaksie, die elfde gebod: wees die een vir wie geskuld word. Kemp: Jy is gemors, Van Heerden. O’Grady: Jeez, Van Heerden, that’s not a fucking living. Why don’t you come back. Orlando: … a bottom feeder, going down … Dis laer as kreefkak, Van Heerden. Hoekom gaan jy nie terug Force toe nie?
Algemene konsensus oor sy lewe, maar hulle weet nie, hulle verstaan nie, hulle het nie insig nie. Hulle het nie begrip vir sy vonnis nie – hy moet dit uitdien. Lewenslange gevangenisstraf.
En dan, in die oomblik van ondersoek-euforie, het hy gewonder of hy vrygelaat gaan word, amnestie gaan ontvang. Hoe belaglik, fok, soos ’n man in ’n sel wat droom hy is buite, net om die volgende oggend wakker te word …
Hy stop in Goodwood vir brandstof, sien die telefoonhokkie. Hy bel vir Wilna van As.
“Die bank sê daar was geen verbande op die eiendomme by hulle nie. Ek het die oordragdokumente gekry en die prokureursbriewe, maar ek verstaan dit nie alles nie,” sê sy.
“Wie was die oordragprokureurs?”
“Hou aan, asseblief.”
Hy wag, sien in sy geestesoog die vrou in haar kantoor na die melamienkas stap vir die dokumente.
“Merwe de Villiers en Vennote.”
Hy ken nie die firma nie. “Kan jy die dokumente vir Hoop faks?”
“Ja.”