Die einde van die reënboog. Annelize Morgan
Читать онлайн книгу.
“Ek lig g’n my arms op vir ’n maer ou bokooi soos jy nie!”
Bokant haar arendsneus gloei haar donker oë woedend.
“Ek sal jou ’n les leer!” Sy raap ’n swaar houtlepel van die tafel af op en raps die ou man ’n gevoelige hou teen die nek.
Hy lig sy arms om die hou af te weer en die twee worse plof op die houtvloer neer.
Anna grinnik tevrede toe sy dit optel.
“So ja, dis beter! In die vervolg sal ek jou behoorlik dophou. In hierdie kombuis word daar niks gesteel nie!”
Jerôme byt op sy tande. “Dan sal jy moet begin sorg dat Colette haar deel van die kos kry! Dit was deel van die ooreenkoms toe sy hier begin werk het!”
Anna haal haar skouers op en gaan bêre weer die worse in die spens.
“Die gaste kom eerste. As daar teen sluitingstyd niks meer oor is nie, dan is dit net jammer.”
Jerôme wip agter die tafel uit. “Daar was gisteraand nog genoeg oor!”
Anna sluit die spensdeur en hang die sleutel weer om haar nek.
“Ek het die oorskiet vir vandag se middagete nodig gehad.”
“Jy kan dit nie doen nie!” skreeu Jerôme in sy dun stemmetjie. “Waar is Colette se kos?”
Anna kyk ’n oomblik lank fronsend na die woedende, maer ou mannetjie.
“Miskien sal ek vanaand iets kan bymekaarskraap,” sê sy sonder veel belangstelling.
“Jy sal dit doen as jy weet wat goed is vir jou!”
Jerôme gaan sit weer agter die tafel en begin die groente skil. Uit ondervinding weet hy dat hy niks meer as daardie vae belofte uit die kok gaan kry nie. Maar as daar vanaand wéér nie kos vir Colette is nie, gaan hy ’n herrie opskop wat tot anderkant die blou berge gehoor sal kan word.
Colette bedien die gaste werktuiglik. Sy loop soos ’n slaapwandelaar tussen die kombuis en die eetkamer en luister geduldig na elkeen se klagte of bestelling.
Toe sy weer een keer van die kombuis af terugkeer met borde in albei hande, kyk sy toevallig op en sien die lang, donker vreemdeling in die eetkamer se deur staan. Sy ligbruin oë rus ’n sekonde lank op haar voordat hy deur die vertrek begin kyk, skynbaar op soek na iemand.
Colette deel die borde haastig uit. Daar is ’n roering in haar hart wat haar laat vergeet van haar leë maag en haar seer voete. Hy is ’n edelman, dink sy opgewonde en ignoreer die waarskuwende stemmetjie wat haar die hele tyd daaraan wil herinner dat sy net ’n gewone meisie is. ’n Man soos hierdie kruis maar een keer in elke meisie se lewe haar pad.
Madame Roubaix is uit en dus is Colette die enigste een wat die vreemdeling kan help. Mense soos hy kom baie selde na die eethuis. Dis meesal gewone werkers wat hierheen kom vir ’n bord goeie kos en dus word die goed geklede heer aangestaar.
Colette plak die laaste bord kos voor ’n man neer en drafstap na die deur waar die vreemdeling nog wag. Haar moeder het haar geleer dat ’n mens altyd ’n kniebuiging voor ’n edelman maak en dit is die eerste geleentheid wat Colette kry om dit te kan doen.
Sy maak haar kniebuiging presies net soos haar ma haar geleer het en kom dan stadig orent.
“Kan ek u help, monsieur?”
Die geamuseerde uitdrukking in sy oë verwar haar effens.
“Is madame Roubaix hier?” wil hy weet.
“Nie op die oomblik nie, monsieur, maar as u vir haar wil wag, kan ek u na haar sitkamer neem. Sy sal nie lank wees nie.”
Na ’n oomblik se aarseling knik hy. “Goed, ek sal op haar wag.”
“Volg my, asseblief, monsieur,” sê sy met gloeiende wange en draai haastig om sodat sy die man nie te lank laat wag nie.
Nuuskierige blikke volg hulle na die deur wat na die sitkamer lei.
“Is daar iets wat ek vir u kan bring, monsieur?” vra Colette toe die lang man in ’n gemakstoel gaan sit.
Hy skud sy kop.
“Nee, dankie, mademoiselle.”
Colette staan ietwat bedremmeld rond. Daar moet tog iéts wees wat sy vir hom kan doen.
“Daar … daar is wyn daar op die tafeltjie, monsieur,” sê sy en is bly dat sy aan iets kon dink.
Hy glimlag effens.
“Dis te vroeg in die oggend daarvoor, mademoiselle.”
“Sou u dan tee of koffie verkies, monsieur?”
“Nee, dankie.” Die antwoord kom ietwat kortaf en Colette voel baie verleë.
“Ek sal madame Roubaix na u stuur sodra sy terug is,” sê sy haastig en maak haar uit die voete.
Madame Roubaix kom ’n paar minute later terug en drafstap haastig na die sitkamer toe Colette haar vertel dat die belangrike gas daar op haar wag.
Colette gaan voort met haar werk. Sy draf heen en weer tussen die kombuis en die eetkamer en haar blik dwaal telkens na die sitkamerdeur wat toe bly. Sy wens die man wil uitkom sodat sy net nog een keer na hom kan kyk. Dalk sal dit die laaste keer wees dat sy hom sal sien.
Eindelik gaan die deur oop en die lang man kom uitgestap. Madame Roubaix lyk ietwat bekommerd toe sy hom na die buitedeur vergesel.
Colette sluk hard en kyk hulle agterna. Hy het nie eens in haar rigting gekyk nie, dink sy teleurgesteld. Hy het al klaar vergeet dat daar ’n eenvoudige kelnerinnetjie bestaan.
O wel, dink sy en haal haar skouers liggies op, ek kon seker niks anders verwag het nie. Dit was net ’n lawwe droom.
Madame Roubaix en die vreemdeling praat nog met mekaar. Madame lyk baie bekommerd en die lang man se gesig is hard soos graniet. Dit laat die gaste in die eethuis onder mekaar fluister. Hulle kan nie hoor wat die twee gesels nie, maar hulle kan raai dat die vreemdeling se besoek nie juis vriendskaplik was nie.
Colette deel die borde swyend uit. Toe sy weer een keer vlugtig opkyk in die vreemdeling se rigting, sien sy hoe sy sysakdoek val. Hy is onbewus daarvan dat hy dit verloor het. ’n Oomblik lank aarsel sy en dan stap sy vinnig soontoe en tel dit op.
“Monsieur?”
Hy kyk ietwat geïrriteerd om.
“Ja?”
“U het dit laat val.”
Net een sekonde lank ontspan sy gesig in ’n effense glimlag.
“Merci, mademoiselle.” Dan draai hy om en met ’n kopknik in madame Roubaix se rigting verlaat hy die eethuis.
Colette is byna seker dat sy hom nooit weer sal sien nie.
2
Jerôme volg die kok soos ’n hond. Sy probeer hom ignoreer, maar elke keer kom hy vierkant voor haar staan sonder om ’n woord te sê.
“Jy is in my pad, jou ou stuk sening!” sê sy skerp.
“Ek wag vir Colette se kos.”
Sy beduie na die tafel.
“Daar lê twee appels!”
“Hulle is vrot!”
“Dis al wat ek haar kan gee!”
“Jy sal vir ’n ordentlike bord kos sorg!” skree Jerôme in sy skril stemmetjie.
Anna staan en gluur die ou man aan. “Van die bredie wil ek môre pastei maak en van die aartappels gaan ek sop kook!”
Jerôme wip op en af.
“Dan vat ek dit self!”
“Jy sal dit nie waag nie!”
Hy