Die einde van die reënboog. Annelize Morgan
Читать онлайн книгу.
dit uit!”
“Probeer my keer!” jil die ou man plesierig en skep ’n groot lepelvol in ’n bord.
Sy probeer die bord by hom gryp, maar hy raps haar venynig met die lepel oor haar kneukels.
“Ek sal madame Roubaix hiervan sê!” skree Anna en vryf haar seer kneukels.
“Doen dit gerus!” kap hy terug en maak die bord vol met die aartappels. “Sy sal dalk regtig graag wil weet hoekom Colette elke dag uitteer en al moeër word. Sy sal graag wil weet hoekom haar kelnerin nie so goed kan werk soos in die begin nie!”
Anna gluur hom aan.
“Jy sal dit nog berou, Jerôme de Villiers!” sis sy woedend. “As ek teen die einde van die week nie meer genoeg kos het om vir die gaste voor te sit nie, sal madame Roubaix wil weet wie dit opgeëet het!”
Oupatjie lag net plesierig en skink ’n groot beker vol melk.
Anna bal haar vuiste van frustrasie toe Jerôme met die bord kos en die beker melk by die kombuis uitstap. Hy is net by die deur uit toe die lepel by die kombuis ingevlieg kom en teen die oorkantste kas val.
Oupatjie gaan by die trap op na die klein kamertjie wat hy en Colette deel.
Colette het reeds gewas en haar nagrok aangetrek toe hy inkom. Haar blik val op die bord stomende bredie en sy sluk hard.
“Waar kry Oupa dit?”
“Ek het die kok so ’n bietjie vasgevat,” sê hy opgewek en sit die bord en beker versigtig op die tafel neer. “Toe, eet nou. Môreaand bring ek weer vir jou kos.”
Terwyl Colette eet, praat hulle nie veel nie. Toe sy die bord eenkant toe stoot en die melk nader trek, grinnik die ou man.
Sy glimlag. “Daar was vandag ’n edelman in die eethuis, Oupatjie. Ek het ’n kniebuiging voor hom gemaak en hy het selfs met my gepraat!” Haar oë blink.
Hy loer agterdogtig na haar.
“Het die kos nou jou verstand aangetas? Ek is nie blind nie, meisiekind! ’n Vroumens se oë blink net so wanneer sy smoorverlief is.”
Sy lag sag.
“Ag tog, Oupa, ek sal hom nie weer sien nie. Dit was net wonderlik om met so iemand te kon praat. Sy klere was van fluweel en egte sy. Daar was ’n smarag in sy dasspeld en hy het nie sy hare gepoeier soos hulle in Frankryk doen nie. Op sy skoene was daar silwer gespes en die knope van sy baadjie was ook van silwer.” Colette se blik raak dromerig. “Ek het sy sakdoek vir hom opgetel en vir hom gegee. Hy het gesê: ‘Merci, mademoiselle.’”
Jerôme gee ’n hiklaggie.
“’n Mens sou dink hy het gesê: ‘Jy is die mooiste vrou in die wêreld, mademoiselle!’ Genade, meisiekind, dit was blote goeie maniere.”
Colette kyk vies na haar oupa.
“Moet Oupa altyd so ’n ou pretbederwer wees?”
Hy snork verontwaardig. “Ek wil jou voete op moederaarde hou, dis al. Vergeet van daardie pierewaaier. Ons moet liewer beplan hoe ons ’n ander blyplek en werk kan kry. Hier sal ons krepeer van ellende.”
Sy sug liggies.
“Oupatjie sal die kok nie elke keer kan afdreig nie. Nou maar goed, ons moet weer begin. Ons gaan woon in ’n ander herberg en soek ander werk.”
Jerôme vryf oor sy baard. “Moet ons nou sommer alles net so los?”
Sy kyk skuins na hom. “Oupa kan hier bly, maar ek dink dit sal beter vir my wees om na ander werk te gaan soek.”
“Ek bly nie alleen hier agter nie.” Hy vryf sy neus ingedagte. “Hierdie kok wil ek eers terugbetaal. Ons hou nog so ’n week of wat uit.”
“Nou maar goed dan, maar net ’n week.”
Colette klim in die bed nadat sy haar oupa ’n goeie nagrus toegewens het. Sy hoor hom nog ’n ruk lank in die donker agter die skerm voor sy bed vroetel en dan raak hy ook uiteindelik stil.
Colette wonder of hulle die regte ding gedoen het deur na die Kaap te kom. Dis al vir haar asof hulle hier nog meer sukkel as in Frankryk. Daar het hulle nog hulle eie huisie gehad, maar dit het ook nie veel beteken toe die Protestante vervolg is nie. Hier is hulle darem veilig buite die bereik van Lodewyk en sy soldate. Hier kan sy tog miskien ééndag ’n ordentlike bestaan voer.
In die eethuis word daar baie gepraat en Colette hou haar ore maar gedurig oop. Die mense praat van Franschhoek en die Wamakersvallei. Dis ver van die Kaap af, maar dit is waar die Franse woon. Hier in die nedersetting is daar nie baie Franse nie. Dit sal beter gaan wanneer sy en Oupatjie eers ander mense ken.
Die volgende oggend teen tienuur stuur madame Roubaix Colette met ’n skinkbord vol warm pasteie na die markplein.
Vir Colette is dit welkome afwisseling. Meer as ’n maand lank is sy en Oupatjie nou al in die herberg en hulle sien die son net deur die eetkamer- en kombuisvensters.
Dis ’n sonnige oggend in die vroegsomer. Oral is daar deftige dames in klere van Japanse sy, gewaterde sy, fyn katoen en Brusselse kant. Hulle dra fyn sambreeltjies van moeselien wat met kant en syblomme versier is. Daar is ook boerinne met tabberds van growwe, donker katoen en wit gestyfde voorskote. Party van hulle dra kopdoeke en ander het fraai kappies op.
Die vryburgermans dra ook klere van grof geweefde stof in teenstelling met die kleurvolle drag van die dragonders. Colette verkyk haar aan die deftige mans in hulle fyn geweefde linnebaadjies en kuitbroeke. Tussen al hierdie mense moet daar tog ook iemand soos sy en Oupatjie wees. Dis ondenkbaar dat hulle twee die enigste is wat eensaam is in die nuwe land.
Die pasteie verkoop vinnig. Teen twaalfuur is daar nog net een oor. Dit het al koud geword en dis onwaarskynlik dat iemand dit nog sal koop.
Colette drentel tussen die stalletjies deur. Sy verkyk haar aan die pragtige materiale wat uit die Ooste kom. Daar is ook kruie uit Oos-Indië, kokosolie uit ’n vreemde land, parfuum uit die woestynlande, vars groente en vrugte van die plasies van die vryburgers. Daar is fyn porselein uit Engeland, en allerhande goed van tin en hout.
Sy bly ’n oomblik lank staan by ’n waentjie waarop ’n smous sy ware uitgestal het. Haar blik val op ’n chatelaine en sy glimlag. Haar moeder het ook een gehad en dit is nou in haar besit. Haar moeder het dit altyd aan haar tabberd gedra wanneer sy besig was met naaldwerk. Daar is ’n klein skêrtjie in die een houer, naalde in ’n ander, ’n maatband en ’n miniatuur-speldekussinkie.
Toe sy weer opkyk, gaan sy botstil staan. Hier reg voor haar sien sy die aantreklike vreemdeling wat die vorige dag in die Goue Kat was. Hy staan half met sy rug na haar gedraai. Colette se hart bons in haar keel. Sy weet dat sy skoon verspot is, maar sy kan dit nie verhelp nie.
Die beste sal wees, besluit sy, om haarself uit die voete te maak voordat hy haar raaksien, maar sy is traag om dit te doen. Toe sy eindelik besluit om tog maar liewer pad te gee, kyk hy onverwags op en sien haar raak.
Colette bloos liggies en draai vinnig weg. Ek maak ’n gek van myself om so na hom te staar, dink sy vies.
“Bonjour, mademoiselle,” hoor sy hom tot haar verbasing groet. Sy steek vas en draai om.
“Bonjour, monsieur,” groet sy verleë.
Hy steek sy hand in sy binnesak en haal ’n muntstuk uit. “Ek sal jou laaste pastei koop sodat jy kan huis toe gaan.”
Sy knipper haar oë.
“Dit is al koud, monsieur.”
’n Glimlag raak aan sy mondhoeke. “Dit sal nie warmer word as jy langer hier bly nie.” Hy plaas die muntstuk op die palm van haar hand en neem die pastei.
Colette staar na die goue muntstuk in haar hand. Dis baie geld, dink sy ontsteld.
“Ek … kan u net kleingeld in riksdaalders gee, monsieur,” sê sy onseker.
Hy