Die einde van die reënboog. Annelize Morgan
Читать онлайн книгу.
darem nie, Oupa. Ek weet mos dat daar niks van so iets kan kom nie, maar ’n mens kan seker droom, of hoe?”
“Solank jy jou nie eenkant gaan hou omdat jy nie oë het vir ’n ander man nie.”
“Ek belowe ek sal nie.”
Colette voel heeltemal gerus wat haar eie gevoelens betref. Sy is nou wel verlief op die vreemdeling, maar in haar lewe het sy ook al genoeg teleurstellings gehad om ook hiér ene te wagte te wees. Sy sal dit verwerk soos sy die ander verwerk het.
Maandagoggend is sy weer druk besig om die gaste te bedien toe die vreemdeling sy verskyning maak. Hierdie keer is madame Roubaix egter in die eethuis en nooi sy self die man na die sitkamertjie.
Colette voel teleurgesteld. Sy sou só graag ’n paar woorde met hom wou wissel, maar nou is daar geen rede waarom sy dit kan doen nie. Hy het nie eens in haar rigting gekyk toe sy by hom en madame Roubaix verbygestap het met die borde kos nie. Hulle het albei taamlik ernstig gelyk en onbewus van wat om hulle aangaan.
Colette doen haar werk werktuiglik terwyl haar gedagtes telkens dwaal na die man wat daar in die sitkamertjie agter geslote deure met madame Roubaix praat.
Sy skrik toe die deur skielik oopgaan en die madame haar verskyning maak.
“Bring vir my ’n bottel konjak,” beveel sy Colette en gaan dan terug na die sitkamer.
Colette deel die laaste borde uit en drafstap na die kelder. Nou het sy ten minste ’n verskoning om by die sitkamer in te gaan. ’n Paar minute later kom sy terug met die konjak en twee glase op ’n skinkbord. Met ’n bonsende hart klop sy liggies aan die deur.
“Kom binne!” roep madame Roubaix.
Die vreemdeling sit gemaklik agteroor in ’n stoel met ’n klompie papiere voor hom op sy skoot. Hy lyk nie meer so ernstig en omgekrap nie. Madame lyk ook ietwat verlig en sy nooi Colette selfs met ’n glimlag nader.
“Skink die konjak, asseblief, Colette.”
Colette knik en skink die vloeistof in die glase. Sy gee eers ’n glas aan die madame, dan hou sy die skinkbord voor die vreemdeling. Hy neem nie die glas dadelik nie en Colette, wat hom aanstaar, kom nie agter dat sy die skinkbord al hoe skewer hou nie.
“Pas op!” roep madame Roubaix verskrik uit, maar dis te laat. Die glas konjak gly oor die rand van die skinkbord en die drank stort oor die vreemdeling se skoot.
Madame wring haar hande ontsteld. “Ek is só jammer, monsieur! Die meisiekind is so lomp!”
Colette sluk hard.
“Ek is jammer, monsieur.”
Hy kyk af na Colette wat met ’n servet die drank van sy kuitbroek probeer afvee.
“Laat dit maar staan, mademoiselle. Die broek is in elk geval nou geruïneer.”
Madame snak na haar asem. “O, monsieur! Ek sal u daarvoor vergoed.”
Colette staan verskrik terug. Hierdie ongeluk gaan ’n groot herrie afgee.
Madame draai woedend na haar.
“Jy sal betaal vir die skade. Twee maande lank sal jy sonder betaling werk!”
Colette sluk hard. “Ek moet leef ook, madame. Sonder geld … is daar nie ’n ander manier waarop ek kan vergoed nie?”
Die vreemdeling meng nie in nie. Sy gesig is geslote.
Madame staar na die meisie. “Hoe durf jy teëpraat! Jy en jou oupa is ontslaan! Môre moet julle uit my herberg wees!”
3
Colette het baie bleek geword. Sy en oupa Jerôme het daaraan gedink om ’n verandering te maak, maar nie op dié manier nie. Sy is te bang om na die vreemdeling te kyk. Sy is bang dat sy afkeer in sy oë sal lees en dit sal sy nie kan verduur nie.
“Oui, madame,” sê sy eindelik hees.
Sy maak ’n bewerige kniebuiging voor die deftige heer en hardloop dan by die vertrek uit.
Colette gaan nie terug na haar werk in die eethuis nie. Sy gaan reguit na haar kamer waar sy op die bed val en huil asof haar hart wil breek.
Na twintig minute gaan die kamerdeur oop en kom madame Roubaix in.
“Jou werk is nog nie klaar nie,” sê sy skerp. “Jy kan nie nou hier lê en grens nie …”
Colette byt op haar tande.
“Dit was ’n ongeluk, madame.”
“Dit was nie ’n ongeluk nie! Dit was nalatigheid! Jy het die man skaamteloos gestaan en aanstaar en daarom het die glas op sy skoot beland! Weet jy in watter verleentheid jy my geplaas het!”
“Ek is jammer, madame.”
“Dit gaan jou niks help nie! Gaan werk nou!”
Colette staan op en droog haar oë af.
“Gaan ek nog betaling vir hierdie week kry, madame?” vra sy onseker. Elke riksdaalder tel nou.
“Nee. Ek kan jou nie betaal na wat jy aangevang het nie!” Die vrou draai om en verlaat die vertrek sonder ’n verdere woord.
Colette aarsel. Dit sal nie help om te weier om te gaan werk nie. Die hospita sal haar en haar oupa dan vir die nag laat betaal.
Oupatjie skop ’n herrie in die kombuis op toe die kok met die nuus by hom kom. Hy raas en skel totdat die kok hom met ’n groot vurk dreig om sy mond te hou.
“En hoekom moet my Colette oor ’n edelman se nukke ontslaan word? Hulle is niks beter as ons gewone mense nie!”
“Jerôme,” sê Anna waarskuwend, “nog een woord uit jou mond en ek slaan jou harspan met ’n pan in! Jy mag dink wat jy wil, maar jy mag nie sê wat jy wil nie!”
Teen sluitingstyd het Jerôme al bedaar en Colette se afdanking aanvaar. Hy neem hom egter voor om voordat hy en Colette môre weggaan, ’n woordjie met die hospita te wissel.
Vanaand lol Anna ook nie met hom nie. Sy skep self Colette se kos in en voeg selfs twee versuikerde vye by. Toe Jerôme haar daarvoor bedank, jaag sy hom by die kombuis uit.
Colette is in die bed toe hy die kos bring. “Skaapniertjies en gebakte patat.”
“Ek weet wat op die spyskaart was, Oupa,” sê sy dof. “Ek is nie honger nie.”
Hy sit die bord op die tafel neer.
“Die ou merrie het vir jou twee versuikerde vye gegee.”
Colette glimlag effens.
“Oupa verstaan Anna net nie. Sy is eintlik ’n goeie ou siel.”
“Goeie ou siel se voet! Ek moes baklei om jou kos uit haar te kry.”
“Wat maak dit tog saak, Oupa? Môre is ons nie meer hier nie.”
“Danksy daardie twak van ’n edelman van jou! As ek sy nek beetkry, sal dit my groot vreugde verskaf om dit te breek.”
Sy sit regop. “Dit was nie sý skuld nie! Dit was mý nalatigheid!”
“Hy kon jou verdedig het!”
“Hoekom sou hy? Hy ken my nie!”
“Jy moes jou vinger in die ou vrou se oog gedruk het!”
Colette skud haar kop.
“Dan was ons vanaand al op straat.”
Daardie nag lê Colette nog lank wakker. Tien riksdaalders en ’n goue muntstuk … hoe lank sal dit hou as hulle losies moet betaal en kos koop? Sy sit nou weer eens met die probleem dat sy haar oupa nie aan homself kan oorlaat nie. Hy is byna soos ’n kind wanneer dit by kattekwaad kom. Môre sal sy aan ’n oplossing moet dink.
Die volgende oggend staan Colette en Jerôme se goedjies vroeg reeds gepak. Die