Die einde van die reënboog. Annelize Morgan
Читать онлайн книгу.
wel aan ’n oplossing dink wanneer sy eers op die landgoed is.
“Ek waardeer u waarskuwing, monsieur le marquis. Ek kan net hoop dat ek u nie sal teleurstel nie.”
Hy lag sag.
“Jy hoef jou nie oor mý te bekommer nie. Dis my moeder wat jy tevrede moet stel. Sy is ’n baie puntenerige vrou wanneer dit kom by huishoudelike sake en etiket.”
Colette sluk hard. Van etiket weet sy net mooi niks. Dalk sal oupa Jerôme haar iets daaromtrent kan leer.
“Ek sal my bes doen, monsieur.”
Hy knik. “Dis goed genoeg. My koets vertrek oor ’n uur en jy en jou oupa sal daarmee moet reis. Ek sal te perd volg.”
Toe Colette later weer by Oupatjie aansluit, vertel sy hom opgewonde van haar gesprek met die markies.
Sy ogies blink.
“Ek was my lewe lank ’n tuiemaker,” sê hy in sy dun stemmetjie wat nóg dunner word van opgewondenheid. “En om te dink dat ons nou vir ’n edelman gaan werk!”
Sy lag gelukkig. “Ek dag Oupa hou nie van die man nie.”
Die weelde van ’n koetsrit is vir Colette en die ou man iets ongekends. Hulle vergaap hulle aan die fluweelkussings en die koperlampe. Op die vloer van die koets is ’n handgeweefde mat en dis asof Colette selfs die geur van geparfumeerde ryk vroue nog kan ruik. Sy onthou weer haar kinderdrome en ’n oomblik lank kan sy haar verbeel dat sy uitgedos is in ’n allerfraaiste tabberd.
Oupa loer na haar.
“Jy mag nie begeer nie,” betig hy haar.
“Ag, daar is niks mee verkeerd om net te droom nie, Oupa.”
Toe hulle vir die tweede keer moet perde ruil, kom die markies na hulle.
“Ons sal lank genoeg stilhou sodat ons iets kan eet. Aandete op La Belle Montagne word vroeg bedien en ons sal te laat daar aankom.”
Colette loop op wolke toe die markies haar uit die koets help en na die herberg neem. Oupatjie skommel agterna.
De Chatelaine eet alleen. Af en toe glimlag hy oor die hongerigheid waarmee die bebaarde ou man aan die kos wegval en dan wink hy weer die kelner nader om vir die meisie en haar oupa nog iets voor te sit.
Oupa verorber alles binne sy bereik. Uiteindelik spoel hy die laaste mondvol met ’n glas wyn af en sit terug.
“Nou is ek so dik dat ek kan bars,” sê hy tevrede.
Colette kyk geskok na hom.
“Dis nie goeie maniere om só te praat nie, Oupa,” betig sy hom.
“Basta met die goeie maniere,” brom hy. “’n Man eet mos nie elke dag so nie!”
Colette skud haar kop. “Moet net nooit weer so eet nie,” sê sy vies. “Die markies het die hele tyd vir Oupa gekyk.”
“Laat hom maar kyk! Hier is sommer ’n groot klomp riksdaalders in my maag in en as hý daarvoor wil betaal, laat hom dit maar gerus doen!”
Die markies help die slingerende oupatjie by die koetsdeur in. Colette probeer haar verleentheid verberg, maar ’n gloed stoot bekoorlik in haar wange op.
“Ek is jammer, monsieur,” sê sy sag toe hy omdraai.
Hy lag. “Die oubaas het ’n gesonde eetlus vir sy ouderdom.”
Hulle bereik die landgoed teen vroegaand. Oupa het die hele ent pad van die herberg af geslaap. Colette was alleen met haar drome en ook met haar bedenkinge oor wat op haar wag.
Die eerste persoon wat sy op die landgoed ontmoet, is die huishoudster, Agnes Gréville. Agnes is ’n oujongnooi van vyf-en-veertig met ’n stywe bolla agter in haar nek en twee skerp, blou oë. Met ’n uitdrukkinglose gesig bekyk sy Colette en dis duidelik dat sy nie hou van wat sy sien nie.
Die markies het reeds by die huis in verdwyn en laat die reëlings vir verblyf in die bekwame hande van sy huishoudster.
Oupatjie kry sy eie gerieflike kamertjie by die stalle. Dis nou wel baie klein, maar hy begeer niks meer nie. Die bed is sag genoeg en die dak lek nie.
Agnes neem Colette na ’n kamertjie op die boonste verdieping aan die agterkant van die huis. Dis ’n fraai vertrek met ’n gerieflike tafel waar sy naaldwerk kan doen. Op die vloer is daar selfs ’n tapyt en ’n vrolike deken van laslapwerk is oor die bed gegooi. In die hoek staan ’n sierklerekas met ’n wastafeltjie langsaan waarop ’n waskom en lampetbeker is.
“Dis ’n pragtige kamer,” sê Colette toe sy haar reissak op die bed neersit.
Agnes haal haar skouers op.
“Jy is voorwaar niks gewoond nie. Waar die markies jóú uitgegrawe het, sal niemand seker ooit weet nie.” Sy stap na die deur. “Ontbyt is om sewe-uur môreoggend. Ek sal jou om tienuur na madame De Chatelaine neem. Sy sal aan jou verduidelik wat jou pligte sal wees. Bonne nuit!”
Colette staar na die deur wat met ’n harde klap toegaan. Haar intuïtiewe reaksie is dat sy Agnes nie kan verdra nie. As die ou dame net so onaangenaam gaan wees, gaan sy baie swaar kry.
Sy gaan op die bed sit en begin haar goed uithaal. Sy sal almal eers ’n kans moet gee. ’n Mens kan nie te gou oordeel nie.
Madame De Chatelaine is ’n klein vroutjie met sagte grys hare. Sy moes vroeër baie mooi gewees het, maar nou in haar middeljare het die vel op haar gesig sakkerig en verrimpel geword. Net die bruin oë is nog lewendig en skerp.
Agnes het Colette se teenwoordigheid kortaf aangekondig en die meisie onmiddellik alleen gelaat met die ou dame. Colette staan nou half bedremmeld en wag dat sy aangespreek moet word. Haar hart bons van angs. As die markiesin nie van haar hou nie, sal haar verblyf op die landgoed van korte duur wees en sal sy en Oupatjie weer op straat wees.
Die tabberd wat sy die vorige dag aangehad het, is gekreukel en sy kon dit nie weer vandag aantrek nie. Die donkerblou rokkie van growwe sis het al beter dae geken, maar dit is haar tweede beste tabberd. Sy het darem nog in Frankryk die kant om die hals vervang, maar die growwe materiaal laat nie die kant tot sy reg kom nie.
Die ou dame kyk op en in een blik neem sy alles waar – die verslete tabberd, die ragfyn kant om die hals wat so onvanpas lyk, die welige bos swart hare en die senuweeagtige gevroetel van die meisie se hande.
“Daardie rok pas jou hoegenaamd nie,” sê sy en wink Colette nader.
“Oui, madame,” sê Colette en sluk hard.
Die ou dame staan op.
“Het jy dié kant self gemaak?” vra sy terwyl sy die kragie noukeurig beskou.
“Oui, madame. My ouma was ’n baie goeie kantmaakster.”
“Is dit ’n familietradisie?”
“Oui, madame.”
“Dit kry ons nie dikwels hier nie. Het jy enigiets anders geleer?”
Colette knik ywerig.
“Ek kan borduur en klere maak.”
Daar is ’n flikkering in die ou dame se oë. “Jy het onlangs uit Frankryk gekom. Sal jy nog die modes onthou?”
Colette glimlag. “Natuurlik, madame. Ek het al my sketse ook gebring.” Sy slaan haar blik neer. “Ek het gehoop dat ek iewers as kleremaakster aangestel sou word. Ek het nie besef dat die Kaap so klein is nie.”
Madame De Chatelaine gaan weer sit.
“As blote kleremaakster sal jy nie ’n bestaan kan maak nie. Kant is in aanvraag, maar dis ’n tydrowende werk en die meeste mense hier het nie baie geld nie. Die nedersetters moet bespaar waar hulle kan.” Sy kyk op na die meisie wat nog eenkant bly staan. “Ek kan nie self meer borduur nie en dus sal jy daardie takies moet verrig. Jy word ook aangestel as kombuishulp. Oor twee weke word hier ’n bal op La Belle Montagne gehou