Сляды волатаў. Алесь Жук
Читать онлайн книгу.
называюць. Па-руску «февраль» – ад імя старажытнага італійскага бога Фебра.
Гуляюць мяцеліцы, ды і маразы трымаюцца. Таму людзі і гавораць: «Віхры і мяцелі ў лютым наляцелі». А ў пагодныя дні ў зацішку сонца ўжо пачынае прыграваць, могуць і кропелькі з даху, пакрытага снегам, закапаць – капеж.
У лесе працягваецца па-зімоваму суровае жыццё, але ў мядзведзіцы ўжо нарадзіліся медзведзяняткі. Ваўкі, лісы, зайцы спраўляюць свае звярыныя вяселлі.
Намнога весялей ценькае ў лесе сінічка. А калі месяц выдараецца цяплейшым, чым звычайна, то ў небе можна пачуць галасы пералётных гусей, нават першага шпака ўгледзець.
Пачынаюць чырванець галінкі ў бярозы і ліпы. Здаецца, што дрэвы выходзяць з лесу, з-за зялёных ялін і хваін наперад.
Усё ў прыродзе ў чаканні сапраўднага цяпла і вясны, бо заканчваецца апошні зімовы месяц.
Уладзімір Ягоўдзік
Уладзімір Іванавіч Ягоўдзік нарадзіўся ў 1956 г. у вёсцы Кастровічы Слонімскага раёна, на Гродзеншчыне ў сялянскай сям’і. Выхоўваўся ў Дзятлаўскай, Слонімскай, Зэльвенскай школах-інтэрнатах. У 1978 г. скончыў філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. З 1978 па 1982 г. працаваў карэспандэнтам брэсцкай абласной газеты «Заря», рэдактарам Брэсцкай абласной студыі тэлебачання. У 1982–1990 гг. – супрацоўнік газеты «Літаратура і мастацтва». У 1990–2010 гг. – галоўны рэдактар газеты «Дзеці і мы». Адначасова ў 1997–2003 гг. – галоўны рэдактар часопіса «Бярозка». Зараз – на творчай працы.
Друкавацца пачаў у 1972 г. Першая публікацыя – вершы на старонках абласной газеты «Гродзенская праўда». Аўтар кніг «Стронга» (1984), «Вочы начніцы» (1989), «Прыручэнне птушкі» (1989), зборніка казак «Сонейка, свяці!» (1988), мастацкага альбома «Алена Кіш» (1990) і інш. Напісаў шэраг п’ес, адрасаваных дзецям. Спектаклі па іх ставіліся ў лялечных і драматычных тэатрах Беларусі, а таксама на Беларускім радыё і тэлебачанні: «Залатое зярнятка», «Сонейка, свяці!», «Пякла баба калачы», «Сакрэты Вогніка», «Усміхніся, прынцэса…» і інш. Выступае ў друку як літаратурны крытык і аўтар мастацтвазнаўчых артыкулаў пра самадзейных і прафесійных мастакоў Беларусі. Лаўрэат літаратурнай прэміі імя Я. Маўра (1994), Нацыянальнай літаратурнай прэміі Рэспублікі Беларусь (2019).
Уладзімір Ягоўдзік шмат піша пра прыроду – прыродныя з’явы, птушак, звяроў і расліны, адрасуючы свае апавяданні, замалёўкі, нарысы і эсэ юнаму чытачу. Нястомны вандроўнік па розных мясцінах нашай краіны, пісьменнік валодае пільным мастацкім зрокам у асэнсаванні ўбачанага, пераконвае чытача ў тым, што Беларусь мае прыгожыя, сапраўды ўнікальныя багацці прыроднага свету. «Барабаншчыкі вясны: кніга пра дзятлаў», «Прыродны азбукоўнік», складзены для дзяцей і бацькоў, «што не крыўдзяць птушку, звера, у дабро і казкі вераць», «У царстве Вадзяніка», «Ці вернецца князь Кук?», як і іншыя кнігі, іншыя творы пісьменніка, – гэта сапраўдныя адкрыцці, сапраўдныя мастацкія і проста жыццёвыя падарожжы, кожная сустрэча падчас якіх прыносіць асалоду і незабыўныя ўражанні.
Азбукоўнік
Гэты «Азбукоўнік»
Склаў