Сляды волатаў. Алесь Жук
Читать онлайн книгу.
пасланцы вясны. Каб хутчэй прагнаць зіму, памагайце ім песенькай-замовай:
Жавароначкі, прыляціце,
Цёпла лецейка прынясіце,
Бо зімачка надаела,
Усе хлебушкі пераела!
Зубры – нашых лясоў і пушчаў слаўныя ўладары. А сталіца іхняя Белавежская пушча. Добра жывецца пад аховай зуброваю зверу лясному і птушцы малой.
іўчыка ніхто не бачыў. Людзі кажуць, ён тады спявае, як папараць-кветка зацвітае.
Пра «і» кароткае не забываЙ, старанна літары запамінаЙ. ЧытаЙ, спяваЙ, танцуЙ, малюЙ – своЙ краЙ любімы праслаўляЙ.
Куніца-куня – спрытная ласуня. У куніцы няма сяброў, яна палюе на птушак, вавёрак і зайцоў.
Лось – лясны волат, а нікога не крыўдзіць. Рогі ласёвыя быццам карона. Пэўна, за сілу і дабрыню носіць карону гэтую лось.
Мядзведзь нават зімою, калі ў бярлозе спіць, галодны смокча лапу і мёд пчаліны сніць.
Норка жыве ў норцы земляной і ў старадрэвіне-дуплянцы, але заўжды непадалёк ад вады. Звярок – добры мышалоў, а яшчэ лепшы рыбалоў.
«О» – літара салодкая, на ягадку падобная. На суніцы і чарніцы, на маліны і ажыны, на брусніцы, буякі і журавінкі… У вас не пацяклі яшчэ слінкі?
Пугач – савіны цар – не начуе, а толькі днюе, бо ад змяркання да світання на мышэй палюе.
Рак здароўкацца мастак. Клюшняй цапне, і паверыш прымаўцы-нявымаўцы: «Рады рыбы – ракі рады, рады ракі – рыбы рады».
Сінічка-невялічка з надыходам зімы жаліцца: «Сіверка, сіверка, сіверка…»
А вясною звонка хваліцца: «У лесе красачкі сіненькія з жоўтымі вочкамі цвітуць!»
Турухтан надзеў каптан. Модны – з бантам-каўняром. Па балоце цяпер ходзіць, надзімаецца, выхваляецца: «Вось які я важны пан!»
Удод – чубаты прыгажун. Ён цэлы дзень жучкоў збірае. І чуваць аж за вярсту яго скарга: «Пуста тут! Пуста тут!..»
Над нескладовым «у» загнуты хвосцік, нібы Ў сабакі і ката. Таму сабака гаЎкае: «ГаЎ-гаЎ!..» А кот заЎсёды мяЎкае: «МяЎ-мяЎ!..»
Фазан нібыта з казкі прыляцеў. Напэўна, ён уцёк з палаца або з клеткі залатой. Там было ўсяго даволі, не хапала волі.
Хамяк – руплівы гаспадар, яму не страшны холад, голад. Цёпла ў хамяковай норцы, цесна ад зярнятак у каморцы.
Цецярук вясною – зух. Толькі холад прыпячэ, ён балбоча аж за двух: «Прадам паліто, куплю кажух! Прадам паліто, куплю кажух!..»
А як пацяплее, спявае наадварот: «Прадам кажух, куплю паліто! Прадам кажух, куплю паліто!..»
Чарапаха – і няўклюда, і санлівая маруда. А ці вельмі паспяшыш, адкажыце мне, з цэлай хатай на спіне?
Шпакі – нашых садоў вартаўнікі. Калі хатку ім змайструеш, смачны яблык пакаштуеш.
Мяккі знак не просты знак, а маўклівы чараўнік. Ён кітайскі нават рыс ператворыць лёгка ў рысь.
«Ы» – вароты ў вадзяное царства. А хто ўладарыць там, здагадайся сам: «Ва ўсіх дзетак адзенне з манетак, крылы ёсць, а не лятаюць, ног няма ды не дагоніш».
«Э» як месяц-маладзік, носік мае, нібы цвік. Па небе ноччу ён гуляе