Vat 'n gap. Jana du Plessis
Читать онлайн книгу.
hulle van mense verwag om hulself te help? Of het die jet lag na haar kop gegaan en dink sy nie meer helder nie?
Jaz draai na sakeman nommer twee. Sy weet presies wat om te doen. Sy maak haar keel skoon. “Verskoon my,” sê sy in Engels.
Hy kyk op.
“Hi,” sê sy en glimlag haar geen-man-kan-my-weerstaan-nie-glimlag.
Hy knik. ’n Knip-jou-oë-en-jy-mis-dit-knik.
“Kan ek jou ’n baie klein gunsie vra?” Sy bring haar duim en wysvinger nader aan mekaar om te wys hoe klein die guns gaan wees. Sy sien die lang sny wat van die punt van haar middelvinger oor haar hand strek en onder haar mou verdwyn. Shit!
Haar hand verdwyn vinnig agter haar serp. Sy hoop nie die man het dit gesien nie. Sy giggel selfbewus – ’n woord wat sy voor die hand-storie nie geken het nie – en maak dieselfde gebaar met haar linkerhand. Die lig in die koffiewinkel weerkaats van haar gemanikuurde naels en sy bewonder die gladde vel van haar gesonde hand voor sy weer na die man kyk. Daar’s hy, dis beter!
Hy glimlag nie. Wat is sy blerrie probleem? Verstaan hy nie Engels nie? Sy is oortuig daarvan die mans het ’n paar minute gelede met mekaar Engels gepraat.
Sy verskuif ongemaklik op haar stoel. Dalk het hy die sny gesien en dink hy sy is ’n afskuwelike skepsel.
“Ek … uhm … wil graag koffie bestel, maar ek wil nie my bagasie hier los nie,” sy wys na haar Gucci-tas, “en ek wil ook nie my tafel verloor nie. Kan jy dalk ’n ogie oor my goed hou?”
Net toe keer sakeman nommer een terug. “Tyd om te gaan, Will,” sê hy met sy swaar Engelse aksent.
“Reg so.” Will sluk die laaste van sy koffie af en staan op.
Waaat? Sommer net so! Geen “Natuurlik sal ek ’n ogie oor jou duur tas hou terwyl jy vir jou ’n welverdiende koppie koffie kry” of “Asseblief, dame, sit en ontspan terwyl ek gou vir jou ’n koffie kry” nie. Blerrie Britse poepholle.
Sakeman nommer een knik toe hy verby haar loop. Wat is dit met hierdie mense en hulle simpel knikke? Weet hulle niks van gasvryheid nie?
Sy gryp haar bagasie en loop na die toonbank.
“Hi,” groet sy en glimlag vir die jong man in die Costa-uniform. Hy is besig om ’n plaat varsgebakte muffins in die vertoonkas te pak.
“Wat kan ek vir jou kry?” Hy kyk nie op nie.
Te hel daarmee! Haar glimlagte is duidelik verlore op die ongeskikte mense van Costa.
“Filterkoffie, asseblief.”
“Kort, lank of ekstra lank?”
“Ekskuus?”
Hy wys na drie plastiekkoppies. O, hy bedoel die grootte van die koffie. Nog ’n toeris-in-Engeland-oomblik! Sy kan net sowel ’n groot teken op haar voorkop sit wat sê: Dis my eerste keer in Engeland.
“Lank, asseblief.”
“Dis twee pond tien.”
Sy krap haar beursie uit haar handsak, haal ’n Suid-Afrikaanse R100-noot uit. “Jammer, ek soek net my ponde,” sê sy verleë.
Jammer is nog ’n woord wat sy nie voorheen geken het nie. Mans is gewoonlik verleë oor háár.
Die Costa-outjie tik met sy vingers op die toonbank en kyk na die man wat agter Jaz staan en wag om gehelp te word.
Sy maak haar beursie wyer oop en haal ’n £5-noot uit. “Hierso.”
En moenie dink jy kan die kleingeld hou nie, jou onvriendelike twat. Twat – nog ’n lekker Engelse woord om te onthou.
“Dankie,” sê sy toe hy die paar munte in haar hand laat val.
Jaz, omring deur haar bagasie en aankope by duty-free (twee bottels van haar gunstelingparfuums, Kenzo Amour vir die dag en Belle d’Opium vir die nag, drank en sigarette), vou haar gesonde hand om die Costa-plastiekkoppie. Sy het nog nooit in haar lewe so alleen gevoel nie.
Die Tube is stampvol. Jaz kry ’n staanplekkie in die hoek, haar tas tussen haar bene vasgeklem. Sy kyk na die middeljarige man wat wydsbeen op ’n sitplek sit en koerant lees. Hy neem geen notisie van haar nie. Nog iets om in haar dagboek aan te teken: Engelsmanne het geen maniere nie.
Sy trek haar mussie van haar kop af. Die mense wat weet, het gesê Januarie is die koudste, langste maand in Engeland, maar sy’t nie verwag dit sal só koud wees nie. Gelukkig is dit ietwat warmer in die trein. Dankie tog vir die kunspelsjas wat Moeder vir haar gekoop het, anders sou sy doodgevries het. Sy’s oortuig daarvan dat die Britte haar net so op die trein sou los en boonop geïrriteerd sou wees dat ’n Suid-Afrikaner die vermetelheid gehad het om in een van hulle treine te sterf.
Elke paar minute kondig ’n vroulike stem die volgende bestemming aan. Die outomatiese deure gaan oop en ’n paar mense skuif verby Jaz en druk teen mekaar asof hulle uit ’n tronk probeer ontsnap. Sy ril as die koue lug inglip en teen haar gesig vasslaan. Dis ’n koue wat sy nie ken nie, een wat haar tot op die been binnedring.
Sy kyk op na die Tube-kaart teen die trein se dak. Nog twee stoppe tot by Wimbledon, haar bestemming. Sy lees die adres wat sy pas van haar notaboekie op haar iPhone gestoor het: Queenstraat 21A, Wimbledon. Haar nuwe huis.
Nadat sy geweier het om by Deidre te gaan woon en daarop aangedring het om haar eie ding te doen, het sy deur kennisse gehoor van twee Suid-Afrikaners wat ’n huismaat soek. Sy het hulle gekontak via Facebook: Frank, ’n ou van die Kaap, en Annika, die meisie van Potchefstroom, kon nie wag om haar te ontvang nie. Nadat Jaz ’n groot ophef daarvan gemaak het dat sy in die stad wil bly en nie op ’n plaas by ’n gesin wat sy nie ken nie, het Moeder die saak laat vaar; haar enigste kind is tog immers mondig.
Nommer 21A is in ’n stil straat geleë. Jaz sleep haar tas bo-oor die twee trappies wat na die voordeur lei. Haar asem jaag. Dêmmit, sy is moeg! Die afstand van die stasie na die huis is nie grappies as jy langer as elf ure gevlieg het nie. Die “vinnige stappie van vyftien minute” (volgens Frank) het ontaard in ’n marteling. Haar opgeswelde voete voel asof hulle enige oomblik deur haar splinternuwe balletstylskoene gaan bars.
Sy haal ’n paar keer diep asem om te bedaar. Haar happy place te visualiseer. Jess se gesig verskyn voor haar, maar sy skud haar kop vinnig om van dié ongewenste beeld ontslae te raak.
Sy kyk op en af in die straat om seker te maak dat niemand haar gesien het nie. Die straat kyk koud en kil terug. Waar is die Londense vibe waarna sy so uitgesien het? Frank het dan vertel dat Wimbledon gerieflik naby aan die hartjie van Londen is, maar hierdie plek lyk vir haar heel gevrek.
Blou verf peul plek-plek van die voordeur van nommer 21A af. Sy skil die handskoen sorgvuldig van haar linkerhand af, druk die voordeurklokkie. Stilte. Terwyl sy die mussie van haar kop aftrek, grawe sy in haar handsak vir haar handspieëltjie. O genade! Sy lyk verskriklik! Hierdie aaklige klam weer doen niks vir haar hare nie. Haar gewoonlik perfek gestileerde hare – te danke aan haar geliefde ghd – staan in honderde rigtings, maar nie hoe sy daarvan hou nie. Sy druk haar hand deur haar kuif, maar dit val dadelik weer plat.
Om nie eens te praat van die kringe onder haar oë nie! Sy lek haar wysvinger nat – ugh, sy gril, maar wat kan jy doen as jy desperaat is? – en vryf onder haar oë. Die koalabeer-effek lyk net sexy as jy op pad uit is vir ’n aand van dans en kuier.
Sy druk die spieëltjie geïrriteerd terug. Haar onderarms kry warm, maar die res van haar lyf kry koud. Blerrie hel, wat is fout met hierdie land se temperature? Sy lui weer die klokkie. Waar is die mense tog? Sy kyk op haar horlosie. Dit tik-tik nog op Suid-Afrikaanse tyd. Voor sy kan uitpluis in watter tydsone sy is, gaan die deur oop.
Hal-lo! Voor haar staan ’n pragtige man in ’n stywe T-hemp en ’n nog stywer denim, met ’n bont voorskoot om sy maer middel gebind. Die kontras van karamelkleurige vel, donker hare en grysgroen oë val haar dadelik op. Om hom hang ’n walm van kombuisreuke, en van êrens in die huis kom die klank van … wat kan dit wees, operamusiek?