Vat 'n gap. Jana du Plessis
Читать онлайн книгу.
CD-kopieë van haar portefeulje uitgedeel by al wat ’n winkel is, maar sy is steeds werkloos.
Frank hou vol sy kan enige tyd by die Slug aanklop, en Annika het voorgestel dat sy haar CV stuur aan ’n agentskap wat vir Suid-Afrikaners werk kry. Maar hoe sal hulle verstaan dat sy nie belangstel in tafels skoonmaak en babadoeke omruil nie? Hulle wonder seker hoe sy dit kan bekostig om die huur te betaal en boonop elke nou en dan met sakke vol inkopies by die huis aankom – sonder dat sy ’n sent verdien.
Hulle vra nie uit nie, al sien sy die geligte wenkbroue as sy met nog ’n Topshop-sak by die huis inwals. Hulle sal in elk geval nie verstaan nie. Wat weet hulle van omkoopgeld van ’n afwesige pa? Een met genoeg geld om sy gegradueerde dogter als te gee wat haar hart begeer, maar wat nie die tyd kan maak om vir haar te gee wat sy eintlik nodig het nie?
Sy mis vir Jess. Waar is Jess nou om haar moed in te praat? Om saam met haar die mooiste handsakke uit te kies en daarna tot laataand tequila te drink en in een of ander kroeg op die tafels te eindig? Jess. Jess. Jess.
Haar iPhone vibreer in haar hand. ’n Vreemde nommer. Wie kan dit wees? Behalwe vir Moeder en haar huismaats is daar niemand wat haar nommer in Engeland het nie.
“Hallo?”
“Is this Margaret Jasmine Coetsee?” ’n Engelse aksent. Vroulik.
“Yes, this is she, but please call me Jaz.” Sy het vinnig geleer dat die Britte glad nie kan regkom met Maretha of Jasmyn nie, dus verklaar haar besigheidskaartjie dat sy Margaret Jasmine Coetsee is.
“I’m phoning from H&M’s retail department. You dropped off your portfolio at our head office a while ago and we’d like to meet with you to discuss a few things.”
Jaz se hart spring amper by haar keel uit. Sy kan dit nie glo nie! Sy moet diep asemhaal om kalm te bly. “Yes?”
“We like your work, Margaret, and we want to meet with you soonest. Can you come in this afternoon?”
“Absolutely!” Jaz kyk op haar horlosie. “I can come in right now. Should I meet you at your head office in town?”
“Yes, at Holden House. That would be wonderful. Ta!”
Jaz sit vir ’n oomblik tjoepstil. Sy kan dit nie glo nie! Sy kyk op haar foon of die oproep werklik gebeur het. Daar is die vreemde nommer. Sy stoor dit dadelik as “H&M”. Sy raap haar portefeulje op, trek haar handskoen styf om die wond (wat nou aansienlik beter lyk as ’n maand gelede) en skuif haar fedora reg op haar kop.
Sien jy, Jess, ek gaan dit maak. Ek wéét ek gaan.
Vyf rokkiehemde. Hoe moeilik kan dit nou wees? H&M wil hê Jaz moet binne ’n week vyf somerkledingstukke aan hulle voorlê; daarna sal hulle besluit of hulle haar idees wil gebruik.
Sy skets twee dae sonder ophou om met die perfekte items vorendag te kom. In haar kop sien sy die tipiese werkende Britse jongvrou met ’n wit vel en groterige boude, wat oor naweke gemaklik wil wees terwyl sy wyn drink saam met vriendinne of saam met haar partner uitry na een of ander gastehuis in die landelike buitewyke van Londen.
Die rokkiehemde in haar sketsboek is ontwerp om stewige agterente te verbloem, maar steeds die draer vroulik en sexy te laat voel. Sy is so in haar noppies dat sy selfs vir Annika raad vra oor waar sy gehaltemateriaal teen billike pryse kan koop.
Op dag drie van haar toegelate sewe dae is sy reg om naald in materiaal te druk. Die televisiekamer is oortrek van haar sketse, materiale, naalde en prentjies uit tydskrifte van H&M-items.
“Genade, Jaz, hoe gaan ek vanaand my sepies kyk tussen hierdie gemors?” vra Annika toe sy inkom, haar hande vol bultende inkopiesakke met kos.
“As ek ’n groter kamer gehad het, sou dit nie vir my nodig gewees het om in die televisiekamer te werk nie,” kap Jaz terug.
Annika ignoreer die aanmerking, fokus op die materiaal in Jaz se hand. “Wat maak jy met daardie materiaal?”
Jaz skuif haar sketse onder ’n tydskrif in. “Klere. Soos wat anders lyk dit vir jou?”
“So met die hand?” Annika sit haar inkopiesakke op die vloer neer. Die brode en pastas en souse raak seker bietjie swaar, dink Jaz.
Sy lig haar skouers. “Met wat anders?”
Annika staan met ’n breë glimlag nader. “Ek het nie geweet jy beplan om als met die hand te doen nie, maar ek het goeie nuus vir jou. Ek het ’n naaimasjien!”
Jaz kyk na haar huismaat se triomfantlike uitdrukking. As Annika maar net geweet het. “Dis oukei, ek het nie ’n masjien nodig nie.”
Annika se glimlag is nou ’n reguit lyn. “Maar dit sal vinniger gaan as jy met die masjien werk. Ek sal jou help. Ek is briljant met naaldwerk; ek het selfs op skool ’n onderskeiding vir huishoudkunde gekry.”
Jaz sug binnensmonds. “Dis nie nodig nie, Annika. Ek verkies om met die hand te werk.”
Sy sal nie vir Annika die waarheid vertel nie: dat sy haar doodsukkel net om ’n naaimasjien te koppel. Dat Moeder ’n paar helpers betaal het om haar dogter se klere-items aanmekaar te slaan nadat die talentvolle dogter die ontwerpe gedoen het. Sy sal nie erken dat sy soos ’n vis uit die water voel as dit by naaldwerk kom nie.
Annika se glimlag is nou 360 grade omgekeer. “Nou maar goed.” Sy verkas met haar inkopiesakke en groeiende agterent na die kombuis.
Toe sy later verskyn met ’n bak stomende pasta tussen haar hande vasgeklem, gee sy Jaz net een kyk waar sy rooi in die gesig besig is om die een rytjie wat sy gewerk het uitmekaar te trek. Trane van frustrasie brand in haar keel, maar sy beteuel haar tot Annika en haar bak pasta by die trappe op verdwyn het.
Die sysagte materiaal wat sy gekoop het om dromerige rokkiehemde van te maak, is ’n dekselse nagmerrie. Dit het ’n wil van sy eie en as sy hierdie kant toe ruk, trek die materiaal daardie kant toe. Sy frommel dit in ’n balletjie op en gooi dit na die middel van die vertrek, waar dit oor die koffietafel gaan lê.
Sy sluk die trane weg. Dit help nie om nou te wil tou opgooi nie. Sy moet deurdruk, haar kop regkry, fokus. Wyn. Dis wat sy nou nodig het. Die Sainsbury’s is nog oop. Sy gryp haar handsak, pluk haar jas oor haar skouers.
Vyftien minute later lyk die materiaal nie minder intimiderend nie. Sy tap ’n behoorlike glas wyn, sluk die alkohol gretig af. Dis beter. Sy tel weer die naald en materiaal op.
Ek. Is. Jaz. Coetsee. En. Ek. Doen. Fashion.
Met een twyfelagtige klere-item (is dit ’n kort-kort rokkie, ’n hemp vir ’n dwergie of ’n belt vir ’n oorgewig vrou?), ’n boek vol pragtige sketse en ’n kop volgestop met hoofpynpille, vat Jaz die pad na H&M se hoofkantoor in die stad. Sy het twee dae gelede al gedagtes aan ’n goeie nagrus laat vaar, haar oorgegee aan koffie om wakker te bly en wyn om te slaap.
Hier staan sy nou voor H&M se deur, haar toekoms in ’n blink-nuwe H&M-inkopiesak toegevou. Sy het dit goedgedink om ’n nuwe uitrusting van H&M aan te skaf, dit vroeër selfs oorweeg om een van haar rokkiehemde ter illustrasie te dra – ha, as daar maar één drabare rok was! Maar die beste wat sy kon doen, was om die inkopiesak te gebruik vir haar voorlegging.
Sy trek diep aan haar sigaret, probeer haarself paai dat dit nie só erg is nie; sy het darem een item om te wys en ’n hele paar sketse. Watter topontwerper maak in elk geval sy of haar eie klere? Die H&M-mense sal tog sekerlik verstaan dat sy nie op haar eie vyf – vyf is so baie! – items kon maak nie. Sy is die kreatiewe meester agter die ontwerpe, nie die naaldwerkster wat knopies aanwerk en rytjies stik nie. Sy is oortuig daarvan dat haar nuwe werkgewers dit sal verstaan. Net so oortuig soos sy daarvan is dat hulle haar vandag op die spot ’n werk gaan aanbied.
Sy trap haar stompie dood dat dit so sjjj maak op die nat sypaadjie, trek haar skouers terug en stoot die deur van haar toekoms oop.
Die H&M-mense laat haar vyftig minute wag. Sy tik-tik met haar hakskoen teen die gelamineerde vloer, kyk betekenisvol vir die ontvangsdame, maar Jaz sit.