Vat 'n gap. Jana du Plessis
Читать онлайн книгу.
lyk nie asof hy ’n antwoord verwag nie.
“Hoe lank bly jy al hier?” verander sy die onderwerp.
“In Engeland? Al meer as drie jaar, maar ek het eers onlangs in hierdie possie ingetrek. Ek het al in walglike plekke gebly, en hierdie huis is vir seker ’n upgrade.”
’n Upgrade? Ha! Dis die grootste downgrade van haar lewe. Sal dit vreeslik ongeskik wees om in Frank se gesig te lag?
“Drie jaar … Jy is seker al gewoond aan alles?” Soos miniatuurkamers en ’n badkamer sonder ’n regte stort.
“Nee, jis, hoe raak mens ooit gewoond aan hierdie weer?” Hy wys na die grys wolke wat laag hang. “En die mense is ook maar anders as onse mense, jy weet. Hulle laaik nie die Saffas nie.”
“Die wát?”
“Saffas, dis wat hulle Suid-Afrikaners noem. Soos Australiërs Aussies is, is ons Saffas.”
“Ek sien.” Sy het baie om te leer. “En jou werk as sjef, geniet jy dit?”
Sy gesig verhelder. “Ja, ek is ’n assistentsjef by Slug & Lettuce. Dis tien minute se stap van hier af.”
Sy knik. Onbeïndruk. Sy was nog nooit in ’n Slug & Lettuce nie, maar wat sy wel weet, is dat dit nie ’n Gordon Ramsay-tipe restaurant is nie.
“Wat is jou plan, Jazzie? Het jy al werk?”
“Nee, ek moet nog soek, maar almal sê Suid-Afrikaners … uhm … Saffas kry maklik werk.”
“Nie so maklik ná die resessie nie, hoor.” Hy wag tot sy knik voor hy voortgaan. “Waarin stel jy belang?”
“Om my eie klerereeks te ontwerp. Ek sal nie omgee om vir ’n winkel soos Topshop te ontwerp nie. Die klere in Londen is mos oor die algemeen ongelooflik. Baie cooler as in Suid-Afrika.”
Hy druk sy sigaret dood in ’n leë glashouertjie wat blykbaar vir dié doel daar staan. “En jou ander opsies, as die klere-ding nie uitwerk nie?”
Ekskuus? Eerstens is dit nie ’n “klere-díng” nie, wil sy hom aanval, dis haar lewe! En tweedens, wat bedoel hy met “ander opsies”? Dis haar eie klerereeks of niks. Take it or leave it.
“Ek verstaan nie mooi wat jy bedoel nie, Frank.”
“Skattebol,” hy sit sy hand op haar skouer, “ek berei jou maar net voor vir die harde lewe hier in Engeland. Baie jonges kom so oorie see hier aan met sterretjies in hulle oge en dink hulle gaan top-notch werke kry, maar dit gebeur nie altyd nie. Dan vat jy maar enigiets wat jou kant toe kom.”
Dit vat als in haar om nie sy hand weg te klap nie. Happy place, happy place. “Dit mag dalk so wees vir ander, maar ek het ’n fantastiese portefeulje en is oortuig daarvan dat ek die werk van my drome sal kry.”
Hy druk haar skouer vlugtig. “Vir in case dit nie uitwerk nie, sê ek maar net dat die Slug altyd kelners soek. Die goed kom en gaan soos customers by ’n hoerhuis.”
Ga! ’n Kelnerin. Die dag wat Jaz Coetsee haar ontwerpersklere vir ’n voorskoot verruil, is die dag wat die wêreld maar kan vergaan.
“Ek sal eerder niks doen voor ek ’n kelnerin word, Frank.”
Hy laat hom nie van stryk bring nie. “Jy kan nie picky wees nie, skattebol, jy sal nog sien. Moenie by my kom huil as jy oor ’n paar weke nie die huur kan betaal of saam met vriende kan uitgaan nie.”
Moenie bekommer nie, skatteból, geld is nie ’n probleem nie. Dis al waarvoor Pa Coetsee nog goed is. Plus, ek wil in elk geval nie vriende hê nie. Ek het net een vriendin en sy is ongelukkig ver, ver weg.
“Hallooo!” roep iemand buite haar kamer, oftewel haar vuurhoutjieboksie-onder-die-trappe. Sy moes tussen die inforseer van haar klere in die kas en die uitpak van haar grimering en haarprodukte aan die slaap geraak het. Haar dagboek waarin sy ’n lysie geskryf het van goed om te doen lê oop op die bed: Kry internet in kamer. Vind naaste winkel vir sigarette en wyn. Koop nuwe beddegoed.
Sy maak haar dagboek toe, skuif die duvet weg, swaai haar bene van die bed af. Sy gaap, vryf deur haar hare. Ugh, jet lag is aaklig; dit voel asof iemand met ’n hamer teen haar oogkasse slaan. Hoeveel ure het sy geslaap?
Sy trek die ligblou gordyn – dit walg haar net soveel soos die duvetoortreksel – oop. ’n Donker grysheid het op Wimbledon toegesak.
“Hallooo?” Dis ’n vrou se stem.
Jaz staan op, maak haar kamerdeur oop. Voor haar staan ’n chick wat ’n paar jaar jonger as sy moet wees. Vars uit die skool, vermoed sy. Dis seker Annika, die meisie van Potch. Haar kleredrag spreek van ’n plattelander wat jare lank deur haar ma, heel moontlik ’n dominee se vrou, aangetrek is. Sy dra haar kort, ligbruin hare in ’n styl wat haar twintig jaar ouer laat lyk.
Jy kan doen met ’n makeover, dink Jaz terwyl sy die meisie openlik betrag.
“Hallo, ek is Annika. En jy is seker Maretha?” Annika glimlag, steek haar hand met kortgeknipte naels uit. Sy het ’n mooi glimlag; Jaz merk die diep kuiltjie en reguit tande op.
“Hi, Annika. Noem my sommer Jaz.” Sy glimlag terug.
“Jaz? Dis ’n vreemde naam. Waar kom dit vandaan?”
“Van Jasmyn, almal noem my Jaz.”
“Soos in die blom?”
“Ja, dis my middelnaam. My ma het seker boom gerook toe sy dit gekies het.” Jaz giggel vir haar eie grappie.
Annika frons. Voor Jaz kan verduidelik, gaan Annika voort: “Het jy al aandete gehad?”
Jaz skud haar kop. Sy is nie lus vir eet nie. Haar laaste maaltyd was ’n vrugteslaai op die vliegtuig. Sy wil eerder rook. Hoe sal Annika daaroor voel?
“Ek het nog jet lag. Ek is nie eintlik lus vir kos nie.”
Annika lyk afgehaal. “Ek het gedink ons kan ’n pizza bestel. Ek het ’n lang dag gehad en ek’s vreeslik honger.”
Jaz sug sonder dat Annika haar kan hoor. Dis nou soos met die simpel skoene: sy wil nie op die eerste dag al met haar huismaats vassit nie.
“Pizza klink lekker, maar ’n vegetariese een vir my, asseblief.”
Annika lyk asof sy nog nooit van so iets gehoor het nie. “Wat? Is jy ’n vegetariër?”
Jaz knik. Annika lyk asof sy dit oorweeg om weg te hardloop en die hele Potch te laat weet dat daar ’n freak saam met haar ingetrek het.
Ek het nuus vir jou, pop, dink Jaz, jy het nog niks gesien nie.
Dis asof Jaz die pastorievrou se stem in Annika se kop kan hoor – “Moenie oordeel nie, my kind” – want die jonger meisie se frons verander in ’n plastiekglimlag. “Ek bestel gou vir ons.”
Jaz kyk hoe sy in die gang afloop. Haar boude lyk soos twee bakleiende katte in ’n swart sak in daardie laventelkleurige langbroek. Jaz het gedink dis net tannies op dorpe soos Pofadder wat nog baadjie-en-langbroekpakkies dra. Waar Annika haar klere vandaan kry, weet nugter alleen, maar die girl het dringend hulp nodig.
Annika het op Facebook genoem dat sy ’n kinderoppasser is, en Jaz is bly dat sy nie die arme kinders is wat heeldag in daardie bonsende boude moet vaskyk nie. Wat moet die mense van Suid-Afrikaners dink? Ga! Sy wat Jaz is, sal vir die hele Engeland wys hoe stylvol en glamorous die jongmense van Jozi is. Want genade weet, sy kan dit nie aan mense soos Annika oorlaat nie.
As Jess nou hier was, sou hulle lekker oor Annika se pakkie gelag en geskinder het. Dêmmit, sy verlang na haar vriendin.
“Jy sal vinnig nuwe vriende maak en seker dadelik ’n sexy Britse boyfriend kry,” het Jess een aand gesê. Sy het op Jaz se bed gelê, haar lang, bruingebrande bene voor haar uitgestrek. Haar mond, blink van die lip gloss, was getuit van jaloesie.
“Dis nie hoekom ek gaan nie, Jess, jy weet dit. Jy’s