Vat 'n gap. Jana du Plessis
Читать онлайн книгу.
Jaz Coetsee, ek trek vandag in.” Sy steek haar regterhand – met handskoen en al – uit. “En jy is?”
Sy oë rek. “Jinne, sussie, hoekom sê jy nie so nie! Welkom in Engeland.”
Hy ignoreer haar hand, gooi die deur wawyd oop, en sy arms nog wyer om haar te omhels. Jaz is nie verbaas nie; mans vat graag aan haar. Sy wag. Geen elektrisiteit. Seker gay, dink sy. Geen heteroseksuele man kan haar ooit weerstaan nie.
“Ek’s Frank, jou nuwe roomie. Kom, kom, kom, dis vrek koud hier buite.”
Sy sukkel-sukkel met haar tas oor die drumpel tot in die voorportaal. ’n Deurmekaarspul van modderige stewels, sambrele, reënjasse en baadjies aan hake laat nie plek vir ’n muis nie.
Frank maak die deur agter haar toe, wys na die skoene op die grond. “Jy kan jou skoene sommer daar los, ons laaik nie modder in die huis nie.”
Sy huiwer. Verwag hy werklik dat sy haar pragtige skoentjies op hierdie hoop walglike skoene moet sit? En haar voete is reeds twee ysblokke – onnatuurlike groot ysblokke. Sonder skoene gaan sy sekerlik verkluim.
“Wat kyk jy so vir my? As jy saam met my wil bly, is dit skoene uit by die deur.”
Jaz sug innerlik. Sy kan seker nie op dag een al met haar huismaat wil staan en redeneer nie. Sy sit haar skoene neusoptrekkerig bo-op ’n paar bruin stewels.
“Wat ’n lieflike paar Nine Wests!” roep Frank uit.
Daar het sy dit nou: definitief gay. Ag nou ja, sy’s in elk geval nie in Engeland om ’n man te vang nie. Sy glimlag, skud haar jas van haar skouers af en hang dit aan die een beskikbare haak.
“Hierdie is ons sitkamer, eetkamer en televisiekamer in een.” Frank wys na twee moeë banke, ’n koffietafel oortrek met vuil koffiebekers en ’n klein televisie in die hoek. Langs die televisie staan wasgoedstaanders vol wasgoed. Duidelik ’n vrou sonder smaak s’n; dit sal die ouma-tipe onderklere verduidelik.
Jaz weet nie of sy moet lag of huil nie. Hierdie vertrekkie is die sit-, eet- én televisiekamer? Sy kyk vraend na Frank. Dit kan tog nie wees nie? Maar hy is doodernstig.
“Hoe was jou vlug, Jazzie?” vra hy en beweeg na die volgende vertrek.
“Oukei.”
“En hierdie is my pride and joy: die kombuis,” sê hy so trots asof hy ’n eiendomsagent is wat die mooiste huis in Engeland aan ’n potensiële kliënt probeer verkoop.
Die kombuis is nie te sleg nie, maar dis piepklein. Hy loop na ’n CD-speler op die kombuistoonbank en draai die volume af.
“Ek geniet my opera terwyl ek kos maak.” Hy lig die deksel van een van die potte op die stoof en asem diep in. “Hmmm …” prewel hy en maak sy oë toe.
Hallo?! Hier staan sy en al wat sy wil doen, is haar tas uitpak en ’n lekker lang bad vat, en haar huismaat verloor homself in die kerriereuk van een of ander konkoksie in ’n pot. Sy maak haar keel skoon.
Frank se oë vlieg oop. “Ag, sorry, jy is seker doodmoeg en hier staan ek en maak liefde met my kos. Jy kan nou-nou bietjie proe.”
Nee, dankie, hy maak sekerlik nie die soort kos waarvan sy hou nie. Sy onthou vaagweg dat hy op Facebook vertel het hy is ’n sjef by een of ander restaurantkroeg in Wimbledon. Kroegkos laat haar nie juis bokspring nie.
“Nou toe kom, laat ek jou wys waar jy slaap.”
Sy volg hom in ’n gangetjie af, verby ’n stel trappe wat na die boonste verdieping lei. Ag, vader, mag haar kamer asseblief bo wees, ver weg van die operamusiek.
“My en Annika se kamers en die badkamer is bo,” vermorsel hy vinnig al haar drome. “En hier is jou kamer, Jazzie.”
Onder die trappe is ’n deur wat lyk asof dit moet oopmaak na ’n besemkas, maar daaragter is ’n hokkie wat lyk soos ’n koshuiskamer in ’n Vrystaatse seunskool. Nie dat sy weet hoe ’n koshuiskamer in ’n Vrystaatse seunskool lyk nie, maar dit kan nie erger as hiérdie wees nie.
Sy sit haar tas teen die voetenent van die enkelbed. Dis ’n blerrie grap! Sy slaap haar lewe lank al op ’n koningingrootte bed, hoe gaan sy dit oorleef?
Jaz neem als stadig in, asof sy in ’n nagmerrie vasgevang is en nie daaruit kan ontsnap nie: die ou gordyne, die miniatuurbedkassie, en laastens die losstaande klerekas (sonder deure!) wat die grootte van een deeltjie van haar instapklerekas by die huis is.
Sy draai na Frank, probeer haar gapende mond beheer. “En my badkamer?”
Hy haal sy skouers op. “Daar’s net een badkamer en dis bo.” Hy wys na die plafon.
Sy moet sit. Rook. Vodka drink. Is dit te vroeg in die dag vir drank?
“Pak jy solank jou goedjies uit, ek moet terugkom by my kospotte.”
Hy’s weg voor sy iets kan sê. Ook maar goed, anders het sy hom mooi vertel wat sy van die situasie dink. Sy sak op die bed neer, vryf oor die koshuisgrys duvetoortreksel. Wat het haar besiel om stoksielalleen na Engeland te kom?
Die boonste verdieping is net so klein en beknop soos die res van die huis. Albei die kamerdeure is toe, en sy vrek van nuuskierigheid om in te loer en te kyk of haar huismaats dubbelbeddens en groot ingeboude kaste het. Aan een deurknop hang ’n Do Not Disturb-teken. Die ander deur is versier met prentjies van blomme, skoenlappers en Bybelversies. Sy kan raai wie die eienaar van watter kamer is.
Sy stoot die oop badkamerdeur groot oop. Die deur klap haar amper teen die gesig toe dit teen iets kap en terugspring. Sy loer versigtig in. Die wasbak, toilet en bad is so na aan mekaar, sy moet die deur toemaak as sy op die toilet wil sit. En waar is die stort?
Sy skuif die stortgordyn rondom die bad weg. Dis ’n stort-en-bad-in-een. Haarprodukte, skeermesse en bottels jel versier die rand. Ugh, hoe gaan sy ooit hierdie chaos oorleef?
Sy kry Frank in die kombuis, aan die sing voor sy potte.
“Hi, Frank, waar rook julle?”
Hy lig ’n wenkbrou. “O jinne, ’n roker. Annika gaan niks daarvan hou nie.”
Jaz lig haar skouers. Whatever. Hierdie Annika kan gaan doppies blaas, sy is nie haar ma nie.
“Ek kom saam.” Hy wys na die agterdeur. “Ek kry gou vir ons baadjies op die haak.”
Buite is ’n 1-sentimeter-by-1-sentimeter-tuintjie – as jy dit ’n tuintjie kan noem. Een armsalige boompie staan in die hoek van die sementplaveisel, en ’n klein braaier aan die oorkant. Die enigste ander teken van lewe is ’n plastiekhouer met allerhande blare daarin teen die muur en ’n stuk gras wat lei van die plaveisel na die agterhek.
“Hierdie is my nuwe projek.” Frank wys na die plastiekhouer. “Ek kweek nou my eie organiese groente, soos rocket en spinasie. Cool, nè?”
Sy steek ’n sigaret op, bied vir hom die pakkie aan.
“Ek moenie, maar hoekom nie? Dis nie aldag dat ’n nuwe huismaat by jou voordeur opdaag nie, veral nie so ’n mooi een soos jy nie.”
Sy ignoreer sy kompliment. “Is jy ’n geleentheidsroker?”
“Jy kan so sê, ja.” Hy trek diep aan die sigaret. “Ek probeer ophou, maar jy weet hoe dit gaan … Genoeg van my! Vertel my van jóú, Jaz. Wat maak jy in hierdie nat land?”
Ja, wat maak sy in hierdie land? Sy wou ontsnap van haar ma, haar verloor in die toekoms en vergeet van haar verlede. Sy is hier omdat sy nie deel van haar pa en sy tweede vrou se white-picket-fence-lewetjie wil wees nie. Sy is uit Suid-Afrika weg omdat sy haar merk as modeontwerper wil maak in ’n land wat haar talente sal waardeer. Sy is in hierdie nat land omdat sy glo dit sal hier makliker wees om haar hart toe te maak en van Die Insident te vergeet. Die een waaraan sy haarself nie toelaat om te dink nie.
Sy spreek haar antwoord uit soos geoefende reëls uit ’n toneelstuk – die antwoord wat sy besluit het om vir almal te gee. “Ek het