Vat 'n gap. Jana du Plessis
Читать онлайн книгу.
praat asof jy nou al wil groet. Moenie vergeet van ons vakansie in Plett en die twee-weke-paartie daarna in Londen voor jy terugkom huis toe nie. Wie weet, dalk is jý die een wat ’n sexy ou ontmoet en nie terugkom nie.”
Jess het geglimlag, Jaz se hand gevat, ernstig vir haar vriendin gekyk. “Belowe my, Jaz: selfs al ontmoet jy iemand soos Freddie van Skins of Edward van Twilight, belowe jy sal terugkom?”
“Belowe.”
Jaz kom gou agter dat Annika hou van gesels. Oor haarself. Terwyl sy aan ’n hoender-en-soetrissie-pizza smul, vertel sy vir Jaz van haar familie, haar groot vriendekring in Suid-Afrika en haar sorgvrye hoërskooldae – wat eintlik pas geëindig het.
“Ek weet reeds wat ek volgende jaar wil gaan swot, maar min jongmense kry die geleentheid om ná skool in ’n ander land te gaan werk. My broer, wat nou op Potch swot en rugby speel, het dit ook gedoen. My ouers wou my eers nie laat gaan nie, natuurlik omdat dit gevaarlik kan wees om meisie-alleen na ’n vreemde land te reis, maar my broer het hulle omgepraat.”
Jaz knik, trek ’n olyf tussen die gesmelte kaas van haar pizza uit, kou stadig daaraan.
Annika vat ’n groot sluk water. “Ek het ’n paar weke gelede by ’n oulike gesin in Guildford as au pair begin werk.”
Kinderoppasser! Dis amper net so erg soos kelnerin. Jaz probeer hard om nie haar neus te hoog op te trek nie.
“Dit betaal nie te sleg nie. Maar ek wil eintlik by ’n prokureursfirma werk, omdat ek LLB by Tukkies wil gaan swot. Dit sal mos sin maak om bietjie ondervinding in so ’n kantoor op te doen, of hoe? Ek sal enigiets doen: liasseerwerk, oproepe neem, koffie aandra, net om in daardie omgewing te kan wees.”
Jaz leer ook gou dat Annika nie noodwendig vrae vra omdat sy antwoorde verwag nie.
“Ek het my CV na verskeie firmas gestuur, maar dis nou in die hande van die Here. Hy sal voorsien.” Annika vee haar mond mooi netjies met ’n servet af, asof dit dien as pouse voordat sy voortgaan. “Gaan jy kerk toe, Jaz?”
Jaz verstik amper aan haar tweede olyf. Sy het meer daarvan gehou toe Annika nie antwoorde verwag het nie.
“Nee, nie eintlik nie. Hoekom vra jy?” gooi sy die bal terug.
“Ek stel maar net belang in jou lewe,” antwoord Annika styf.
O, regtig? Jaz wil in haar gesig vir haar lag. “My lewe is oukei, dankie dat jy vra,” antwoord sy stywer.
“Jy is welkom om vanaand saam met my na my selgroepie te gaan,” beur Annika voort.
Die enigste tipe groepie waarin Jaz belangstel, is een waar daar bottels wyn betrokke is. “Nee, dankie. Ek is flou en wil eerder net gaan slaap.”
Sy vou die pizzaboks toe, staan op. “Geniet jou aand, Annika.”
“Jy’t dan niks van jou pizza geëet nie, is jy oukei?”
Jaz druk die boks in Annika se hande. “Vat dit vir jou selgroepie.”
Annika trek haar asem vinnig in. Wat is dit tog nou weer? Mag selgroepiemense nie oorskietkos eet nie?
Annika wys na Jaz se regterhand. “Wat het met jou hand gebeur?”
Jaz ruk haar hand vinnig weg. Shit, shit, shit. Hoe kon sy vir ’n oomblik vergeet het om haar hand uit sig te hou? Sy’s nie lus om vir hierdie naïewe pastoriedogter te verduidelik wat gebeur het nie. “Uhm …”
Aan Annika se koeëlronde oë lyk dit nie asof Jaz daarmee gaan wegkom om die onderwerp te probeer verander nie. Sy sal maar die backup-verskoning moet gebruik, die leuen wat sy vir nuuskieriges en irriterende uitvissers voer sonder om te blik of te bloos.
“Ek het onlangs in ’n winkelsentrum gegly en met my hand eerste deur ’n winkelvenster geval.” Sy weet dit klink lame, maar wie is hierdie Annika om haar so uit te vra? It. Is. None. Of. Her. Business.
“Regtig? Dit moes vreeslik gewees het! Hoe het jy gegly? Was die vloer nat? Of …”
Annika aarsel. Sy moes die vuur in Jaz se oë gesien het.
“Gaan jy nie laat wees vir jou groepie-storie nie?”
Annika is soos ’n hond wat nie ’n speelding wil los nadat hy bytplek gekry het nie. “Is jy seker jy wil nie saamkom nie?”
Moenie. Aan. My. Karring. Nie.
Jaz draai weg voor sy Annika en die pizzaboks vermorsel. “Nag, Annika.”
“Ek sal vanaand vir jou bid, Jaz.”
Hoe oulik. Hierdie nat-agter-die-ore-kind gaan vir haar, die straatwyse Jaz, ’n gebedjie opsê. Gmf. Annika kan maar lekker bid tot haar knieë nerfaf is. Want sy wat Jaz is, weet wat sy die graagste wil hê, en dit het niks met gebede uit te waai nie.
Toe die vyfde winkelassistent Jaz met ’n kil glimlag en ’n “Ons sal jou laat weet as iets opduik” uit die winkel lei (sonder dat die sogenaamde assistent haar portefeulje oopgemaak het), besluit sy om huis toe te gaan. Hierdie Britse snobs weet nie wat talent is wanneer dit reg onder hulle neuse – in die beste ontwerpersklere – verskyn nie.
Laatmiddag is die Tube volgepak soos ’n sardyneblik. Jaz skuif vinnig in by ’n sitplek waar ’n vrou pas opgestaan het. Met elke stop word die spasie tussen die mense kleiner, die suurstof minder. Maak nie saak hoe sy rondskuif nie, sy kan nie fisieke kontak met die vet man langs haar vermy nie.
“Alright, love?” vra die man.
Ek is nie jou “love” nie, wil sy terugspoeg, maar besluit om hom te ignoreer.
Sy waag dit om ’n slukkie van haar koffie te vat en op dieselfde oomblik besluit die vet man om op te staan en hy stamp teen haar elmboog. Stomende koffie mors oor haar ken en spatsels donker kolle verskyn op haar serp. Van skrik ruk sy haar hand vinnig terug. Die koffiedekseltjie vlieg soos ’n frisbee deur die lug en die res van die donker vloeistof spat oor haar geliefde jas.
Sy kyk verbaas na die mense om haar, maar die vet man het lankal by sy stasie afgeklim. Een vrou glimlag simpatiek; die res van die sardyne druk hulle neuse dieper in boeke of koerante.
Dis ’n moerse duur baadjie hierdie, wil sy skree, maar julle is seker te pateties om dit te weet!
Sy bekyk die skade deeglik. Die kunspels om die jas se kraag het skoon platgeval. Fokken great!
Dis nie hoe Jaz haar haar eerste dag in Londen se strate voorgestel het nie. Jaz die modeontwerper van Johannesburg het gedink sy gaan die mense se voete onder hulle uitslaan, dat hulle haar gaan smeek om vir hulle te kom werk. Dat sy soos ’n wafferse mode-ikoon deur die strate gaan loop en dat mense gaan wonder: Wie is hierdie stylvolle, hot fashionista wat soos ’n jonger weergawe van Kate Moss lyk? Waar kom sy vandaan?
Sy haal ’n snesie uit haar handsak, probeer die ergste nattigheid daarmee klad. Met elke vee sê sy hard en duidelik in haar kop: Ek. Is. Jaz. Coetsee. En. Ek. Doen. Fashion.
Sy sal nie toelaat dat hierdie aaklige mense op haar drome kom piepie nie.
Februarie
Outfit van die maand:
Naaswit Topshop-bloes
Swart Jenni Button-miniromp
Rooi Mango-jas
Ben Sherman-fedora
Plathak-leerstewels van Country Road
Blompatroon-sykouse van Falke
Swart armband van H&M
Jaz hou nie van museums nie. Kunsgalerye, ja, maar geskiedkundige geboue staan haar nie aan nie. Die Tate Modern is haar tipe plek. Sy ignoreer die “kamera verbode”-teken en neem ’n hele paar steelfoto’s met haar iPhone. Een keer raas ’n sekuriteitsbeampte met haar, maar sy glimlag onskuldig en draai weg om nog ’n foto te neem.
Sy