Skoenlapper. Irma Venter
Читать онлайн книгу.
hy. En die een van die wit vrou van Joburg en haar Algeriese lover wat voor die Eiffeltoring uitgekamp het oor hoe die polisie hom behandel het. Die vrou met die tatoeëermerk van die draak al om haar skouers tot op haar enkels. Onthou jy? Sy’t gesê sy het dit destyds laat doen as ’n fok-jou vir die NP se Rooi Gevaar.”
“Sy was pragtig.”
“Sy was twee-en-sestig.” Tom trek die rook diep in. En weer, asof een keer nie genoeg was nie. “En sy het openlik by jou aangelê. Dink net aan die foto’s as jy belanggestel het. En ek het so mooi aangebied om dit te neem.”
“In jou drome, Tom. In jou fokken drome.” Ranna lig die kamera en neem hom af net toe hy die sigaret met sy hak doodvee.
Hy wys vir haar ’n middelvinger, maar bedoel dit nie. Hy vee oor sy ken en glimlag, asof die herinneringe hom bly maak. Gelukkig.
Skielik weet ek: Tom was verlief op Ranna.
Net toe ek wil vra hoe die geskiedenis tussen hulle loop, lui my foon. Dis Alan van Lion Mining.
“Ons moet die vlug afstel,” sê hy saaklik. “Dit reën te veel. Ons sal môre weer probeer. Die weervoorspelling sê dit sal dalk bietjie opklaar.” Hy huiwer ’n oomblik, sug dan. “Maar ook net môre. Lyk my dit gaan nog lank vat voor ons weer die son sien.”
“Kan ons nie ’n ander plan maak nie?”
“Ek gaan nie soontoe ry nie. Dit sal te gevaarlik wees.”
“Okay dan,” gee ek teleurgesteld toe. Ek het klaar vir Jasmine die storie belowe. “Ek sal vir die res sê. Selfde plek, selfde tyd?”
“Jip. Ek sal julle met die Land Rover kom optel en vliegveld toe vat. En jammer, maar daar’s niks wat ons daaraan kan doen nie,” sê hy voor hy groet.
Ek bêre my foon en draai na die ander twee. “Slegte nuus. Ons vlieg nie vandag nie.”
Tom se gesig verdonker. “Hoekom nie?”
Ek wys na die grou lug. “Die reën. En my kontakte gaan nie só hoog op nie. Alan sê ons moet môre weer hier wees, selfde tyd.”
Ranna sug gelate. “Seker beter so.” Sy swaai die rooi rugsak van haar skouer en begin haar kamera wegpak. “Wat gaan ons nou doen?”
“Ek weet nie wat julle twee gaan doen nie, maar ek gaan slaap. Ek het al vroeg vanoggend opgestaan om ’n storie te file,” sê Tom vies. “Ek dog Afrika is nie vir sissies nie. Wys jou net.” Hy maak sy sambreel oop. “Dit reën glad nie so erg nie.”
Hy waai vir ons toe hy wegloop. “Sien julle môre.”
“Baai,” groet Ranna. “Lekker slaap.”
Sy kyk op haar horlosie en draai na my. “Kom drink ’n bier saam met my. Die Boeing is al amper oor.”
“Hoe laat is dit?”
“Elfuur.”
“Hoekom nie?”
Ek het tog niks beters om te doen nie. En dalk kan ek uitvind wat tussen haar en Tom gebeur het.
14
TOE ONS IN DIE TAXI KLIM, VAL DIE REËN SKIELIK harder. Dit stroom teen die geboue en die dala-dalas af asof iemand iewers ’n kraan oopgedraai het. Mense draf deur die enkeldiep modderbruin water, op soek na iewers om te skuil.
Voor ons, op ’n smal sypaadjie, meet ’n man in ’n swart pak sy treë om oor ’n waterplas te spring. ’n Wit Nissanbakkie rem skerp vir ’n vrou en haar kind, en spat hom nat tot op die bors.
Hy loop tot in die pad en vloek drie woorde wat ek ken en twee wat ek nie kan uitmaak nie. Ons taxibestuurder mompel iets en ry om hom. Ranna lag en neem ’n foto.
By die kruising na Hardings tik Ranna hom op die skouer. Sy het van plan verander en wys hy moet links draai. Na haar huis toe.
“En nou?”
“Ek gaan vir ons middagete maak. Tensy jy regtig Hardings toe wil gaan.”
Vyf minute later stop ons by haar woonstel. Ek betaal die taxi-bestuurder terwyl Ranna voordeur toe draf, haar rugsak onder haar hemp. Nou stroom die reën behoorlik neer.
Ek ontwyk haar oë toe ek by die bedompige vertrek inloop, bang myne sal verklap ek was al hier. Ranna mag nooit uitvind ek het by haar woonstel ingebreek nie. Ek maak my rugsak teen die muur staan en trap ongemaklik rond terwyl sy verby my skuif om die lugversorging aan te sit.
Die dubbelbed, die verweerde leerbank, die televisie en die duisende boeke staan steeds op dieselfde plek. Ek probeer na alles kyk asof dit die eerste keer is dat ek dit sien. En op ’n manier doen ek, noudat die bekommernis weg is.
Daar is groot en klein boeke, dik en dun boeke, filosofiehandboeke, speurverhale, reisstories en fotoboeke. Dit voel asof daar meer boeke is as wat ek kan onthou. Selfs in die kombuisgedeelte hou dit die sout, peper en paprika binne bereik.
Die bank word steeds meer as ’n bed gebruik, en daar is ’n tydskakelaar aan die lig wat langs die bank staan. Twee leë bekers staan op die vloer aan die kant waar ’n wit kussing lê. Die bed het net ’n laken op. Die duvet is nêrens te sien nie.
“Sit,” sê Ranna in die verbyloop. “Ek het vergeet jy’s so ordentlik jy sal vir ’n uitnodiging wag.”
Ek besluit om haar eerder te volg. My oë dwaal onwillekeurig na die wasbak in die badkamer, daar waar die bebloede T-hemp gelê het. Vandag is daar niks nie – net die vae reuk van Jik.
In die kombuis haal Ranna twee biere uit die yskas. Sy hou een vlugtig teen haar voorkop en gee die ander een vir my. Sy loop na die bank en sak met ’n tevrede sug daarop neer.
Haar gesig kry ’n verleë glimlag toe ek langs haar gaan sit, die kussing in die hoek bondel en die bier – by gebrek aan ’n koffietafel – op ’n stapel boeke balanseer. As die bottel ’n vlek maak, sal dit een van vele wees.
Ek beduie na die stapels om ons. “Hoe trek jy rond met al hierdie boeke? Pak jy dit in elke keer as jy trek? Of begin jy net van voor af versamel?”
“Hulle gaan almal saam. Hulle is soos my kinders. Ek is al op agt kratte. Ek gebruik elke keer dieselfde maatskappy. Ek dink daar’s ’n staande weddenskap op hoeveel kratte dit die volgende keer gaan wees.”
Sy skud haar kop. “My ma sê ek moet ’n Kindle koop, maar ek weet darem nie. Daar’s iets aan papier, is daar nie? Dis stories en foto’s wat niemand kan terugtrek of uitvee nie. Jy behoort te verstaan. As jy iets in ink geskryf het, staan dit vir ewig. Mense haal dit aan asof dit die heilige waarheid is. Jy kan vir ewig leef op papier.”
Sy sit die bier op die vloer neer, trek haar stewels uit en swaai haar bene tot op die bank. Sy leun terug en trek haar linkerbeen tot onder haar ken op. Die regterbeen se voet kom tot rus op my bobeen.
Ek kyk van die swart hare, sonder die geringste teken van grys, na die fyn lyne om haar mond. Die sagte lig wat deur die vensters agter haar val. Die boeke. Die mure.
Iets is nie reg nie, besef ek meteens. Is dit moontlik? Veral ná wat sy nou net gesê het.
Ek verskuif haar voet, staan op. Draai stadig in die rondte. “Maar hier’s dan niks . . .”
Sy woel haar hande deur haar hare, druk dit agter haar ore in. “Ek weet.”
“Hoekom nie?”
Haar gesig word stil en glad, gestroop van alle emosie. “Ek slaap al klaar sleg genoeg. Ek wil vergeet as ek hier is. Nie onthou nie.”
“Nie eers die goeie goed nie? Soos die vrou en die kat? En wat word dan van ‘vir ewig leef’?”
“Dan is vir ewig leef seker nie vir my nie.”
Sy tel die bier op, drink, en ek weet dis al antwoord wat sy my ooit sal gee. Daar is niks meer om te sê nie.
Ek gaan sit weer by haar. Sluk stadig