Skoenlapper. Irma Venter
Читать онлайн книгу.
ek met hom praat? Uiteindelik swig ek voor die behoefte om te weet. Eendag gaan dit nog my ondergang beteken.
“Jy weet nie dalk waar Ranna is nie?”
Hy lig sy een wenkbrou in ’n vraagteken. Knip sy oë vinnig. En weer. Daar is iets onpeilbaars in sy oë.
“Het jy toe nou ook vir haar geval?”
Eers Hadhi en nou hy. Hoekom neul almal heeltyd oor dieselfde ding? Ek slaan my notaboek oop en maak asof ek iets daarin soek. “Ek wil net weet waar sy is. Ek moet iets uitvind. Dis al.”
Tom lyk ongelowig. Hy druk sy sigaret in die plantpot dood toe ’n kelner kopskuddend nadergeloop kom. “Jammer! Ek het nie besef ek mag nie hier rook nie.”
Die vrou met die skinkbord verdwyn en hy draai weer na my.
“Daar’s nie een joernalis in hierdie vertrek wat my nog nie daardie vraag gevra het nie. Behalwe dalk Gerald.” Hy wys na ’n gespierde man met ’n borselkop. “En dis net omdat hy gay is.”
Ek het geweet dis ’n slegte idee om met Tom oor Ranna te gesels. “Los dit.”
Hy lag en hou sy hande op. “Moenie dat ek jou ontstel nie, Alex. Sy’s een van daai vrouens wat mans mal maak. Maar sy sal alleen oud word. Ons is net te veel werk vir haar. Te veel alles. Dan voel sy vasgekeer en sy hardloop weg. Punt.”
“Ek is bloot bekommerd oor haar.”
“Sy kan vir haarself sorg.”
“Ek weet. Maar steeds.”
Die Engelsman bly stil. Hy soek na iets op my gesig. Bevestiging dat ek die waarheid praat?
“Ek en sy is al lank vriende. Járe,” praat hy uiteindelik weer. “So moenie wat ek sê verkeerd verstaan nie, maar sy gaan jou seermaak. Los dit eerder. Los haar. Soek iemand anders om jou dae hier korter te maak.”
“Weet jy waar sy is, of nie?”
“Gistermiddag was alles nog reg.”
“So jy het haar gister gesien?”
“Ja.”
“Wanneer?”
“Laatmiddag.”
“En sy was okay?”
“Ja.” Tom rek die woord uit. Frons. “Hoekom?”
So wat ook al skeefgeloop het moet in die paar uur tussen haar afsprake met Tom en my gebeur het. Of was hy dalk betrokke?
Ek weeg die joernalis met die kaalkop en nikotienbevlekte vingers op. Nee. Ranna is baie langer as hy, en ek is seker hy is reg, sy weet hoe om na haarself te kyk. Sy is daardie meisie wat op kleuterskool al ’n vuis kon maak en ’n bal kon gooi.
“Alex,” praat Tom weer. Hy haal die Marlboro’s uit sy hempsak, bedink hom en sit dit terug. “Wat gaan aan?”
Ek sug ongeduldig. “Ek het nie nou die tyd om te verduidelik nie. Weet jy waar sy is, of nie? Magtig, man.”
“Whoa. Okay.” Hy frons, asof hy hard moet dink om te onthou. “Probeer die pad Korogwe toe. Sy’t iets van ’n skoenlappermigrasie gesê. Dis al wat ek weet.”
11
KOROGWE LÊ VER NOORD. DIT NEEM MEER AS TWEE uur voor ek die eerste vlinders teëkom. ’n Paar kilometer verder word die enkele wit skoenlappers bondels fladderende insekte wat alles om hulle blindelings ignoreer en agter hulle instink aanneuk.
Ek weet ek moet my storie skryf. Ek kan nie alles net so los en agter ’n vrou aanfoeter asof ek niks beters het om te doen nie. Maar geeneen van hierdie gedagtes laat my omdraai nie. Steeds volg ek die swerms asof hulle broodkrummels is, heeltyd op soek na Ranna se wit Land Cruiser.
Dis moeilik om een voertuig tussen ’n horde ander op te spoor. My oë jag tussen die winkels, die dala-dala-taxi’s, motorfietse, beeste en bokke langs die pad. Maar ek sien niks nie. Dan, net soos die gelapte teer my uit ’n klein dorpie lei en tussen die heuwels uitspoeg, staan die viertrek onder ’n boom.
Ek parkeer my voertuig agter hare en bly sit. Iets voel nie reg nie. Die deur aan die bestuurderskant staan wawyd oop, maar daar is geen teken van Ranna nie.
Ek spring uit die Land Rover. Die bedompige hitte slaan my tussen die blaaie soos ’n nat vuis. Ek draf na haar kar toe. Kyk binne. Niks nie. Maak die deur toe. Daar is bloed aan die handvatsel, net soos aan haar voordeur vanoggend.
Ek draai om en soek na die flikkering van ’n lens in die middagson wat af en toe deur die wolke breek. Luister vir die kraak van haar stewels.
Niks nie.
Dan hoor ek dit. Tik. Tik-tik-tik.
Ek swenk skerp links en hardloop die lang gras in.
Tik.
Dieper in. Vinniger.
Tik, tik.
Uiteindelik sien ek haar. Sy hurk in die veld op ’n rooi slaapsak, haar kamera hemel toe gedraai. Tik. Tik, tik.
Verligting spoel deur my soos koel water. Ek wil amper lag, maar Ranna se stem keer my.
“Stop net daar as jy nie wil seerkry nie,” sê sy met ’n lae stem, haar rug steeds na my gedraai.
Ek gaan staan doodstil, my voete in ’n plas modder.
Tik. Tik. Tik.
Skaduwees beweeg oor haar gesig: die oop- en toemaak van haastige vlerke, soos die fladderende bladsye van ’n boek. Ek kyk op. Bo my trek honderde skoenlappers verby, wit spikkels teen die grou, oortrokke lug. Van hulle vlieg in my gesig vas. My nek.
Ek waai hulle ongeduldig weg. “Is jy okay?”
Sy laat die kamera sak. Haar oë spring van die vlinders na my. “Hoekom sal ek nie wees nie?”
Ek beduie oor my skouer na haar motor. “Die bloed?”
“My vinger stukkend gekrap. Muskietbyt.” Sy hou haar ringvinger op. ’n Skraap loop al langs die regterkant af. “Niks ernstigs nie.”
Sy lig die Nikon. Tik. Tik, tik, tik, tik.
Al hierdie gejaag vir ’n muskietbyt? Ek wil na regs skuifel, nader aan haar net om seker te maak, maar ek bly doodstil staan.
“Kan ek nou beweeg?” vra ek uiteindelik.
Sy laat weer die kamera sak, kom orent. Sy draai na my. Daar is moddermerke op die knieë van haar jeans en op haar elmboë.
“Wat soek jy hier, Alex?”
“Jy was nie by die mediakonferensie nie.”
“So?”
“Ek was bekommerd oor jou ná wat gebeur het. Gisteraand. Die bloed? Onthou jy?”
Sy trek haar skouers terug, haar oë skielik ’n bedonnerde donkerblou. “Jy moet eerder vergeet wat gebeur het.”
“Dis nie so maklik nie.” Ek bedink my. Sarkasme sal nou niks help nie. “Hoe vergeet ’n mens bloed?”
“Soos jy altyd doen wanneer jy ’n storie daaroor geskryf het. Dis nie joune nie, so dis okay.”
“Wat beteken dit? Niks raak my nie?”
“Ek het jou stories gelees. Jy hou jouself op ’n afstand. Die heeltyd. Soos met die artikel oor die vigskliniek. Dit was goed, selfs interessant, maar op ’n kliniese manier.”
“Wat wil jy hê? Moet ek lang trane stort elke keer as ek oor iemand skryf wat doodgaan? Ek sal nooit ophou tjank nie.”
“Jy’s seker reg. Afstand is seker hoe mens oorleef.” Sy mik weer met die kamera, neem twee foto’s. “Of eerder, dis hoe mens léér om te oorleef. Wie het jou leer oorleef, Alex?”
Dis tipies Ranna. Aanval is die beste verdediging.
Ek weier