Skrapnel. Irma Venter
Читать онлайн книгу.
is ’n paar lesse wat ek gou geleer het: Sarah hou nie van hitte of baie mense nie. Eintlik hou sy nie van mense nie. En klein spasies. Ons moes die trappe klim tot by haar kamer op die boonste vloer.
Dalk is die klein spasies oor sy in die tronk was. Ek weet nie van die mense-ding nie, ek vermoed dis net haar persoonlikheid. Dis asof sy heeltyd ongemaklik is met hulle. Asof sy nie weet wat om met hulle te maak nie.
Afgesien van hierdie afleidings weet ek regtig nie veel van haar nie. Ek is bewus van haar en Alex se geskiedenis, ja. Van haar tyd in die tronk vir bedrog, maar dis omtrent dit. Sy bly stug en geslote. Die meeste mense sou al iets van hulle terughoudendheid verloor het ná die geskree en geraas in Jagan se winkel, hulle versigtigheid uitgetrek het, maar nie sy nie. Sy het net kwaad geword, en kwaad is nie ’n emosie nie. Ek sal weet. Dis soos grond: jy gebruik dit om ander, egter goed te begrawe. Haat. Jaloesie. Liefde.
Liefde.
Ek draai terug en kyk weer na die lessenaar. Sarah se vingers vlieg oor die toetsbord. Die getik is onophoudelik, amper ritmies. Sy het steeds haar stukkende jeans aan, by ’n nuwe, amper moulose T-hemp met ’n graffiti-aanmerking daarop. Die kort rooi hare is effens langer as wat ek onthou en maak fyn krulle om haar ore. Elfieore. Elfiehande.
Wat het tussen haar en Alex gebeur terwyl ek weg was?
Boem. Daar is die gedagte uiteindelik – die een wat ek probeer keer al vandat ek haar in die woonstel betrap het: Sarah en Alex. Alex en Sarah.
Sy is pragtig. ’n Ryk, rateltaai vrou met ’n sagte hart vir Alex. En sy loop soos vrouens weet om te loop om te maak dat mans kyk, maar sy is nie bewus daarvan nie. Sy weet nie sy is mooi nie. Of sy gee nie ’n hel om nie.
En ek? Wat is ek? Interessant? Ek het al amper elke boek gelees wat bestaan. En ek is moeg. En oud.
Ouer.
Sou Alex haar kon weerstaan?
En hoekom sou hy dit moes doen? Ék is die een wat weggegaan het.
Ek draai weer op my sy, weg van haar. Dis onnodig om nou daaroor te dink. Ons moet Alex kry, as hy nog lewe, en dan sal ek weer die pad vat. Dis die toekoms soos dit nou daar uitsien, en dit help niks om myself met bespiegelings te pynig nie. Ook nie trappe van vergelyking nie.
Dink eerder aan die sindikaat. Hoe om Alex uit te kry, as hy nog lewe. Daai ouens is professionele misdadigers. Hulle moor vir niks. Ek kan nie glo hy het gaan staan en betrokke raak by sulke mense nie. Hoekom daar gaan moeilikheid soek? Het hy net die storie gevolg, of het hy roekeloos geword ná wat gebeur het? Ná ons?
Stop dit. Hou op met dink.
Ek onderdruk ’n gaap en kyk na my horlosie. Halftwee. 2 September.
Skielik weet ek hoekom ek die droom gehad het. Hoekom ek weer onthou het. Dis my ma se verjaarsdag. Net soos daardie dag toe ek my pa geskiet het.
Ek oorweeg my opsies. Kan ek daarmee wegkom om my ma se verjaarsdag te vergeet? Dis die enigste tyd van die jaar wat jy haar bel, neul ’n stem in my kop. Jy het al lankal opgehou met Nuwejaar en Hanukkah en elke ander dag wat iets vir haar beteken.
Goed dan, gee ek in. Ek doen ’n paar somme in my kop. Dis nou drieuur in New York. Ek staan op, tel my foon op en loop na die badkamer. Sarah hoef nie hierdie oproep te hoor nie.
“Ek moet iemand bel,” sê ek in die verbyloop.
“Is die foon aan die ander kant veilig?” keer sy vinnig.
“Dink so.”
“Hoe seker is jy?”
“Ek het dit al gedoen. Ek weet hoe.”
Sy skud haar kop. Die sigaret huiwer voor haar vol lippe. “Jy weet hulle trace jou ma se oproepe, nè?”
“Hoe weet …” Natuurlik. Sarah dryf handel in inligting. Dis hoe sy haar geld verdien.
“Moenie worry nie. Ek weet wat ek doen,” sê ek en maak die deur agter my toe.
Hierdie een-keer-’n-jaar-oproep is moeilik genoeg soos dit is. Ek het nie nodig om nog met iemand daaroor te onderhandel nie.
Ek soek die nommer op en skakel. Die foon lui en lui.
Ek kyk weer op my horlosie. Fay Frost, my ma se vriendin wat in die woonstel bo haar bly, behoort tuis te wees. En my ma ook. Sy het seker vanoggend winkels toe geloop om iets moois te soek vir die winter wat naderkom. Dan huis toe waar sy vir Moshe, my stiefpa, sal wag om van die werk af te kom. Op Dinsdae speel sy tennis as haar heup nie te veel pla nie. Dis wat ek onthou van jare gelede, en hopelik is dit nog die geval.
Steeds lui Fay se foon. Sy is al oor die tagtig en haar knieë is nie meer wat dit was nie. Ek weet om geduldig te wag tot sy optel.
Uiteindelik antwoord sy. Die aksent is nes ek dit onthou: Brooklyn. Amper soos in die flieks. Fay het opgetrou – Manhattan toe. Gelukkig opgetrou, sê sy, en nie vir die geld nie.
“Mevrou Frost?”
“Ja?”
“Dis Isabel. Karla se Isabel.”
“Ek het gewonder wanneer jy gaan bel.”
Dis seker die sewende, agtste keer dat ek my ma by haar foon bel. Die vorige kere was dat Tom my nie kon opspoor nie, en nou is dit om die polisie te ontwyk.
Ek weet nie hoe my ma die situasie vir haar verduidelik het nie en ek wil ook nie weet nie. Al wat belangrik is, is dat ons Fay kan vertrou. Tyd het ons dit geleer.
“Hoe gaan dit, mevrou Frost? Pla die rumatiek nog?”
“Hoe sal dit dan ophou? Ek raak net ouer.”
“Ek’s jammer om dit te hoor.”
“Ag, dis maar hoe dit gaan.” Sy hoes aamborstig, en haal dan diep asem. “Maar ons gaan nie oor sulke morbiede goed praat nie. Sê eerder vir my, waar is jy hierdie jaar?”
Dit het al ’n speletjie tussen ons geword. Sy wou nog altyd reis, maar het nooit tyd gemaak om dit te doen nie.
“Bangkok,” lieg ek ’n stad, soos elke jaar.
“Skyn die son?”
Ek kyk na die helder ligte in die badkamer. Die venster wat nie kan oopmaak nie. “Ja. En die water is heerlik warm.”
“Ai tog.” Sy sug tevrede. “Ten minste kry een van ons kans om die wêreld te sien.” Sy hoes weer, erger dié keer. “Ek roep gou jou ma.”
Ek luister hoe sy die foon neersit en skuifelend wegloop.
Tien minute later kom haar stem weer oor die lyn. “Hier is sy. Jou moet jou mooi oppas, Isabel. En kom kuier tog. Jou ma verlang.”
“Ek maak so.”
“Jy sê dit elke jaar.”
Ek weet nie hoe om te antwoord nie. Fay is reg. Maar selfs as ek nou skielik wóú kom kuier, sal ek nie kan nie. As ek my ma uiteindelik vergewe omdat ons gebly het toe ons lankal moes geloop het, kan ek nie sommer net by haar voordeur opdaag nie. Nie met die polisie op my spoor nie. Reeksmoordenaar is ’n groot woord.
Ek wonder skielik of my ma weet wat aangaan. Sou die polisie met haar gaan praat het? Daar na my gaan soek het?
“Is jy nog daar, Isabel?”
“Ek wil baie graag kom kuier, Fay,” sê ek uiteindelik. “Ek sal probeer om ’n plan te maak.”
Die ou vrou lag asof sy my nie glo nie. “Goed dan. Ek hoop ek sien jou eendag, dan weet ek ten minste hoe jy nou lyk. Jou ma wys my heeltyd die foto’s, maar hulle is almal van toe jy nog klein was. Pas jouself op.”
Foto’s? Ek dog sy is met niks uit haar ou lewe New York toe?
Dan kom haar stem oor die lyn.
“Isa.”
Dit vang my onverwags, haar stem klink broos en oud. “Verjaar Ma lekker?
Sy