Skrapnel. Irma Venter
Читать онлайн книгу.
besorg, haar asem min, soos altyd as sy bekommerd is.
“Bangkok,” jok ek weer.
“Nou ja toe.”
Ek wil-wil lag. Dis wat sy altyd gesê het toe ek klein was en sy geweet het ek lieg, maar my nie kon uitvang nie.
“Hoe oud is Ma vanjaar?”
“Nog steeds nege-en-twintig.”
“Ek onthou nege-en-twintig. Dit was ’n goeie jaar. Ek was baie gelukkig,” terg ek haar.
Sy lag nie.
“En? Is jy steeds gelukkig?” Sy bly ’n oomblik stil. “Waar ook al jy regtig is.”
“So gelukkig as wat ek kan wees.”
“Dis nie ’n antwoord nie.”
“Seker nie.”
Sy maak keel skoon. Sluk dat ek kan hoor.
“Hier was twee polisiemanne gewees. Hulle soek na jou.”
“Het hulle gesê hoekom?”
“Nie regtig nie.” Sy snuif lig en vinnig. Huil sy? “Hulle wou weet waar jy is. Wanneer laas ek met jou gepraat het. Moshe was baie ontsteld.”
“Wat het Ma gesê?”
“Dat ek nie weet nie. Dat ek lank laas van jou gehoor het. En dis die waarheid.” Haar stem is skielik bitter.
Vir ’n oomblik is dit ongemaklik stil, dan praat sy weer: “Is jy seker jy’s okay, Isabel? Is daar iets wat ek … kan ons jou help? Moshe sal. Jy weet hy sal. Het jy iets nodig?”
“Ek’s okay, Ma. Dis sommer net ’n misverstand wat ek uit die weg moet ruim.”
“Moord is nie ’n misverstand nie.”
Die polisie het duidelik meer gedoen as om net te vra waar ek is.
“Glo my of nie, Ma, dis regtig net ’n misverstand.”
“Ek het al baie gewonder hoe jou lewe sou wees as ek sterker was. As jy nie die sneller getrek het nie.”
Die woorde kom vinnig. Sag. Dis die eerste keer dat sy oor my pa se dood praat ná sy daardie aand vir my gesê het om stil te bly, sy sal die praatwerk doen.
Die polisie het verbasend min gevra toe hulle opgedaag het. Hulle het ons vir skok behandel en onder mekaar gefluister dat my pa se dood na selfmoord lyk. Dit was amper asof daar verligting in die vertrek was. Asof hulle ook geweet het dat hy ’n slegte man was. Asof die wurgmerke om my ma se keel dit vir hulle gesê het.
“Dit help nie om te wonder oor wat kon gewees het nie, Ma. ’n Mens doen wat nodig is om te oorleef.”
“Ja, maar …”
“Dis ou koeie. Dood en begrawe.”
Sy bly weer stil. Praat dan so sag, ek kan amper nie hoor nie. “Ek verlang, Isa. Jy moet kom kuier.”
Dis die eerste keer in die veertien jaar wat ek van die huis af weg is dat sy vra. Dis asof ons al twee verstaan dat ek moes wegkom van haar om haar te vergewe. Asof ek haar beter kan sien as dit van ver af is. Asof ek haar dalk weer – dalk uiteindelik – in fokus kan kry.
Wanneer het dit ’n verskoning geword om weg te hardloop?
“Is Ma okay? Fay het ook geraas oor ek so lank laas daar was.”
“Ek raak oud. Moshe raak oud. Ons wil jou graag weer sien voor ons doodgaan.”
“Dis darem nie só erg nie.”
“Ek word vier-en-sestig, Ranna. Jou ouma is dood op sestig.”
Toe ek nie antwoord nie, vra sy pleitend: “Kan ons nie maar hierdie ding agter ons los nie?”
Miskien is sy reg. Miskien is dit tyd om alles wat tussen ons gebeur het weg te pak. Om heeltyd so kwaad te wees kan jou opvreet en uitspoeg.
Maar vergewe en gaan kuier is twee verskillende dinge. Dit sal moeilik wees om New York toe te gaan. Die Amerikaanse polisie is op en wakker.
Tensy …
“Ons kan mekaar in Suid-Afrika kry,” stel ek voor.
Sy bly stil, asof sy haar ore nie kan glo nie. Ek wonder ook hoekom ek daardie woorde uitgeblaker het.
“Ek kan nie nou Amerika toe kom nie,” probeer ek verduidelik. “Die polisie daar … die lughawens … dis te erg.”
“Isa? Wat gaan aan?”
Ek sluk aan die knop in my keel. My oë brand. “Dis alles okay, Ma. Hoekom kry ons mekaar nie oor ’n paar dae in Kaapstad nie?”
Ek staar na die datum op my horlosie. Maak somme. Hoe lank gaan dit vat om uit te vind Alex is … Ek weier om aan die woord te dink.
“Wat van volgende naweek? Sondag. Sommer in die Kaap iewers.”
“Volgende naweek?”
“Is dit te gou? Julle kan mos maklik hiernatoe kom.”
“Nee, dis net … Is jy ernstig?”
“Oor die Kaap?”
“Ek bedoel oor mekaar daar kry.”
“Ek is. En tannie Lena bly mos in Paternoster. Ma kan sommer vir haar ook gaan kuier.”
Sy begin huil.
Dis nie iets wat ek nou wil hoor nie. Dit klink bekend, en tog ook nie. Dis ’n bly-huil. Nie soos toe ek daar weg is nie. Of soos met my pa nie.
“Dit sal ’n goeie verjaarsdaggeskenk wees om jou te sien,” sê sy sag. “En ek het my suster lank laas gesien.”
“Hey,” probeer ek terg, “dis nie elke dag dat mens nege-en-twintig word nie.”
3
“Miskien moet jy dit afsny. En jy sal dit moet kleur. Ek het jou paspoortfoto verander en jou blond gemaak.”
Ek kyk na Sarah in die badkamerspieël. “Vrouens kleur gereeld hulle hare. Ek sal wegkom met swart hare.”
“Jou foto was orals op toe jy weg is, die koerante, TV. Het jy nie die storie gevolg nie?”
“Nee. Dit was kwalik nuus in Lagos.”
“Wel, jy sal ’n blondine moet word voor jy in Suid-Afrika aankom.”
Sarah drink die laaste van haar Coke. Sy het drie ure geslaap ná sy vanoggend op haar rekenaar klaar was, en toe weer soos ’n rubberbal rondgespring nog voor ek klaar gestort het.
“Sny dit.” Sy trek haar oë skrefies soos ek al agtergekom het sy maak wanneer sy dink. “Blaas dit reguit. Kleur dit.”
“Reguit?”
“Jip.”
“Weet jy hoe lank dit vat? Wat van ’n pruik?”
Sy trek haar skouers op. “Kry dan een. ’n Goeie een.”
“Goed dan, ek sal. Wat nog?”
“Kry ’n rok en skoene, sommer hier naby die hotel.”
“Jy kan net sowel vir my sê om pienk en neongeel aan te trek.”
“Jy sal nie soveel uitstaan nie. Trust me. Ons vlieg besigheidsklas. Jy moet lyk asof jy daar hoort.” Sy kreukel haar neus asof sy iets onaangenaams ruik. “Daai mense dra nie jeans en T-hemde nie.”
Ek kan nie help om te lag nie. “Sê wie? Jy wat nog nooit regtig uit Suid-Afrika was nie?”
“Ek het mos oë,” brom sy. “En common sense. Koop ’n rok, skoene en ’n eenvoudige trouring. Lyk anders as altyd. Glimlag. En raak ontslae van die rugsak.” Sy stoot haar ken uit asof sy my uitdaag om van haar te verskil. “En ja,