Skrapnel. Irma Venter
Читать онлайн книгу.
drink haar Coke klaar en kyk in die rigting van Jagan se winkel toe die deur meteens oopgaan. ’n Verliefde paartjie kom uit, hand om die lyf.
“Hoekom gee jy nie jou leidraad vir die polisie nie?”
“Ek het. Hulle was daar, maar daar is niks nie. Net ’n verlate gebou in Welkom, naby een van die ou goudmyne.”
“Hoe het jy op die plek afgekom?”
“Alex se laptop. Dis ’n app wat ek hom laat download het. ’n Mens kan sy rekenaar trace.”
“En?” sê Ranna ongeduldig. “Ek verstaan nie. Daar was dan niks nie, so watter leidraad het jy kamstig?”
“Ek het die laptop wéér getrace. Iemand hou baie van daardie rekenaar. Ek dink dis nog steeds dieselfde ouens. Hierdie keer lyk dit soos ’n ou staalfabriek in Sasolburg. Hulle is nou al ’n ruk lank daar. Ek wou nie weer die cops laat weet nie, want ek dink een van die polisiemanne wat die saak ondersoek, is deel van die sindikaat wat Alex ontvoer het. Dis al verduideliking wat ek het vir wat in Welkom gebeur het: iemand moes hulle gewaarsku het.”
“Dis baie effens. Hulle kon die rekenaar gehou en lankal van Alex ontslae geraak het.”
“Die rekenaar kan iewers anders heen lei. Ons ’n nuwe lead gee.”
Ranna kou aan haar onderlip. “Okay. Volgende vraag: Hoe kom ek in Suid-Afrika? Ek word seker nog steeds vir Tom se moord gesoek.”
“Ek het reeds vir jou ’n nuwe identiteit gereël. Alles: bankrekening, paspoort, ID. Selfs jou eie maatskappy. En die geld wat reeds in daai rekening is, kan jy hou. Al wat jy moet doen, is om ja te sê.”
“Ek het nie geld nodig nie,” sê sy verdedigend.
“Dan maak dit mos nie saak nie.”
Sy vryf onseker deur haar hare. Voel-voel aan die sonbril wat sy voor in haar hemp gebêre het. “Sarah, moenie … Ek was ernstig netnou. Wie sê Alex leef nog?”
Daar is meteens iets blinks en warms in haar oë wat die ysblou laat smelt. “Iemand het sy rekenaar, maar wie sê hulle het nie lankal van hom ontslae geraak nie? Hom iewers in ’n mynskag afgegooi nie? Sindikate soos dié ontvoer mense nie, hulle maak hulle dood.”
“Dalk hou hulle hom aan die lewe as ’n bargaining chip. Wie weet.”
“Miskien. Maar miskien moet jy daaraan begin dink dat dit nié die geval is nie.”
“Dis nie …” Ek sluk aan die skielike knop in my keel. Kyk af na my skoene. Ranna kan my nie só sien nie.
“Dan wil ek sy lyk sien,” sê ek uiteindelik. “Hom begrawe.”
Dis stil toe ons al twee wegkyk.
“Goed dan,” gee sy toe. “Ek kan seker ten minste daaroor dink.” Sy skuif rond op haar stoel.
“Dis nie goed genoeg nie,” hou ek vol. “Ja of nee.”
Sy sug moeg. “Okay. Goed. Ja. Ek sal jou gaan help soek. Ek het tog seker niks beters om te doen nie. En ek kan nie hier bly nie.” Sy vee vlugtig oor haar oë. “Wil jy nog ’n Coke hê?”
Ek knik. Sy staan op en gaan koop ’n tweede ronde koeldrank by die jong seun agter die toonbank.
Terwyl ons sit en drink, maak ek my rekenaar oop en begin soek na twee vlugkaartjies Suid-Afrika toe. Dis egter makliker gesê as gedaan. Al wat onmiddellik beskikbaar is, is een-een sitplekke op verskillende vlugte.
Ek soek twee plekke. Daar is geen manier dat Ranna nie saam met my vlieg nie.
Ek maak die webwerf toe. Ek sal later verder soek, wanneer ek rustiger is en nie oorkant ’n winkel sit en wag vir ’n kredietkaartdief om op te daag nie.
5
Tien minute later stap ’n gesette man in jeans, ’n helderrooi pet en ’n Amerikaanse bofbalhemp by Jagan se winkel in. Ranna staan onmiddellik op.
“Wat is die plan?”
Sy kyk gemaak verbaas na my. “Moet ons ’n plan hê?”
“Gaan jy net instap en vir jou kredietkaart vra?”
Ranna sit haar sonbril op. “Hoekom nie?”
“Dis nie ’n plan nie.”
Sy glimlag en tel haar rugsak op. “Jy kan bly as jy wil.”
“Vergeet dit.” Ek gaan haar nie alleen los tot ons voor Alex staan nie.
Ons draf oor die pad, vleg deur die fietse, motorfietse en taxi’s wat nooit minder word nie. Ek rek my treë om by Ranna te bly, wat steeds beweeg asof iets haar jaag.
Toe sy die winkel se glasdeur oopmaak, verstar die twee mans agter die toonbank. Dis die vriendelike baardman van vroeër en langs hom die man in die Yankee-hemp. So dis dan Nikhil. Van naderby lyk hy soos ’n pimp, die tipe wat mens altyd op Amerikaanse TV sien.
“Quinne!” roep hy toe hy Ranna sien. Hy doen sy bes om vriendelik te klink, maar sy stem is dun. Versigtig. ’n Vinnige regterhand – ’n goue ring aan elke vinger – vee ’n hoop simkaarte van die toonbank tot op die vloer.
Dit neem my ’n oomblik om te onthou dat Ranna se naam na Quinne verander het ná Tom se dood. Ek is nog die een wat dit verander het.
Sy maak die winkel se deur agter ons toe en skuif ’n krat selfoonlaaiers tot voor die deur. Nog een. Sy draai terug na die mans.
“Nikhil,” groet sy uiteindelik.
Ek skuif eenkant toe. Hoekom voel dit skielik asof Ranna wel ’n plan het?
Nikhil kom orent, maar gaan sit dan weer. Sy oë bly op Ranna. Skiet dan na iewers regs van hom, onder die toonbank in.
Bad news. Alles. Bad, bad news. Ek voel die sweet teen my slape uitslaan.
Nikhil glimlag flou. “Wat kan ek vir jou doen? Is dit Karishma? Is sy okay?”
Langs hom skuif die ouer man – Jagan? – ongemaklik rond. Hy voel-voel aan sy baard.
“Almal is okay. Ek’s hier om met jou te praat.”
“Met my?”
Die ouer man skud sy kop dat sy baard bewe. “Ek wil nie moeilikheid hê nie.”
“Dan is daardie simkaarte seker nie gesteel nie.”
Jagan se gesig stol. Sy hande gly onder die toonbank in, daar waar Nikhil nou net gekyk het.
Ranna keer vinnig: “Stop net daar.” Die Glock verskyn in haar hand.
Ek swaai om en maak seker die winkeldeur is toe, al voel ek eerder lus om dit oop te maak en weg te hol. Ranna het definitief ’n paar dinge geleer sedert ek haar laas gesien het. Daar is geen huiwering in haar hande en geen wroeging op haar gesig nie. Dit lyk asof dit niks sal vat om die sneller te trek nie.
Ranna wys vir Jagan om sy hande agter die toonbank uit te haal. “Lig hulle. Vinnig.”
Hy beweeg nie.
Vier treë en haar heupe is teen die smal toonbank. “Kom nou, Jagan. Moenie moeilik wees nie.” Dit klink asof sy tee bestel. Sy kyk na Nikhil. “En hou sommer jou hande ook waar ek hulle kan sien.”
“Almal gaan onthou hier het ’n lang wit vrou ingeloop. Jy sal nie wegkom nie. Hoeveel mense is daar in Moembai wat soos jy lyk? Pragtig. Kwaad.” Nikhil se oë gly openlik oor haar lyf, asof hy ’n geldwaarde op haar probeer sit. “Met daai lyf? Ons kan flieks maak. Ryk word.” Hy kyk verby haar na my. “Jou maatjie is ook glad nie sleg nie. Inteendeel …”
Ranna beweeg voor hy verder kan praat. Die pistool tref hom teen die wang, hard genoeg dat sy kop eenkant toe ruk. Links van haar kom Jagan orent, ’n rewolwer halfmas in sy linkerhand.
“Ranna!” waarsku ek skerp.