Skrapnel. Irma Venter
Читать онлайн книгу.
dit. ’n Geel tandeborsel lê weggesteek agter ’n pak tampons. Ek sit die tandepasta langsaan neer en maak die deur toe.
Oop.
Die tandeborsel is nat.
Skielik besef ek die vertrek is nog koel, asof iemand nou net die lugverkoeling afgeskakel het.
Shit.
Ek wil omdraai, maar ’n stem stop my: “Staan doodstil.”
Die staal is koud in my nek, net om my te waarsku, en skuif dan weg. Ek weet dis steeds daar, net buite my bereik. Te ver om by te kom indien ek wou omswaai en dit wegstamp.
Ek het eenmaal ’n lem in die rug gekry. In die tronk. Dit was die naaste wat ek nog aan dood was. En dit was vreemd: die mes was ook koud teen my vel, nes hierdie wapen, maar warm toe dit ingegaan het. Dit was een van die lesse wat ek daardie dag geleer het. Dít, en die feit dat mense nie regtig weet hoe gewelddadig vroue kan raak nie.
Ek maak keel skoon om my stem terug te kry. “Ek soek nie moeilikheid nie.”
“Nou wat soek jy dan hier, Sarah? Iets vir jou hoofpyn?”
“Vir jou. Wat anders?”
“Hoekom?”
“Ek het jou hulp nodig.”
Weer die staal teen my nek, asof sy wil hê ek moet baklei, maar hierdie keer bly dit teen my vel. Onbeweeglik. Kil. Nes haar stem.
“Hoe diep in die moeilikheid is jy dat jy al die pad Indië toe gekom het?”
“Dis nie ek nie.” Ek skud my kop en voel hoe die pistool harder in my nek boor. “Dis Alex. Hy het verdwyn.”
Die pistool sak. Ek draai om.
Ranna lyk anders as wat ek haar onthou. Harder, die lyne van haar lyf sterker gedefinieer. Al die spiere in haar lyf wat sy gebruik om te beweeg – te hardloop – is meer uitgekerf as laas toe ek haar gesien het. Haar boarms, haar bobene onder die stywe jeans.
Meer nog, verlede jaar was sy desperaat om weg te kom. Om Alex se toekoms te red. Om seker te maak almal weet sý het Tom, haar stalker, doodgemaak en dat Alex geen aandeel daaraan gehad het nie. Die vrou wat nou voor my staan, is nie meer desperaat nie. Inteendeel, ek wonder of daar iets oor is van die mens vir wie Alex so lief was.
Is.
Die blou oë staar koud na my. Haar skouers is styf, gespanne, asof sy ’n ewigheid al watertrap net om bo te bly. Asof sy iets met moeite binne hou. Iets wat dreig om alles om haar te verteer, haarself inkluis.
Nee, wag. Dis nie spanning nie.
Ranna Abramson is kwaad. Baie kwaad. Die gemaklike, onweerstaanbare sensualiteit waarop ek so jaloers was, is afwesig. Weggepak.
Miskien was dit nutteloos om hiernatoe te kom.
Ek het nie veel van ’n keuse gehad nie, herinner ek myself.
“Gaan jy net daar staan of gaan jy my sê wat met Alex gebeur het?” vra sy uiteindelik, die pistool steeds op my gerig.
Ek laat sak my hande versigtig. “Hoe het jy geweet ek’s hier?”
Die Glock beweeg nie. “Amita.”
“En die man van die winkel dan? Ek dog hy het jou gebel en gewaarsku. Wie is Amita?”
“Die ou vrou. My buurvrou. Wie is die man van wie jy praat?”
“Pradeep & Sons.”
“Wie de hel …”
“Wag nou. Ons praat verby mekaar,” keer ek. “Die ou vrou – Amita – het gesê jy’s nie hier nie.”
“Dis wat ek haar gevra het om te sê as mense na my kom soek. Sy het my dadelik gebel.”
“Dis nice van haar.”
“Ek leer haar kleindogter foto’s neem.”
Ek sug amper van verligting. Dan is alles nie verlore nie. Iewers agter die dooie oë is darem nog iets oor van die vrou wat ander mense raaksien. Hulle vir ewig laat leef in kleur en swart-en-wit.
Ek wys na die pistool. “Bêre daardie ding. Dan kan ek dalk ontspan.”
Sy oorweeg my versoek, en laat uiteindelik die pistool sak. Haar vinger bly egter op die sneller. Meer nog, haar oë soek kort-kort na die deur agter haar, asof sy nog iemand verwag.
Die polisie?
“Ek het alleen gekom. Belowe.”
“Dis wat jy sê, maar jy’t nie ooghare vir my nie, reg van die begin af. Wie sê jy het nie die polisie saamgebring nie? Dan kan jy en Alex aankarring met wat ook al tussen julle aan die gang was.”
“Dis ’n jaar later. Dink jy nie hy het in elk geval aanbeweeg nie?”
Ek is spyt die oomblik toe ek dit gesê het. Dis nie die manier om haar terug te lok Suid-Afrika toe nie.
“Ek bedoel …”
“Moenie.” Haar skouers roer ongeërg, asof dit haar nie raak nie, maar ’n vlugtige, seer trek om haar mond verraai wat sy voel. Ek onthou dieselfde ding van die ou Ranna, die dag toe sy kom vra het vir ’n nuwe identiteit om mee te vlug. Die morsekode van emosies wat haar verklap, al probeer sy hoe hard om dit weg te steek.
“Okay,” gee ek toe. “Jy’s reg. Ek is nie mal oor jou nie.”
Sy beveilig die pistool en glip die wapen agter in haar jeans se band.
“Wat soek jy hier, Sarah? En moenie speletjies speel nie. Praat reguit. Jy’t vir Amita gesê my ma is siek, maar nou sê jy Alex het verdwyn. Wat gaan aan? Hoe het jy my opgespoor?”
“Dis nie jou ma nie, dis Alex. Ek het gedink mense sou meer gewillig wees om te help as ek van jou ma praat.”
“En hoe het jy geweet om Moembai toe te kom?”
“Jou kredietkaart. Iemand het iets by ’n winkel hier naby gekoop.” Dis duidelik nie Ranna wat by Pradeep & Sons was nie.
Ek is reg, die kredietkaart ís nuus vir haar. Sy draai om en loop yskas toe, voel daarin rond en haal ’n bruin beursie uit. Sy soek daardeur.
“Demmit. My kredietkaart is weg.”
Sy maak die beursie toe en gooi dit terug. Slaan die deur toe. Vee die dun lagie sweet van haar voorkop af.
“Dit moet Nikhil wees. Sy vriende is van die seuns in Pradeep & Sons.”
“Wie?”
“Amita se kleinseun. Hy en sy suster, Karishma, bly by haar. Nikhil is ’n bliksem. Hy hou niks van my nie. Sê ek sit allerhande snaakse goed in sy suster se kop.” Ranna lag, maar dis bitter. “Ek eet droë brood sodat niemand my kan kry nie, en dan steel die bliksem my kredietkaart. Ek kan dit nie glo nie.”
“Dis bad luck, ja. Ek’s bly, though, anders sou ek jou nooit opgespoor het nie. Jy was versigtig. Geen selfoonoproepe en geen rekeninge in jou naam nie. Geen payslips nie.” Ek dink vir ’n oomblik. “Hoe maak jy jou geld?” Ek wys na die woonstel. “Dis nie die Hilton nie, maar dis ’n dak oor jou kop.”
Dis duidelik sy wil nie daaroor praat nie. Haar skouers raak weer styf, haar kakebeen ’n strak lyn. Die lang swart krulle val oor haar gesig en bly daar.
“Okay, los dit.”
As sy nie wil sê nie, wil ek seker nie weet nie. En buitendien, dis nie hoekom ek hier is nie. Saam met wie sy slaap of wat sy verkoop om kos op die tafel te sit, het niks met my uit te waai nie.
Sy loop na die bed en lig die matras op. Steek haar hand in ’n holte onder die spons in, haal ’n klein rooi rugsak uit en begin ’n paar goed daarin gooi.
Sy kyk vir laas om haar rond en beduie ek moet by die deur uit. “Kom.”
“Waarheen?”
“Ek