Ballade vir ’n enkeling. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
vloer en huil weer. En sy gee nie om dat haar grimering smeer nie. Sy huil met oorgawe, sommer vir al die trane wat sy dalk nog in die toekoms gaan stort.
Om die situasie te ontlont, sê Mysi: “Luister, pel. Ek weet e-tol is ’n disaster. Maar jy hoef nie jou grimering daarvoor te konfoes nie.”
Sy moet noodgedwonge lag. “Nou moet ek ’n nuwe gesig gaan opsit!”
“Ek hoef nie eers ’n nuwe een op te sit nie, niemand sal die verskil agterkom nie!” lag Mysi.
Hulle loop saam na Carina se slaapkamer toe terwyl Mysi babbel oor Liam Hemsworth se jongste fliek en die nuwe joernalis met die stewige boude wat by Montage begin het en die wisselkoers wat verhoed dat sy ’n ryk Amerikaner kan gaan soek.
Terwyl Carina haar grimering opknap, kreun sy: “Ja. Inderdaad. Kyk net na hierdie gesig! Ek is ver verby my sell-by date.”
“Dan microwave ons jou vinnig, want vanaand is een van daardie la-di-da do’s waar al die eye candy oopketel voor my kamera is! Iewers gaan ’n prinsie uitpop! Of dalk iets wat aan die prinsie behoort!”
“Ek het nie vanaand lus vir daai venyniges nie.”
“Mooi titel vir ’n boek. Die venyniges!” giggel Mysi.
“Of wat van: Die rugstekers. Dit sal die bedryf goed opsom!”
Hulle stap voordeur toe.
“Wat het Daniël vir die leeus gesê toe hy in die leeukuil ingewals het?” vra Mysi terwyl sy die voordeur oopmaak.
“Ek weet nie, Mysi. Wat hét Daniël vir die leeus gesê toe hy in die leeukuil ingewals het?”
“‘Kom hier, kietsie-katte. Ek hou my vriende naby, maar my vyande nader!’ En ons hét so baie vyande. Kom ons gaan drink van hulle gif! Dit het ten minste skop in!”
3
SATERDAG 5 APRIL 2014, 19:00
Baniere. Plakkate. Opskrifte. Musiek. En boeke.
Carina soek tevergeefs tussen die menigtes na Mysi. Hulle het skaars in die Saxonwold-gebou aangekom, of haar vriendin se fotograafneus lei haar na plekke waar ’n heuningnes bekendes om Jacques Rynhard se boeke saamkoek.
Sy raak verdwaal tussen handtekeningjagters, sosiale vlinders en akademici. Rondom Carina is plakkate wat feitlik elke muur van die voorportaal van die ouditorium beset.
Die genie-in-haar-eie-etensuur met die haredos langs haar slape af wat soos boerevarings lyk, loop oë neergeslaan na die belangrikste mense in die saal sodat sy tog net nie op pad soontoe met enige plebs hoef te praat nie. Sy knik met dowwe oë wat niemand probeer raaksien nie.
Die flambojante lid van die einste leserpaneel as sy, draai haar in-die-kollig-glimlag aan toe ’n skrywer per ongeluk in haar vasloop. “Hallo! Hoe gaan dit met jou-ou?!” grynslag sy vir die meisie wie se werk sy so pas met venyn afgekeur het. “Ag lekker, man!” antwoord die einste blinkoog-vrou sonder om na die antwoord te luister.
Sy sweef verby na die hoof van ’n buitelandse TV-kanaal.
Carina ril. Haar probleem is dat sy soveel van die binnegevegte af weet wat in hierdie eng sirkel afspeel, dat sy dit eintlik humoristies vind, maar dit voel of sy vir slagoffers lag wat galgtoue om hul nekke kry. Was dit Anne Frank wat gesê het dat sy, ten spyte van alles, nog steeds glo aan die innerlike goedheid van die mens? Op hierdie slagveld sou selfs sý swarigheid gesien het.
Carina besef ook dat hierdie groep geparfumeerde valke haar gaan laat verstik. “Bad vibes, slegte karma!” sou Mysi gesê het. G’n wonder Jacques Rynhard woon selde hierdie sirkusse by nie. Maar sy druk deur.
Hy staar van orals af na haar toe. Jacques Rynhard. Dié Jacques Rynhard met die filmstervoorkoms en die sagte oë en die halfmasglimlag.
Die man wat romantiese avontuurverhale skryf wat dikwels vuurwarm is. Die liefling van honderdduisende lesers wat elke boek van hom verslind en vra vir nog. Die skrywer wat in die volk se oë niks verkeerd kan doen nie.
Die skrywer van wie sy aanhangers amper niks weet nie, want anders as die meeste skrywers is hy nie op Facebook nie, kommunikeer hy nie op Twitter nie en sit hy nie gemaklik uitgestrek op geselsprogramme se geel rusbanke en praat oor homself nie. Al wat sy van hom weet, is dat hy gewilde boeke skryf en bekend is vir spoed. Hy was al ’n keer of wat in die moeilikheid omdat hy teen duiselingwekkende vaart (Blitsnuus se woorde) op sy resiesfiets genaamd Chase rondjaag. Maar wat in sy negentien-watsenaam-motor doodluiters stadig ry.
Sit hom egter op ’n fiets …
Jacques staan geen personderhoude toe nie, selfs toe hy as jong skrywer begin naam maak het. Carina weet ook uit ervaring feitlik alle skrywers pak maar te graag teenoor joernaliste uit, want dis gratis reklame vir hul jongste boeke.
Nie Jacques Rynhard nie.
“As iemand nog een keer vir my vra ‘Waar het alles begin?’, dan …!” is Jacques eendag aangehaal.
Elke nuwe roman van hom was ’n gebeurtenis. Hy publiseer een keer per jaar, soms elke tweede jaar. Die uitgewery waar hy tot onlangs gepubliseer het, behoort aan die Franckes – die mees prominente van al die Johannesburgse uitgewerye, spesifiek omdat Alicia Francke, sosiale vlinder, gedurig by glansgeleenthede breër glimlag as die grootpad Noorde toe. Daar is selfs gerugte dat sy haar eie tydskrif wil begin saam met haar pa, John Francke.
Jacques Rynhard is Alicia se sterskrywer. Iemand wat sy ses maande gelede nog in ’n blog soos volg beskryf het: “ ’n Geniale storieverteller, ’n lieflike mens wat baie sag op die oog val, sexier in die werklike lewe as enigiets wat hy kan uitdraai. En daai skewe glimlag! ’n Man so na my hart! Ek kan my nie die Francke-Uitgewery voorstel sonder Jacques nie.”
En toe, skielik, droog haar blogs, Facebook-inskrywings en twiets oor Jacques op. En toe begin die skinderstories lepellê met die waarheid. Alicia was verlief op Jacques, maar hy nie op haar nie. Of Alicia wil eintlik Jacques se stories skryf en wou selfs al spesiale erkenning gekry het vir haar aandeel aan sy stories. Hy het hom vervies en die bondgenootskap verbreek. Sy stories is sý stories, nie hare nie.
En dan, vanuit die uitgewersbedryf, meer prontuit: Jacques wou nie by Alicia slaap nie. En: Jacques sou Lena Aucamp nooit met daardie flerrie verkul wie se grimering swaarder weeg as haar ywerige dye nie.
Carina het Jacques Rynhard se eerste roman, Baanbreker, destyds gelees. En soms sy latere romans in die CNA of in boekwinkels deurgeblaai en gespring-lees. “Om groot te word is opsioneel!” was een van die wyshede wat hy kwytgeraak het en wat haar bygebly het.
Sy kyk nou na sy lys romans in die voorportaal. Baanbreker (2008), opgedra aan Lena; Met ’n uitsig op die stad (2009), vir Alicia met dank – dit is vier keer herdruk; Brandwag (2011), opgedra aan “my buurman Fineas Guliwe”, beleef tans sy derde druk, terwyl Nagreisiger (2012) opgedra is aan sy beste vriend, Jan-Paul Otto.
En nou Die enkeling, wat vanaand die Basson-prys vir Letterkunde kry.
Volgelaaide bordjies wat wil-wil kantel met vleisrolletjies, hoenderboudjies en dik kaaspasteitjies kom soos die Titanic tussen die mense na haar aangeseil. Sy besef nou sy staan te naby die kostafel en vlug sodat sy haar iPad kan aanskakel en Jacques Rynhard kan google.
Die bestuurder van ’n rolprentmaatskappy staan, soos gebruiklik, met ’n glas in die hand en lag vir haar bende talentlose bruinneus-werknemers vir wie sy altoos beskerm.
“Lekker storie oor Miriam en die skoothondjie in Montage!” roep iemand na Carina toe.
“Jis, Cariens!” ’n Joernalis saam met wie sy joernalistiek by Tukkies geswot het. “Jy lyk stunning, doll. Wat gebruik jy?”
“Die lewe!” lag Carina.
“Jammer oor jou en Kelvin. Ons het altyd gesê hy gebruik jou net!”
Sy soek nou na nog inligting oor Jacques Rynhard op die internet. Gelukkig is hier Wi-Fi. Terwyl sy op haar tablet op sy skakel druk, merk sy dat daar