Ballade vir ’n enkeling. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
bewus is dat hy afgeneem word nie. Foto: Alicia Francke, staan daaronder geskryf.
“Tikmasjien? Wie tik nog op tikmasjiene?” vra Carina hardop.
“Jacques en Woody Allen. Het jy nog nie gehoor dat Woody steeds sy draaiboeke op dieselfde tikmasjien skryf wat sy ouers vir hom gegee het nie?” lag Mysi.
“Maar Jacques seker tog nie!”
“O ja, suster. Dis die een ding wat ek van hom weet. Pas seker by sy image as ernstige skrywer. Hy het darem nie ’n pyp of ’n glas brandewyn in die hand nie. Stel jy nou in hom belang?”
“ ’n Tikmasjien!” Asof sy dit steeds nie kan glo nie.
Carina loop tussen die mense deur en kyk met hernieude belangstelling of sy Jacques iewers sien. Maar daar is geen teken van hom nie.
“As jy Jacques Rynhard gewaar, gil soos ’n diva wat ’n hoë noot benader!” beduie Mysi.
Dan is Carina buite op die balkon.
Onder haar is ’n welige tuin. En agter die bome die verligte Sandton-geboue. Iemand leun met haar rug na haar toe oor die balkon. ’n Boom gooi ’n skaduwee oor die persoon sodat sy nie kan uitmaak wie dit is nie.
Die vrou suig aan ’n sigaret en blaas die rook tydsaam uit soos ’n karakter in ’n film noir-rolprent. Wanneer Carina langs haar oor die balkonmuurtjie leun, herken sy haar van die foto’s. Dit is Alicia Francke, Jacques Rynhard se vorige uitgewer.
“Ek is Carina Human van Montage. Aangename kennis.”
“Montage?” Alicia stel skielik in haar belang. Carina is al gewoond daaraan. Die naam maak baie deure oop, pienk tapyt en al.
“Dan’s dit jý wat daai storie geskryf het oor die aktrise wie se ma haar weggegooi het en toe weer by Skouspel raakgeloop het?”
Carina was ongelukkig oor die storie. Nog een van die vele wat haar redakteur haar gevra het om te skryf. Dis eers nadat die storie gepubliseer is dat sy gemerk het hoe hy die gegewe gesensasionaliseer het. Melodramatiese beskrywings waarin die aktrise “huilend ineengestort het” en haar ma wat haar “snikkend om die hals geval het” was bykomende inligting wat Gavin, sonder haar medewete, bygevoeg het om die storie beter te laat verkoop.
Al wat nodig was, was ’n sepie-kenwysie.
En Gavin het sy naam onder die hoofkoppe gesit en hare aan die einde geplaas onder Addisionele beriggewing.
“Ja. Maar ek wil eintlik vrae vra oor Jacques Rynhard.”
Alicia Francke vat ’n laaste trek aan haar sigaret, trap dit dood en druk haar hare agter haar oor in. Carina besluit op haar gunstelingvraag, waarop mense gewoonlik dadelik reageer: “Som Jacques in ’n paragraaf op.”
Alicia kyk op en toe haar oë Carina s’n ontmoet, lyk dit of Alicia deur haar kyk. Sy draai haar rug dramaties op Carina en staar oor Sandton uit. “ ’n Verwaande vark.”
Sy dink aan die man met die sagte oë op die plakkate. “O.”
“Ons eie Dorian Gray, and you can quote me on that. Mooi van buite, maar die dorp se grootste cock-teaser.”
Dit tref Carina ontkant. “Wel, ek …”
“En hy is verskriklik temperamenteel.” ’n Oordrewe handgebaar. “Meedoënloos oor wie hy gebruik en hy gee nie om hoe nie. Belowe altyd met daai mooi oë van hom, maar hy gee net iets as dit sy loopbaan kan bevorder.” En amper as ’n nagedagte: “En vol eiewaan.”
Die deeltjie oor die mooi oë sê meer as al haar ander uitlatings saam. Carina het haar iPad ongemerk aangeskakel en neem die gesprek op.
“Maar wat die res betref. Jacques is,” en Alicia handhaaf ’n kort, dramatiese stilte, “ ’n wese sonder siel wat van uitgewer na uitgewer spring en by die hoogste bieder aanmeld.” Sy druk weer ’n lastige krul agter haar ore in. “Ek het sy eerste boeke gepubliseer. Ek het hom gemaak, gehelp, raad gegee, sy bas gered, toe smyt hy my uitgewery weg nadat ek gewaag het om hom te kritiseer. Dis een ding van Jacques. Hy kan glad nie kritiek hanteer nie.”
Alicia klink na iemand wat ’n resep op die radio aframmel en alles probeer inpas voor die stippe van die tydsein. Carina wil reageer, maar Alicia is nou onstuitbaar: “Hy verbeel hom hy kan alles doen. Is die beste skrywer op sy patetiese klein mishoop. Luister nie as ’n mens wil help nie en hou homself so hoflik. So blerrie vriendelik, mens kan kots daarvan!” En selfs harder: “Ek hoop sy skildklier gaan op ’n staking, dan rus Lena Aucamp ’n bietjie. Ek sou nie so baie van myself gedink het as ek hy was nie!”
“Hoe het julle ontmoet?” gryp Carina die kans toe Alicia asem skep.
“Hoe het ons ontmoet?” Aan die manier waarop Alicia dit herhaal, kan Carina hoor dat sy eintlik net op daardie vraag gewag het.
“Ek het een van sy kortverhale in Die Huisvriend gelees. Wanneer was dit tog, 2004, of was dit 2005?” Sy kyk na Sandton City hier na aan hulle. “Gedink daar is talent wat ernstig bestuur moes word. Wat teen homself beskerm moes word. Gehou van wat ek sien … lees.” ’n Huiwering, asof sy haarself korrigeer.
“Hoe het julle ontmoet?”
“By ’n restaurant wat ek gelukkig gekies het. Hy wou in die een of ander boheemse vlooines aan die verkeerde kant van ’n hoerhuis ontmoet. Ek het besluit op ’n Taiwannese restaurant in Mandela Square.” Sy lag. “Ek het hom uit sy gemaksone geneem. En ek wou sien of hy soos ander skrywers lyk: sigaret in die een hand, drankglas in die ander soos in flieks, gewoonlik in ’n saal afgeneem net groot genoeg vir sy ego. Met …” en sy soek na woorde, “rooi tekkies en vuil klere met gate op die regte plekke in sy jeans.” Sy beduie dramaties met haar hand. “Dalk met ’n vetterige poniestert. Vuil naels.”
“Was sy naels vuil?” waag Carina dit.
’n Effense sagter klank. “Nee.” Carina kan sien Alicia dink deeglik na. Sy kyk voor haar uit soos iemand wat op ’n kosbare vaas bie en besluit hoe hoog sy die volgende bod moet insit. “Jacques was toe nog ongekunsteld. Fietsrybene waarmee hy die hel uit Chase gery het …” Sy raak ’n oomblik weg en ruk haar dan reg. “Hy was toe nog onbekend. Net ’n doodgewone boerseun wat langs ’n treinspoor grootgeword het en nog nie die krag van sy eie talent besef het nie.” Sy staar oor die stad uit. “Maar dit was destyds. Nou het die meneer mos uit sy boksie gepop en gedink sy onderarmhare ruik na rose! Luister nie!”
Luister nie na háár nie, dink Carina. Doen nie wat Alicia verwag nie.
’n Stem kondig aan dat die verrigtinge gaan begin.
“Kan ons later verder gesels?” vra Carina en oorhandig haar kaartjie.
“Wat help dit tog? Hy kry vanaand ’n prys. Nou sal sy kop seker nog groter swel as sy ander talente.”
“Ander talente?” Carina herhaal nou alles wat Alicia sê soos ’n jong joernalis wat haar eerste onderhoud doen. Maar dit het die gewenste uitwerking.
“Talente,” haar oë dwaal asof sy iets onthou, “wat hy net vir sekere mense hou.” Sy maak haar pakkie sigarette toe. “Praat liewer self met die ego nadat dit geland het. Enige uitgewer se nagmerrie. Ek moes al sy reklame doen terwyl hy en daai verfkwassie lê en vry het. Skurk.”
Die ligte word nou aan en af gedompel en die laaste oorblywende mense stroom die ouditorium binne.
Alicia loop haastig verby Carina. Sy sluit by ’n gryskopman aan wat Carina herken as John Francke, Alicia se pa en die bestuurder van die Francke-Uitgewery.
Dit neem Carina ’n rukkie om Mysi op te spoor waar sy saam met ’n klomp ander fotograwe by die deur saamdrom. “Ons weet nie van watter kant af hy gaan kom nie!” babbel sy. “Daar is drie ingange en hy is nog nie by een van hulle gewaar nie!”
Die laaste mense wat by die deur saamgedrom het, neem nou hul sitplekke in.
Lena Aucamp en Jan-Paul Otto sit reeds in die middel van die ouditorium. Lena