Адваротны бок люстра. Ксенія Шталенкова
Читать онлайн книгу.
горка плача. Ануся і Зося саскочылі з ложкаў і кінуліся яе суцяшаць. У Басі нават не было сіл узняцца.
– Кшысенька, што здарылася?
– Стась! Мой Стась! – рыдала паненка. – Бася кроў наваражыла, што ж зараз будзе? Бедны мой Стась!
«Які ж Стась, калі я на Міхала варажыла! – з прыкрасцю меркавала Бася. – Сапраўды, што з ім зараз будзе?» Дзяўчынка ўсё думала і думала пра юнака, з яе вачэй бесперастанку струменіліся слёзы. Сціснуўшы ў кулак краёчак адсырэлай падушкі, Бася лаяла сябе за глупства да самай раніцы, пакуль не заснула.
Прачнуўшыся на другі дзень, яна ўбачыла, што свечка, якую дзяўчаты пакінулі валяцца на падлозе насамрэч была каляровай, і кроў, якая ўзялася з ніадкуль, была тым жа воскам, проста на свечцы пачаўся новы віток іншага колеру. «Вось дурніца! – падумалася Басі. – Ну трэ было ж так здураваць…» У дзяўчынкі адлягло ад сэрца, і яна паказала свечку Кшысі, якая таксама ўсю ноч не магла заплюшчыць вачэй. Спачатку паненка і ўвогуле не жадала размаўляць з Басяй, але, падумаўшы, даравала ёй.
Княгіня Альжбэта адправілася ў каралеўскі замак зноў наведаць сваю братавую, таму паненкі былі цэлы дзень вольныя, а ў Міхала не было варты, і яны з Басяй вырашылі схавацца ад усіх у нішы каля вітражнага акна. Быў ясны сонечны дзень. Яны сядзелі на прыступцы каля акенца і задаволена жмурыліся, ляніва балбочучы. Іх твары былі пафарбаваныя святлом ад каляровых шкельцаў.
– Уяўляеш, мы ўчора ноччу варажылі – так жудасна было! – распавядала Міхалу Бася.
– О, я чуў, – зарагатаў ён. – Я нават падумаў, што надыходзяць ворагі, і хацеў ужо будзіць жаўнераў.
– Да нас прыйшла панна Аліцыя. Яна, бадай што, будзе больш суворая за ўсіх тваіх жаўнераў разам узятых!
– Так, гэта праўда… Дык што вы там наваражылі?
– Гэта ўсё, вядома, лухта, – пачала Бася. – Разумееш, мы ўвогуле варажылі на Кшысінага кавалера, але я загадала тваё імя. Там чалавечак вымалёўваўся, ну, юнак, а свечка была каляровая, і паліўся чырвоны воск. Я так спужалася – вырашыла, што гэта кроў. Усе закрычалі… Я так хвалявалася, нават усю ноч не спала.
– І што гэта значыць? – спытаў Міхал.
– Ды нічога не значыць! Усяго толькі воск іншага колеру. Я думаю, гэта нічога. Але ты ўсё роўна будзь больш асцярожны, добра?
– Дык вы ж на Крысцінінага кавалера варажылі.
– Ну, гэта яны ўсе, а я – на цябе. Таму ты асцярожней, добра?
– Добра, – кіўнуў Міхал, яшчэ не дарэшты разумеючы. – А чаго ты на мяне варажыла?
Бася трохі сумелася і паружавела:
– Ну… Цікава проста. На каго мне яшчэ варажыць?
Юнак адхіліўся спінаю да сценкі і, прыкрыўшы вочы, з-пад веек назіраў за Басяй, задаволена ўсміхаючыся.
– Міхалачак, а ты ведаеш, што паненкі толькі пра цябе і гутараць?
– Праўда? І што яны кажуць?
– Шмат чаго… Вось, напрыклад, як яны цябе пужалі ў калідорах.
– Калі? – Міхал здзіўлена расплюшчыў вочы.
– Адкуль жа я ведаю? Я разам з імі засады не раблю!
– Нешта я не памятаю, каб яны мяне пужалі. Я, шчыра кажучы,