Vier seisoene kind. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
“En tog is jy bereid om na tien jaar al hierdie pret en plesier te laat gaan.”
“Soos ek vir jou oor die telefoon gesê het, as ’n mens op my ouderdom ’n man ontmoet wat nog sy eie tande het, min bagasie saamdra, selfversorgend is, twee volsinne agter mekaar kan sê en kans sien vir my, dink jy nie té lank of té ernstig nie.” Sy strek haar arms bo haar kop. “Selfs die idee om Gauteng toe te trek, het ’n silwer randjie om.” Sy staan op. “Kom ek stel jou aan almal voor en dan gaan ek my uit die voete maak. Ek moet nog ’n bruidsuitset gaan koop.”
Vyf paar oë kyk op toe hulle die kombuis binnestap. ’n Jong bruin meisie met ’n gemaklike glimlag en groot oë, ’n jong wit man met ’n skelrooi broek aan, ’n swart man in ’n sjefbaadjie, ’n bruin vrou met ’n donkerblou en wit gestreepte voorskoot om haar middel vasgebind en ’n jongerige swart meisie met dieselfde voorskoot aan.
Felicity, Adriaan, Nelson, Fatima en Precious. Onderskeidelik ’n dramastudent wat deeltyds met die besprekings en administrasie help, ’n B.Com.-gegradueerde wat volgens hom nog nie gereed is vir die korporatiewe wêreld nie, hoofsjef, assistentsjef en algemene kombuishulp. Haar reënboognasie, dink Cato.
Daar word oor en weer hand geskud en geglimlag. Almal sê ’n paar woorde, maak ’n paar beloftes van hulp en harde werk, behalwe die bonkige swartman met die sjefbaadjie aan. Nadat hy haar gegroet het, het hy doodeenvoudig sy rug op die groepie gedraai en iets begin neerskryf. Cato hoop stilweg dis nie sy bedanking nie. Sy is bereid om agter die kroeg te werk, kos aan te dra en as dit moet, sal sy selfs sing en dans dat die verhoog bewe, maar vir kosmaak sien sy nie kans nie.
“Ek gaan julle love and leave,” onderbreek Mimi haar gedagtes. “Kyk mooi na mekaar. Hou die gees hoog en die overheads laag.” Sy blaas ’n soen in die rondte.
Cato stap saam met haar terug vorentoe. “Is dit Nelson se gewone disposisie of is daar iets wat ek moet weet?”
“Hy het so drie jaar gelede hier begin en ons het maar aanvaar dis soos hy is. Ek het ’n paar keer deur die jare probeer om agter te kom of iets hom pla, maar het myself elke keer teen ’n muur vasgeloop. Miskien moes ek harder probeer het, ek weet nie. Ek dink ek was bang as ek te veel aan hom torring, loop hy dalk.”
“Fatima?”
“Sout van die aarde, maar nie op haar mond geval nie en tussen haar en Nelson spat die vonke soms. Moenie probeer bemiddel nie. Jy word dalk die enigste slagoffer. Hulle sorteer mekaar self uit. Precious is ’n engelkind. Die ander twee is maklik. Adriaan het kort-kort een of ander dramatiese issue en soek gewoonlik net ’n gewillige oor en ’n bietjie simpatie. Felicity is ’n liewe kind en besig met haar meestersgraad in drama.” Sy maak ’n wye gebaar met haar arms. “I give you the keys to my castle. Have fun.” Sy stap om die ontvangstoonbank en gooi ’n handsak oor haar skouer.
Cato waai terug en oorweeg dit vir ’n oomblik om ook net aan te hou loop, sonder om terug te kyk. Sy het ’n besigheid gekoop sonder om dit te sien. Waarna was sy op soek? ’n Rede om soggens op te staan? Of om saans te gaan slaap? ’n Inkomste? Op hierdie oomblik staan sy op ’n warm sypaadjie en weet nie waarom sy hierdie plek gekoop het nie. Behalwe dat dit op ’n sekere vlak sin gemaak het. Een laataand alleen in hulle stil woonstel. Of dalk het dit na ’n uitkoms gevoel. Miskien moes sy daardie aand net ’n rukkie op die klein balkon gaan staan en diep asemgehaal het. Dan het sy nie nou hier voor ’n klomp plakkate in ’n venster gestaan nie.
Sy draai om en sien hoe Felicity en Adriaan skielik besig raak agter die ontvangstoonbank. Albei glimlag toe sy instap. Asof oorgehaal. Waarvoor, weet sy nie. Sy hoop nie dis op ’n spanpraatjie nie.
“Hoe lyk die besprekings vir vanaand se vertoning?” vra sy die eerste vraag wat by haar opkom.
“Daar het so tagtig mense reeds bespreek en ons verwag, soos gewoonlik, ’n paar walk-ins. Die meeste studente is in die middel van ’n toetsreeks, maar die ouer klomp sal opdaag.”
“Is daar iets waarmee ek julle kan help?”
Adriaan skud sy kop. “Nee, Mimi het gesê jy val amptelik eers Maandag in, so jy kan die twee dae nog geniet en uitrus.”
Cato kyk in die lokaal rond asof sy haarself vir oulaas van iets wil vergewis voordat sy groet. Toe sy weer buite op die sypaadjie kom, stap sy na die koffiewinkel oorkant die straat. Sy gaan sit by ’n tafeltjie op die sypaadjie vanwaar sy die teater kan sien. Vir ’n oomblik oorweeg sy dit om Kristina te bel. Sy het iemand nodig om saam met haar na haar besigheid te sit en kyk. Sy bestel ’n koppie espresso en drink klein slukkies van die sterk, donker vloeistof. Van hier af besef sy die gebou waarin die teater is, dateer waarskynlik uit die begin van die vorige eeu, maar wie dit ook al deur die jare opgeknap het, was kundiges en hulle het iets van die oorspronklike romantiek van die gebou behou. Nie dat sy veel van argitektuur weet nie. Soos met die woonstelle, wag sy gewoonlik om te hoor of ’n gebou met haar praat. En hierdie een praat dalk met haar. Dit kan dalk ook die kafeïen wees wat haar bloedstroom getref het en haar stemme laat hoor. Sy kyk hoe twee meisies by die voordeur instap. Moontlik potensiële kliënte. Miskien moet sy by die voordeur gaan staan en hulle verwelkom. Of miskien moet sy huis toe gaan en oor die pad van hier af gaan dink. Haar toekoms. Nog ’n woord wat haar verwar. Ten volle of ten dele, maak dit nie veel sin nie. Daar moet sekerlik ’n beter beskrywing wees vir die onbekende wat voorlê. Haar weet-nie.
5
Cato soek verwilderd op die bedkassie rond toe haar selfoon vroegoggend begin lui. Sy en Ben het die vorige aand tot lank na middernag buite op die stoep gesit en gesels. Kristina is net na tien bed toe. Nou voel dit of sy nie haar oë kan oopkry nie, maar eindelik vat sy die selfoon raak en klap dit oop.
Dis die ywerige eiendomsagent wat nog ’n paar moontlikhede vir haar wil gaan wys. Alles word in een asem gesê en Cato sug byna hardop. Sy trek die beddegoed oor haar skouers. Dis Sondag. Waar sal haar rus vandaan kom? Móét sy haar eie blyplek kry? Ben en Kris sal haar nooit uitskop nie en op die oomblik is dit so ’n aanloklike moontlikheid. Kan iemand haar kwalik neem? Sy het nog nooit daarvan gehou om alleen te woon nie. En nou voel nie na die regte tyd om uit te vind of sy dalk daarvan kan hou nie. Nou is nie die tyd vir nuwe dinge nie. Nou wil sy horlosies begin terugdraai. Universiteitskoshuisdae. Geluide, reuke, stemme. Voortdurende bevestigings dat sy nie alleen is nie. Vertroostende bevestigings nadat haar ma dood is en haar pa stil geword het in die huis. In die koshuis het dit vir haar gevoel of selfs die mure soms saam kreun en steun, lag en lawaai. Daarna was dit sy, Kris en Helen in die huisie met die groen deur. Dalk minder geluide en minder menswees, maar steeds ’n ewigdurende bewus wees van ’n saamwees. “Saamwees” is ’n woord waarvan sy hou. Dis ’n woord wat ’n mens kan vertrou. ’n Borswering teen die eensaamheid waarvoor sy so bang is. Neil kon nooit verstaan hoe sy so maklik ’n ruimte kan deel nie. Aand vir aand het sy na sy asemhaling langs haar lê en luister. Baie dikwels in die nag half onder hom ingeskuif sodat sy sy lyf teen hare kon voel. As dit moontlik was, sou sy bedags onder sy hemp wou inklim en saam werk toe gaan. Met haar oor teen sy hart. Dalk is sy soos ’n klein hondjie wat te vroeg van haar ma af weggeneem is. Sal dit help as sy ’n wekker onder haar kopkussing sit? Kan ’n mens in hierdie stadium terugkeer na ’n staat van naïewe vertroue in iets soos ’n wekker onder die kopkussing? Kan jy vergeet hoe die afgrond lyk as jy eers een keer oor die rand gekyk het? Sy glo nie. Al vergeet jy dalk die beeld, sal die eindeloosheid daarvan aan jou voete trek. Jy kan nooit weer maak of dit nie daar is nie. Nee, die wekker sal nie meer help nie, want dit kan nie meer teruggedraai word nie. Die uurwerk het gekantel.
’n Ligte klop aan die deur laat haar effens regop kom. Kristina kom binne met ’n skinkbord waarop koffie en beskuit is.
“Is jy veronderstel om swaar goed op te tel?”
“As ek nie ’n koppie koffie en ’n bakkie beskuit kan dra nie, behoort ek nooit weer swanger te raak nie, want dan sal ek beslis nie ’n kramery oorleef nie.”
“Was dit al ’n werklikheid vir jou? Die idee dat daar op ’n dag iets so groot soos ’n waatlemoen daar moet uitkom?”
“Nee. Ek het ’n meester in ontkenning geword. As ek nie aan iets