Ettie Bierman Keur 9. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
in sy geselskap is nie.”
Ila knik, hoewel sy nie seker is hoe sy die ou man moet verstaan nie.
“As ek nie by kan wees nie, sorg dat daar altyd ’n derde persoon by julle is. Ek het gedink dit sal goed wees om Sonja of Mercia te nooi om ’n ruk hier te kom kuier – of een van jou ander vriendinne.”
“Dis nie nodig nie, Vader,” antwoord Ila stil. “Ek is nie vir Martin bang nie. Ook ék is nou ouer as vyf jaar gelede. Ek is op my hoede en … en ek dink ek weet hoe om Martin te hanteer.”
Die ou man is egter nie tevrede nie. Hy lyk nog steeds bekommerd en daar is ’n strak trek om sy mond.
“Of … Ek wil nie my neus in jou privaatsake steek nie, Daniela. Jy kan my verwyt dat ek vyf jaar gelede nie genoeg belanggestel het nie en jou verstoot het. Ek weet ek het dit verdien. Ek het die reg verbeur om oor jou liefdesake uit te vra, maar … maar is daar nie dalk ’n goeie vriend in Johannesburg wat kan kom kuier om as ’n veilige buffer tussen jou en Martin Keller te dien nie?”
“Nee, Vader, daar is niemand nie. Maar ek het nie ’n kêrel nodig om my teen Martin te beskerm nie.”
“In vyf jaar … Het Martin jou so die skrik op die lyf gejaag dat jy nie meer in kêrels belangstel nie, my kind?”
Die ou man lyk opreg geïnteresseerd en nog steeds baie bekommerd. Ila weet dis die verkeerde ding om te sê, maar sy wil nie hê hy moet so ongelukkig lyk nie. “Daar is miskien … iemand,” erken sy.
“Ek is bly. Kan hierdie man nie op die plaas vir jou kom kuier nie?”
“Ek weet nie of hy genoeg belangstel nie, Vadie.”
So iets kan die ou man nie glo nie. Sy kind, sy pragtige Daniela, wat in die verlede net haar vingers kon klap om die kêrels soos ’n swerm bye na ’n heuningkoek aan te lok …
“Nou wat is dan met die vent verkeerd?” wil hy kwaad weet.
“Niks, Vader. Ek waardeer u lojaliteit en u vertroue in my, maar ek dink die fout lê by my.”
“Bog! Die man moet sy kop laat lees. Jy is ’n prys waaroor die kêrels sal vuisslaan.”
“Hy dink nie so nie, Vader,” sê Ila weemoedig.
“Nie? Nou wat dink die vent dan?”
“Hy dink ek is ’n … ’n goedkoop meisie. En as hy my beter leer ken en … en my volgende keer weer sien, sal hy nog minder van my dink.”
Daniel Niehaus is baie verontwaardig. Niemand moet sy dogter te na kom nie. Nadat hy die destydse rusie met Daniela oorpeins en na lang oorweging besluit het dat Daniela miskien reg kon wees oor die dinge waarvan sy haar stiefbroer beskuldig het, was hy baie verbitterd teenoor Martin. In sy redelose woede wou hy Martin van die plaas af wegjaag en agter tralies laat sit, maar dan was hy opnuut met vertwyfeling vervul. Dan het hy gewonder of Daniela nie dalk Martin se houding verkeerd vertolk het nie. Martin was verlief op Daniela. Hy wou met haar trou. Hy sou nie iets gedoen het om die verhouding tussen hulle te vertroebel nie.
En in sy vertwyfeling het Daniel Niehaus sy belofte aan Christa onthou. Christa Keller, wat moeilike dae geken het, siek was, wat sulke hartseer oë gehad het, wat so bekommerd oor haar seun was … Hy het haar belowe: “Ek sal mooi vir jou kind sorg. Ek sal goed wees vir Martin.” Dan het sy hart week geword. Dan het hy geweet – ondanks alles wat gebeur het, kan hy nie sy belofte aan ’n sterwende vrou verbreek nie. Sy was … siek en Martin aard miskien na sy moeder …
Soms ook, wanneer hy snags wakker gelê en met sy selfverwyt geworstel het, het hy gewonder of Daniela haar nie dalk met Martin se bedoelings kon misgis het nie. Sy was jong en onervare, skaars agtien jaar oud. Sy het moontlik oorhaastige gevolgtrekkings gemaak, sonder dat sy genoegsame rede daartoe gehad het of, soos hy daardie aand vir haar gesê het, het aan ’n te ryke verbeelding gely en ’n grondige rede gesoek om nie met Martin te trou nie. Sy was nie verlief op haar stiefbroer nie. Sy wou nie met hom trou nie. Sy het haar pa daarvan beskuldig dat Rietendal belangriker is as sy eie dogter, en sy kon so ’n storie uit haar duim gesuig het om Martin in onguns te bring sodat haar pa nie meer sou wou hê dat sy met hom moes trou nie.
Die sielewroeging wat hy deurgemaak het, en die vertwyfeling of hy Daniela dalk verontreg het, het hulle merk op Daniel Niehaus gelaat. Hy het in vyf jaar oud geword. Sy gesondheid is geknak. Sy hart is gedaan en as sy tyd aangebreek het, sal hy tevrede wees om te gaan. Maar eers wou hy Daniela weer sien, al sou dit dan ook vir die laaste maal wees. Hy wou haar sien en weet sy is gelukkig; dan sou hy tevrede wees.
En ja, dit is hom gegun om sy dogter weer in hierdie lewe te sien. Daniela het huis toe gekom. Maar sy is nie gelukkig nie. En hoe kan hy haar alleen agterlaat tensy hy weet daar is ’n man wat haar liefde beantwoord, wat haar sal beskerm en na haar omsien?
“Wat bedoel jy met daardie geheimsinnige woorde?” wil Daniel Niehaus weet. “Die vent dink jy is ’n slegte meisie en as hy jou volgende keer weer sien, sal hy minder van jou dink?”
“Ek kan nie verduidelik nie, Vader. Ek het reeds te veel gesê. Kom ons vergeet daarvan.”
“Het jy hierdie man lief, Daniela?” hou die ou man vol.
Die blos op Ila se wange en die wyse waarop sy haar oë neerslaan, is vir hom genoegsame antwoord.
“Wie is hierdie vent? Ek wil hom ’n ding of twee gaan vertel. Waar woon hierdie onnosele en stiksiende dwaas?”
Onder ander omstandighede sou Ila miskien geamuseerd gewees het omdat die ou man dokter Retief dieselfde name noem as wat hy háár genoem het. Nou voel sy egter te hartseer omdat hy blykbaar van haar bestaan vergeet het. Agt dae lank het sy bly hoop Johan Retief sou weer met haar kontak maak, maar die telefoon op haar bedkassie het nooit gelui nie. Suster Badenhorst het seker vir hom gesê dat ’n juffrou Verster na hom gesoek het, maar hy het nie die moeite gedoen om haar terug te skakel nie. Hy het blykbaar ook vergeet van die dringende boodskap wat hy vir haar by die Alexander gelaat het. Of dit het nie meer saak gemaak nie.
Daniela se pa sien dat die kêrel se gebrek aan belangstelling ’n pynlike onderwerp is wat sy nie verder wil bespreek nie.
“Sal ons weer na die nuwe vuurwa gaan kyk?” stel hy voor, maar frons toe hy fyn tjankgeluide uit die motorhuis hoor. “Wie was so agterlosig om Snuffels in die garage toe te maak? Is dit Martin? Gisteraand het hy weer die arme hond in die melkery toegesluit. Wat is dit met hom dat hy so ingedagte is?”
“Nee, ek dink dit was ek,” sê Ila vinnig. “Ek was vanoggend in die motorhuis, en ek het nie gesien Snuffels kom agter my aan nie.” Martin is iewers in die huis, weet Ila. Hy is nie naby nie. Wat gaan sy doen as die ou man sê sy moet die rifrug laat uitkom?
“Die hond het oor jou getreur, Daniela. Na jy weg is, wou hy nie eet of drink nie. Een dag het hy sommer net weggeraak. Ek dink hy het na jou gaan soek. Maar na ’n week was hy terug – sonder jou.”
Die plukkers is in die Valencia-boorde besig, maar Martin het vir sy stiefpa gesê hy het dringende boekhouwerk wat hy tuis moet afhandel. Hy wou naby wees indien Ila dalk sy hulp nodig kry. Hier, waar hy by die sitkamervenster skuil en tevergeefs probeer afluister het waaroor Ila en sy stiefpa praat, hoor hy die gegrom en getjank vanuit die motorhuis. Hy weet ’n krisis het opgeduik en hy besef Ila se dilemma. Dekselse brak, dink hy ergerlik. Pleks dat hy die hond ’n dosis arseen ingejaag het voordat hy hom in die motorhuis toegesluit het.
Martin sien dat die ou man na die motorhuisdeure beduie. Hy sê blykbaar vir Ila om oop te maak en die hond uit te laat. Martin weet daar is nie tyd om te verspeel nie. Hy kom regop van agter die gordyne, gooi die sitkamervenster oop en roep: “Daniela, telefoon! Sonja wil met jou praat.”
Ila het gehoop dat Martin haar en Daniel Niehaus van iewers sou dophou. Hy het haar probleem besef en vinnig tot haar redding gekom.
“Verskoon my, Vadie, Sonja het seker by oom Kassie gehoor ek is terug,” sê Ila toe sy verlig omdraai.
Martin wag vir Ila in die gang. “Is daar regtig ’n oproep vir