Ettie Bierman Keur 9. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
maar ek kon geen woord uitmaak nie.”
“Ons het meesal oor die Jaguar gepraat, en oor Daniela se Volkswagen. Ek het gesê dat ek platsak was en dit verkoop het.”
“Het jy nie dom flaters begaan toe julle oor masjiene en motors gepraat het nie?”
“Ek hoop nie so nie. Ek het gesê die vuurwa het baie woema, en al die dinge bygevoeg wat ek in daardie motortydskrifte gelees het.”
“Woema … Ek het daardie gunstelingwoord van Daniela al vergeet. Sy het dit tot vervelens toe …” Martin bly skielik stil. Hy verstyf en daar is ’n eienaardige flikkering in sy blou oë. “Hoe het jy van daardie woord geweet?”
“Jy het dit vir my geleer. Jy het seker net vergeet. Ek sal jou gaan wys dit staan in my aantekeninge onder die opskrif ‘Taalgebruik en gewoontes’. Jy het gesê Daniela het altyd van woema gepraat, en van al die perde onder ’n masjienkap. En sy het die gewoonte gehad om die kap altyd met haar elmboë toe te knip om nie vingermerke op die bakwerk te laat kom nie. Sy was altyd daarop gesteld dat ’n motor moet blink.”
Martin haal sy skouers op. “Ja, ek het seker net vergeet dat ek daardie woordjie vir jou geleer het. Dit was seker in my onderbewussyn, en ek het dit vir jou gesê sonder dat ek dit besef het. Dis nie belangrik nie.” Hy buk vooroor om ’n soentjie op Ila se mond te druk. “Moenie soos ’n vasgekeerde wildsbokkie lyk nie, liefste. Ek staan nie met ’n haelgeweer in my hande nie. Dit was ook nie nodig om jou huiswerk soos ’n resitasie op te sê nie. Dis nie dat ek jou wantrou of nog steeds dink jy is dalk Daniela nie. Dis omdat ek onder druk verkeer en bang is ons plan misluk. Vergewe my as dit voorgekom het of ek jou probeer uitvang. Moenie vir my kwaad wees nie, astertjie.”
“Ek is nie kwaad nie, Martin. Ek weet dit was nie jou bedoeling om my uit te vang nie. Maar net soos jy, is ek ook onder druk en dalk onnodig sensitief. Ek was bang ek het die woord verkeerd onthou of ’n ding gesê wat jy my nie geleer het nie.”
Martin streel oor Ila se hare, gee haar ’n laaste soentjie en wil dan weet: “Het die oubaas oor die rusie tussen hom en Daniela gepraat?”
“Nie veel nie. Hy het net kortliks daarna verwys en verskoning gevra as hy dalk bietjie humeurig was.”
Martin verstyf. Daardie spiertjie pluk-pluk weer aan sy mondhoek en hy vra gespanne: “Humeurig? Het hy gesê waaroor hy vir Daniela kwaad was? Oor … e … iets wat sy hom miskien van my vertel het?”
“Ek het nie mooi verstaan nie, maar Daniela se pa was blykbaar kwaad omdat sy nie met jou wou trou nie.”
“Dis al?”
“Ja, dis al. Daniela se pa het geweet jy sou vir haar ’n goeie man gewees het en dat jy die plaas goed sou bestuur as sy dit sou erf.”
“Het hy gesê hoekom Daniela nie met my wou trou nie?”
“Ja, dit was omdat sy jou nie liefgehad het nie en gevoel het agtien is nog te jonk om al aan ’n man gebonde te wees.”
“Was dit al rede wat Daniela genoem het?”
“Dis al rede, ja. Watter ander rede kon daar gewees het?”
“Niks waarvan ek weet nie. Het die oubaas iets gesê dat ek en Daniela die middag tevore gaan bergklim het?”
“Nee. Het julle? Jy het my nie gesê nie. Jy het gesê dat Daniela die dag voor sy weg is baie afsydig was, dat sy niks met jou te doen wou hê nie. Jy moenie dinge vir my verswyg nie, Martin, anders begaan ek dalk ’n flater wat my verraai.”
“Ek steek niks vir jou weg nie. Ek het nie gedink dis nodig dat jy van die bergklimmery weet nie. Dis nie belangrik nie. Die ou man weet blykbaar ook nie daarvan nie.”
Martin merk nie dat Ila hom onderlangs dophou nie. Hy blaas sy asem verlig uit en hy dink: So, vyf jaar se bekommernis was verniet. Daniela het niks gesê nie. Die ou man weet nie wat daardie middag by die kloof gebeur het nie.
“Oppas, die oukêrel is by die voorstoep,” waarsku Martin. “Gaan in die studeerkamer en maak of jy met Sonja praat. Onthou, sy is oom Kassie van Wyk se jongste dogter. Sê vir die ou man sy het gebel om te hoor of sy kan kom tennis speel.”
Ila knik. Sy draai weg, maar toe sy met die gang opstap, roep Martin haar met ’n dringende fluisterstem terug. “Dis die verkeerde kant toe! Jy loop nou kombuis toe. Die studeerkamer is mos regs met die gang af.”
“Jammer,” mompel Ila onderlangs terwyl sy haastig omdraai. Sy is net betyds. Toe sy die studeerkamer se deur saggies agter haar toestoot, kom Daniel Niehaus by die voordeur in.
9
Ila was in die kombuis, waar sy en Mieta soetkoekies gebak het. ’n Paar keer in die loop van die middag het sy die veraf rammeling van donderweer gehoor, en toe daar weer ’n dreuning in die lug is, slaan sy nie veel ag daarop nie, behalwe om senuweeagtig van die oop vensters af pad te gee. Sy steek die laaste pan in die oond en stap dan met twee koppies tee voorstoep toe, waar Daniel Niehaus in sy rystoel sit.
“Vadie, ek het …” Ila bly verskrik stil. Sy het nie besef hierdie dreuning was anders nie – hierdie keer is dit ’n motor en nie die weer nie. Wat nou? dink sy paniekbevange. Omdraai en wegvlug? ’n Verskoning uitdink om die huis in te hardloop? Sy het gehoop om hom die eerste keer dalk alleen te kry sodat sy kan verduidelik hoe dit gebeur het dat Elizabeth Verster skielik Daniela Niehaus geword het. Sy het gehoop daar sal kans wees om eers gou met hom te praat, te verduidelik … Maar nou is dit te laat. Hy het reeds onder die frangipaniboom stilgehou en enige oomblik gaan hy uit sy motor klim en na die voorstoep toe stap …
Johan Retief het oom Kassie van Wyk se voorman op die buurplaas besoek en gedink hy sal by oom Daniel inloer aangesien hy in die omgewing is en sodoende ’n ekstra rit spaar. Hy het verwag dit sou ’n gewone roetine-besoek wees om die pasiënt se bloeddruk te toets, na sy hart te luister en moontlik bykomende kalmeerpille voor te skryf. Nie in sy wildste drome het Johan verwag om Elizabeth op Rietendal aan te tref nie. Hy kan sy oë nie glo toe hy die fyn blonde meisietjie met ’n skinkbord in haar hande by die voordeur sien uitkom nie.
Johan voel soos ’n klein seuntjie wat by ’n Kersboom staan en tussen al die liggies die geskenk sien wat hy al so lank begeer. Hy wil uit sy motor spring. Hy wil na Elizabeth toe hardloop en sy arms om haar nek gooi. Hy wil vir haar sê hy het al begin vrees sy is nie meer op Nelspruit nie, want hy het haar nêrens raakgeloop nie en die Hotel Alexander sê sy het geen adres gelaat nie.
Maar Johan doen geeneen van hierdie dinge wat sy uitbundige hart aanbeveel nie. Sy verstand het oorgeneem en dié vra wat Elizabeth op Rietendal soek. Al antwoord wat Johan kan vind, is dat sy Martin Niehaus se gas is. Dis te verstane, besef hy. Hy moes so iets te wagte gewees het. Hy het mos geweet, nadat hy hulle twee daardie dag by die Alexander gesien het, dat Elizabeth en Martin op intieme voet verkeer. Daardie prentjie van Elizabeth in Martin se arms het hy uit sy herinneringe probeer verban. Nou kan hy egter nie langer van die waarheid wegvlug nie. Nou moet hy dit erken: Elizabeth het ’n ander man lief. En Martin Niehaus nogal … Sy verdien ’n beter man as daardie inhalige en agterbakse vent met sy skynheilige gedienstigheid teenoor oom Daniel, sy aangepakte vriendelikheid teenoor sy stiefvader. Al wat Martin doen, is om die dae te tel totdat die ou man se laaste dag op aarde aangebreek het sodat hý die nuwe eienaar van Rietendal kan word. Tog jammer dat oom Daniel se eie dogter verdwyn het en blykbaar nie gaan terugkom nie …
Ila staan asof vasgenael. Haar bene voel lam en haar verstand voel afgestomp. Sy is nie in staat om die skinkbord neer te sit of ’n verskoning uit te dink waarom sy haar kombuis toe moet haas nie.
“Wat is dit, kind?” wil die ou man weet. “Is dit die weer wat jou ontstel? Jy het mos altyd al die gordyne toegetrek en die spieëls omgedraai as ’n donderstorm dreig. Toe maar, hierdie knaap is nog ver. Of dalk trek hy verby.”
“Ek het soetkoekies in die oond. Ek … ek dink hulle brand,” stamel Ila.
“Onsin. Ek ruik niks brand nie. Bly hierso. Ek wil jou aan dokter Retief voorstel. ’n Baie gawe jong man – beter as