Ettie Bierman Keur 9. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
oor sy testament?” vra Martin gespanne.
“Nee.”
“Is jy seker?”
“Martin, my vader het my vyf jaar gelede laas gesien. Dink jy hy sou oor so ’n pynlike onderwerp praat pas nadat ek op die plaas aangekom het?”
“Nee, seker nie. Maar het hy enigiets gesê wat mý raak?”
“Niks nie.”
“Iets in verband met die rusie destyds tussen hom en Daniela, waaroor dit gegaan het en wat tussen hulle twee plaasgevind het?”
“Nee. Dis nóg ’n pynlike onderwerp wat hy sou vermy het.”
“Ek weet hy wou hê Daniela moes met my trou, maar sy het geweier. Ek het net gedink miskien het hy dalk vir jou vertel presies wat daardie aand tussen hom en Daniela gesê is.”
“Hoekom sou hy? Ek weet mos net soveel van die rusie af as hy.”
“Waaroor het julle twee dan die hele tyd gepraat? Hoekom het hy my weggestuur sodat julle alleen kon wees?”
“Martin, asseblief … Ek is moeg en oorspanne. Laat my net ’n rukkie alleen.”
Martin klim hoër met die trap op sodat sy gesig regoor Ila s’n is.
“Jy is nie dalk van plan om my in te loop nie, is jy, Elizabeth Verster? Vanwaar hierdie geheimsinnigheid en ontwykende antwoorde? Is jy dalk self met ’n set besig? Is jy en die oukêrel besig om ’n komplot teen my te smee?”
Die geduldige leermeester en gesellige vriend van die afgelope tyd is skielik weg. In sy plek is die jong man wat Ila op die stasie ontmoet het, die Martin Niehaus wat haar onwillekeurig van die bewegende treinwiele af laat padgee het. Net soos daardie oggend op die perron, laat die kille stemtoon haar ’n rilling ondervind. Sonder dat sy dit besef, klim sy ’n paar trappies hoër op om van hom af weg te kom.
“Want as dit jou plan is, skatlief, kan ek jou nou reeds waarsku: dit sal ’n gevaarlike speletjie wees. Ek wil Rietendal hê, en ek is nie ’n man wat my laat dwarsboom nie.”
“Ons het oor die … oor die ou dae gesels.” Ila verag haarself omdat sy so senuweeagtig is. “Ek het hom gevra of hy nog die storie van Floors en die roomkoek onthou en …en van die tyd toe ek ’n brandweerman of ’n renjaer wou word – sulke storietjies. Ons het sommer oor die ou dae gepraat; niks oor jou nie en niks oor sy testament nie.”
“Het hy oor die afgelope paar jaar uitgevra?”
“Nie veel nie. Ek het net gesê dat ek vir ’n bekende skryfster gewerk en in Johannesburg gewoon het. Ek het soveel moontlik by die waarheid gebly sodat hy my nie op ’n onjuistheid kon betrap nie.”
“Het hy oor die verband om jou arm uitgevra?”
“Ek glo nie hy dit eers opgemerk nie.”
“Hy moes. Hy het jou so aandagtig bestudeer.”
“Wel, as hy het, het hy niks gesê nie.”
“En as hy het, wat sou jy geantwoord het?”
Ila se ken lig uitdagend. “Jou leerling onthou al die leuens wat jy haar geleer het, Martin Niehaus. Ek het nie vergeet dat ek my arm in Maria Meintjies se huis verstuit het nie.”
“Mooi. Moet ook nie die ánder dingetjies vergeet nie, Ila – byvoorbeeld dat jy Elizabeth Verster is en nie Daniela Niehaus nie.”
“Ek kan dit maar vergeet, want jy sal altyd naby wees om my baie gou daaraan te herinner dat ek ’n bedrieër en ’n indringer is.”
Ila staar Martin nog ’n oomblik koud aan, dan draai sy weg en stap badkamer toe.
“Miesiela!” roep Mieta. “Ek het vir jou Kersfeeskos gemaak. Jy moet kom eet voor alles koud is!”
Miesiela … Die tongknoper, mies Daniela, wat deur die jare afgekort is. Arme getroue ou Mieta, dink Ila, wat volgens Martin so getreur het nadat Daniela weg is. Ou Mieta, wat haar kop deeglik wou was, wat wou raas en baklei, maar darem vir Daniela “Kersfeeskos” gemaak het om vir haar terug te verwelkom. Martin was reg oor die gemeste kalf wat vir Daniel Niehaus se dogter geslag sou word. Die mense van Rietendal is bly om Daniela terug te hê …
8
Die volgende oggend, toe Ila vir hom koffie in die bed bring, lê Daniel Niehaus bleek en natgesweet agteroor teen die kussings. Sy asemhaling is moeisaam en daar is ’n grysblou kring om sy mond.
“Vadie!” roep Ila ontsteld. “Voel u nie lekker nie? Wat makeer?”
“Niks nie. Trek oop die gordyne, Daniela, en gaan haal vir jou ook koffie sodat jy by my kan kom sit en gesels.”
“Ek dink dit is gister se baie gesels wat Vader vermoei het.”
“Bog! Ek is g’n moeg nie. Ek gaan vandag vir jou die plaas wys.”
“Daar is nog baie tyd, Vadie. U kan dit môre doen.”
“Baie tyd, sê jy, Daniela? Nee, my kind, jy is verkeerd. Tyd is een ding wat ek nie het nie.”
Toe Ila by Martin gaan verneem of hulle nie die dokter moet ontbied nie, skud Martin sy kop. “Dis nie nodig nie. Daardie perdedoktertjie sal wel die een of ander tyd vanself hier aangesit kom. Voel jy beter as gisteroggend, my skat?”
“Ek makeer niks nie. Ek is oor my pa bekommerd.”
Martin kyk vlugtig oor sy skouer waar Mieta is. “Ek is oor my pa bekommerd …” koggel hy. “Jy klink meer soos Daniela as Daniela self.”
“Dis jy wat gesê het ek moet my in my rol inleef en nie van oom Daniel praat nie. Is daar nie pilletjies wat my pa vir die hartkloppings moet neem nie?”
“Daar op die kas …” beduie Martin. “Daar is ’n bottel pille wat die perdedokter voorgeskryf het.”
“Hy is nie ’n perdedokter nie. Die hospitaalpersoneel dink baie van dokter Retief se bekwaamheid.”
“Jy is pragtig, my skat, as jou groen oë blits en daar twee rooi kolle op jou wange is. Jy het my nog nie eers ’n goeiemôre-soentjie gegee nie, weet jy?”
“Ek is nie nou in die luim vir ’n flirtasie nie, Martin. Hoeveel van hierdie pilletjies moet hy neem?”
“Drie. Wanneer sal jy in die luim wees?” terg Martin. “Vanaand, as ek volmaan bestel en ons tweetjies sit styf teen mekaar op die relings van die brug? Die sterre en die maan wat in die kabbelende water weerkaats word …”
Ila is besig om die pilletjies uit te tel. Ingedagte sê sy: “Daardie brug is nie veilig nie.”
Martin se oë vernou. “Hoe weet jy dit, skatlam?” vra hy vinnig.
Ila plaas die botteltjie terug op die kas, skink vir haar ’n koppie koffie en sit dit op die skinkbord saam met ’n glas water.
“Ek het opgelet toe ons gisteroggend oor die brug gery het,” sê sy kalm. “Daar is van die relings wat los is en die balke onder die brug lyk bra wankelrig. Ek sal nie romanties voel nie, veral nie as ’n storm besig is om op te steek nie.”
“Hoekom? Dit was mos Daniela en haar ma wat soos katte op ’n warm stoof te kere gegaan het as daar ’n storm opgesteek het. Of ly jy – saam met al jou ander fobies – ook aan ’n vrees vir donderstorms?”
“Nee, ek gee nie om vir donderweer nie. Al waarvoor ek bang is, is groot honde.”
“Ek sal Snuffels uit jou pad hou. Sê my, Ila … Hoekom was jy netnou so kwaad toe ek neerhalend van die perdedoktertjie gepraat het?”
“Was ek?” skerm Ila. “Ek kan nie onthou dat ek vies was nie.”
“Jy was hoogs ontstoke. Jy het baie vinnig vir Johan Retief ’n lansie gebreek. Hoekom?”
“Ek voel skuldig