---

Скачать книгу

---

sterre, soos die grootwiel,

      van sterre na die aarde,

      duisel elke vrou my siel.

      Bioskoop en dans, draak en die fisant

      dra ons op die mallemeul

      nagliks na ’n Feëland.

      ’n Pennieslotmasjien se kake

      spoeg ’n kaartjie na my uit:

      “Wees veral versigtig met geldsake.”

      O die vrees! as die rekenmeester kom

      hoe sal ek kan verantwoord

      en verslag gee van sy eiendom?

      Die dag breek grou: ‘op tafelblad’

      links in my smalle kamer

      ‘staan leë bottels in hul nat’.

      O week na week gebonde

      ’n haas aan die ovale kring

      en agter my ses honde.

      III

      Die hospitaal is wit-gevlak en koel

      as die glaspypie water uit my tap . . .

      tot ek die vrees weer voel.

      Smiddags groei ’n oog uit elke kwas

      en in die nanag gryp ’n vlermuis

      my dae soos ’n tros lukwarte vas.

      ’n Knop het in my keel gekom

      die oggend toe die peerboom

      in die steenkoolerf wit blom.

      O as die rekenmeester kom!

      wat sal ek van sy wêreld

      nog kan wys aan hom?

      Deur tralies wat die tuin omsluit

      kyk ek en my verwarde broers

      verlangend na die stad nog uit:

      hoe deur die reën en laaste lig,

      krukkig soos nat voëls

      loop elke jas met sy gesig.

      Blinkpapier, mallemeul en wiel,

      ’n laphaas en ses honde

      óm en óm . . . die dun spil van die siel.

      Legende van die drenkelinge

      Het water rijst aan ’t hart.

      VONDEL (Noach)

      Toe die eerste los bui oor die aarde val

      het geeneen Hom herken – die kinders het mal

      in die reën gespeel en diep in hul longe

      die klam lug gesnuif of koel op hul tonge

      die druppels laat breek; die oues teen bome

      het stiller gekyk hoe dampe afstoom

      van kors-droë klippe en talmend opstyg

      langs die stamme, die blaarlose twyg:

      Die reën het gekom, die reën

      ná die roep van korhaan en deur nagte aaneen

      die paddas en kriekies.

      Maar later toe die druppels deur

      die rooi hibiskuskelke en piesangblare skeur,

      en uit die watervlies rysmiere twee-twee tou

      teen stele gras en aan die hoogste stengels klou,

      toe sterk fonteine orals uit die splete borrel,

      erdwurms slymrig boontoe kruip, die eerste korrels

      hael die wildevy en -dadel saai, die vlerkie breek

      sodat die bruinpatrys dit spring-spring langs hom sleep,

      bosbokke na mekaar toe draf en bulk en stom

      gaan staan in halwe kringe en met rûe krom

      teen wind; die wolke krys en met geel kloue

      bome uit die aarde ruk, was elke kind en vrou

      en agter al die kalmte elke man bevrees

      vir die ongekende toorn van die Watergees.

      En een, ’n reus uit die verdorwe ras

      wat onverskrokke in sy sondes was,

      het onrustig gedink: “Is dit ons te wagte

      ná al die gevegte, besittings en nagte

      van fees en van vrou? Is dit ná die spot

      tog die uitverkore groepie se God

      wat in slypende wind en verblindende mis

      ons begeertes met weerlig en hael uitwis

      en die kruipende waters wat alles bedreig,

      bó die mes se kerf teen die stam laat styg?

      Is dit nou die wraak van die aardse dinge

      wat ons jaag met ’n haat na die hemeltinne?

      “Agter ons in takke van die bome vasgekeer

      spring die wildekat en apies klaend heen en weer,

      maar uit bosse voor die waters wat ons volg,

      maanhaarleeu en kalf, duikerlam en wolf,

      vinnig voor ’n Herder, één kudde teen die bult,

      draf ons langs mekaar, wedersyds geduld;

      wedersyds geduld, leeu en lam, deur die nood één

      draf ons oor die klippe, draf ons deur die reën,

      draf ons langs mekaar, Sy kudde aangehits

      met wit swepe na die hoogste spits.”

      Maar dan groei die haat: wie die vinnigste

      klim teen die rots kan miskien die enigste

      wees wat dié nag in genade sal bly.

      Toe gryp hy sy mes teen die steilte en sny

      en steek sy pad langs die hygende flanke oop

      dat hy vryer kan trek aan die wortels en loop

      oor die lys na die rots; en sy kierie die klink

      teen kneukels en koppe wat een vir een sink

      terug deur die reën en rol en ingly

      slap in die waters wat kwaaier uitsprei

      waar die voëls moeg en honger in klompe

      neerstort in die donker of tjulp op drywende stompe.

      “U stroom groot en grys om die klip

      en die wêreld bly enkel ’n stip

      in U roering en kolk.” Laat die nag het hy

      sy hand oor die laaste kriekie gesprei –

      en toe die more rooi oor die waters skyn

      en ’n walvis wat spuit soos ’n kleinvis verdwyn,

      klou hy vingers en naels aan die klip

      wat skielik soos ’n dier onder hom ruk.

      “Al was ek op aarde U sterkste mens

      tot die end . . .”

      Maar die blink sens

      van die golwe maai oor die rots.

      “Ag, alles bly stroming en donker geklots

      van diep branders . . . buite U Ark van Genade.

      En wat is die mens, en wat is sy dade

      sonder

---

Скачать книгу