Tweegevreet. Zirk van den Berg
Читать онлайн книгу.
so groot soos Duitsland; mense gaan dood, verdwaal of keer terug huis toe. Dit was hoop eerder as verwagting wat hom aangevuur het. Hy was bereid om militêre rekords te fynkam, om per trein, kar en perd te reis om sy prooi te vind. En nou, na slegs enkele dae hier, word Stempsky op ’n skinkbord vir hom aangebied, kompleet met ’n foto en waar hy hom bevind.
Die bevestiging dat Stempsky inderdaad ’n regte mens is, is soos ’n albaster wat in ’n vleuelklavier rondbons, note uit die snare pluk en geweldige wanklanke afgee. Dit is asof hy die duiwel met sy horings teëkom. Om hierdie skepsel in ’n prentjie te sien, waar hy soos ’n gewone man lyk … In sy hart skreeu hy, en is verbaas om die beskaafde woorde te hoor uit die mond van die pratende pop wat sy klere dra.
“O, Stempsky,” sê die niksvermoedende polisieman met ’n ongemaklike glimlag. “Ek sou sê hy is wat mense bedoel as hulle van die stil, sterk tipe praat. Goedhartiger as wat hy wil laat blyk.”
Niedermeyer gespe die leersilinder toe waarin sy esel is en kom orent. Hy moet net nie laat deurskemer hoe hy voel nie, en durf ook nie dat daardie foto wegraak nie. “Miskien kan ek iets probeer, om ’n skildery van die foto af te maak.”
Bock lyk onbegrypend.
“Gee my die foto, dan maak ek ’n skildery daarvan.”
“Ek moet vroemôre in die pad val.”
Die miere in Niedermeyer se kop werk nou meer doelmatig. “Ek sal ’n paar sketse maak en dan kan jy môreoggend die foto vat. Ek sal graag die finale portret in olie wil doen. Dit sal natuurlik nie môre al klaar wees nie. Ek sal dit later vir jou bring, ek beoog in elk geval om bietjie in die land rond te reis. Waar in die wêreld is julle gestasioneer?”
“Jy sou nie daarvan gehoor het nie, ’n plekkie genaamd Hochnamib. Ek twyfel of dit eens op enige kaart is. Net ’n Nama-nedersetting en ’n polisiestasietjie. Omtrent honderd kilometer suidwes van hier.” Bock beduie. “Oor die Kupferbergpas, volg die pad Gamsberg toe.”
“Is daar enigiets wat die moeite werd is om te skilder?”
Bock lyk verleë. “Alles.”
“Maar dan kom ek vir seker.”
* * *
Om burgerdrag te dra was waarskynlik ’n fout, besef Siegfried. In sy persoonlike hoedanigheid, sonder die militêre uitrusting, voel hy uit plek waar hy die fort se binneplein oorsteek na oberst Adendorff se kantoor toe.
Sy voorkoms verras die klerk in die voorste kantoor.
“Ek is met verlof,” verduidelik Siegfried.
“Wat maak jy hier? Die oberst is baie besig.”
“Eintlik is dit vir jou wat ek wil sien.”
Die klerk leun agteroor en sit sy hand agter sy kop. Dit is steurend om iemand met een arm dié alledaagse gebaar te sien uitvoer.
“’n Vorige keer wat ek hier was, het jy vir my gesê jy skryf briewe vir die gesneuweldes se families. Ek het gewonder of jy een vir my kan doen, om iemand te troos wat swaar getref is deur die verlies.”
“Dis swaar vir almal. Hoekom sal ek nou ’n uitsondering maak?”
“Sy het heelpad hierheen gekom om uit te vind wat gebeur het.”
“Wie’s die soldaat?”
“Hulle was verloof.” Siegfried kan dit sê, en dit voel nie meer na steke wat uit ’n wond getorring word nie. “Ek weet dis nie hoe dinge regtig gebeur het nie, maar ek het vir haar ’n heroïese storie vertel. Dis daardie storie wat ek graag wil hê jy op ’n amptelike briefhoof moet skryf.”
Die klerk lyk oorbluf deur die voortvarendheid van so ’n versoek. “Wag nou ’n bietjie, jy vertel dus ’n leuen en nou wil jy hê ek moet dit bevestig?”
“Ja.”
Die klerk se stoel kraak, maar jy kan hom nie sien roer nie. Die kamer is vol liasseerkabinette en rakke, die reuk van papier en ink. ’n Gespikkelde vlieëslaner lê op die tafel se een hoek. ’n Vlieg wat verdoemenis ontkom het, zoem naby Siegfried se oor.
“Ek het regte werk om te doen.” Die klerk kyk na die stapel papier aan sy regterkant. “Ek kan nie tyd mors deur liegstories te skryf nie.”
“Dit sal haar die res van haar lewe help, en net ’n paar minute van joune vat.” Siegfried wonder of hy die man ’n beloning moet aanbied – hy wil nie daaraan dink as omkopery nie – maar kan aan niks gepas dink nie. Sy pleitende gesig sal die knoop moet deurhak.
Op daardie oomblik gaan die deur na die agterste kantoor oop en oberst Adendorff kom uitgestap, lank en fier met sy kaal kop, bosserige wenkbroue, en sy swart wandelstok wat op die vloer tik. Hy knik en is halfpad verby Siegfried voordat hy vassteek. “Bock?”
“Ja, herr oberst.” Siegfried se arm ruk om te salueer, maar hy onthou hy is in burgerdrag en knip die beweging kort.
“Ek wil nog met jou praat oor daardie besigheid met … e … wat daardie rebelse skoolmeester se naam ook al was. Ek is op pad na ’n vergadering toe, maar wag hier totdat ek terugkom.”
“Ja, herr oberst.” Hy het nie ’n keuse nie.
Die offisier, skraal en stram, sit sy pet op voordat hy buitentoe gaan.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.