Tweegevreet. Zirk van den Berg
Читать онлайн книгу.
herinner homself daaraan dat hy ’n paar sekondes gelede glad nie gedink het aan die moontlikheid om ’n foto van Stempsky te ontdek nie, en hy is dus niks slegter daaraan toe nie. Hy sit sy soektog voort en blaai na die volgende foto.
’n Paar minute later kyk hy na Manfred Eberhardt se gesig, vasgevang in die rangskikking van mikroskopiese swart kristalle op papier. So jonk en vol selfvertroue, die gesig van ’n man wat geliefd is by ander en vergenoegd met homself. Hy het ’n aantreklike voorkoms, dis nie te betwyfel nie. Sy mondhoeke trek af eerder as op wanneer hy glimlag, maar hy skep ’n edele indruk, veral met sy breë voorkop. Sy Südwester-hoed rus op een knie, liggies vasgehou. Alles anders omtrent sy houding en gesig is perfek simmetries, met ’n gekamde middelpaadjie om die effek te beklemtoon. Dit is die man wat Traudl liefgehad het. Die foto, weet Siegfried, sal meer emosie by haar ontlok as sy teenwoordigheid in die vlees. As hy dit na haar toe vat, wie weet, miskien sal sy opkyk na hom toe, dankbaarheid betoon. Dit, ten minste, is ’n emosie.
Aangesien hy reeds in die omtrek is, begin Siegfried by hotels en losieshuise naby die stasie soek, en baan gaandeweg sy weg suidwaarts met Kaiserstrasse en die omliggende strate langs. Hy kom uiteindelik agter dat Traudl en haar pa gaste by die Hotel Stadt Windhoek is, aan die dorp se suidelike rand. By nabetragting kom dit ooglopend voor, aangesien dit die deftigste hotel in Windhoek is. Die troostelose gebulk van osse by die groot uitspanplek oorkant die pad koggel hom oor sy onnoselheid. Hy het sy tyd gemors en soos ’n stommerik gelyk om van deur tot deur te gaan met die geel koevert in die hand en dieselfde vrae oor en oor te vra, gevolg deur dieselfde verduidelikings, dieselfde antwoorde. Totdat hy hier gekom het.
Die klerk by ontvangs, ’n maer man van sy ouderdom wie se moestas na ’n stuk kalligrafie lyk, sê hy sal ’n boodskapper stuur om vir die dame te sê sy het ’n besoeker. ’n Swart vrou is op haar knieë besig om die vloer met ’n lap te poleer. Die reuk van ou sweet en politoer vul die vertrek. Die muurklok tik. Die klerk se pen krap op die papier. Siegfried gaan sit en laat sy voete rus na die lang stap.
Hy onthou dat hy op haar troudag net so vir Lisbeth gewag het, in ’n ander hotel net ’n ent hoër op in die straat. Wat sou sy nou doen? Sou sy steeds saam met Stempsky wees, en wat gebeur alles tussen hulle? Hy voel die bloed na sy voete vloei, die seer sole. Dis lekker om te sit. Maar dan stel hy hom voor dat Traudl by die deur inkom en hoe hy vir haar sal lyk. Nee, dis beter om te staan. Hy kom op die been en maak seker sy klere is netjies. Hy hou die koevert liggies tussen twee vingers, sodat hy nie die foto buig nie. Hy moes liewer sy uniform gedra het. Nie dat hy die illusie koester dat hy imposant kan lyk nie, maar in uniform sal hy anders lyk as wat sy hom onthou, en enige verskil kan net goed wees.
Hy was altyd vir haar bykans onsigbaar – eers net ’n ongewenste bewonderaar, en toe iemand om mee te praat oor haar verlange na die man van haar drome, wat in Afrika vir sy land en Kaiser veg, vir beskaafde waardes. Siegfried het indertyd haar beweegredes verstaan, maar was dankbaar vir aandag van enige aard – om as vertroueling beskou te word, was beter as om skaars raakgesien te word. Traudl was omtrent die helfte van sy lewe lank die objek van sy begeerte. Nou gaan sy enige oomblik by daardie deur inkom. Hy kyk kort-kort soontoe, onthou met verleentheid hoeveel keer hy homself tot orgasme gebring het terwyl hy haar naam prewel. Miskien is dit waarom hy daardie dag die ongelukkie gehad het, toe hy haar hand vashou en na haar deinende boesem kyk, en hy daardie vlek in sy broek gemaak het wat haar pa so liederlik ontstel het. Dit was die laaste keer dat hy haar in die vlees gesien het. Deesdae is sy ook nie eens meer so baie in sy gedagtes nie. Maar ou gewoontes klou hardnekkig en sy palms voel sweterig. Hy vee hulle stilletjies teen sy broek af, agter sy dye. Dit verras hom nou nog om die bult van spier te voel wat daar ontwikkel het in die maande van gesondheid, van baie perdry.
En dan is sy daar.
Bleek en adellik met daardie troebel oë, die sagte, vol mond. Sy dra die Europese idee van safaridrag – ’n lang kakieromp wat om haar welgevormde heupe span, ’n wit bloes met skaapboudmoue, ’n ry knope op die voorarms en ’n hoë kantkraag. Haar hare is agter haar kop vasgesteek. Haar neusgate se rande, merk hy, is pienk en skilferig, seker oor die koue, droë klimaat. Sy dra blink stewels met vierkantige tone en lae hakke.
Hy hou sy rondebolkeil voor sy lende. As daar nou ’n nat kol sou wees, sou sy dit nie kon sien nie. Hy kan nie ’n woord uitkry nie.
“Siegfried,” sê sy, en kom op hom afgestap met een hand uitgestrek, die pols slap en vingers wat hang.
Hy vat haar vingerpunte liggies tussen syne en laat sy lippe vlugtig aan haar handrug raak. Sy ruik na rooswater.
“Ek het nie verwag om jou hier te sien nie,” sê sy.
“My pa het my laat weet dat julle kom. Ek het dit reggekry om verlof te vat.” Sy stem is ewematig. Sy het hom leer ken as iemand wat stotterend praat, in passievolle uitbarstings. Maar sy kom seker nie die verandering agter nie.
“Hoe het jy hier gekom?” vra sy. “Is daar dan gevegte hier naby?”
Natuurlik, sy dink hy is nog ’n soldaat. Sy weet nie wat deesdae in sy lewe aangaan nie, hy het immers nie regtig die briewe gepos wat hy aan haar geskryf het sedert hy Berlyn verlaat het nie.
“Ek is nie meer in die leër nie.”
Voordat ’n skyn van genoegdoening op haar gesig kan verskyn, voordat sy haar kan verlekker in die bevestiging dat sy heeltyd reg was, dat hierdie kêrel nie van dieselfde stoffasie as haar Manfred is nie, las Siegfried haastig by: “Ek is na die polisie gesekondeer. Ons is in beheer van ’n uitgestrekte distrik, suidwes van hier, reg op die rand van die Europese nedersetting.”
“Is dit gevaarlik?”
“Daar was ’n paar maande gelede ’n opstand. Mense is dood.” Vir Siegfried klink dit tegelyk meer en minder heroïes as die werklike gebeure. Daar was niks glorieryks daaromtrent nie, maar dit het op ’n persoonlike vlak heldhaftigheid geverg wat die algemene opvatting daarvan oorskry.
“Dit lyk asof jy goed daarvan afgekom het. Jy lyk anders.”
Jy lyk nog so mooi soos altyd, wil hy sê, maar dit is ’n sluis wat liefs nie oopgemaak moet word nie.
Die vrou wat op die vloer kniel, hou aan om dit blink te vryf, blykbaar onbewus van die wit mense se gedoentes. Die klerk by die toonbank maak asof hy niks ag op hulle slaan nie; sy pen krabbel naarstiglik.
“Verskoon tog,” vra Traudl vir die klerk, wat verlig lyk dat hy nie meer hoef voor te gee dat hy onbewus is van hulle nie. “Sal jy vir ons iets in die eetkamer kan bedien?”
Siegfried volg haar deur ’n sydeur tot in ’n verbasende groot saal waarin skuins skagte sonlig val. Bokant die ryklik versierde verhoog aan die een kant hou ’n heraldiese adelaar wag oor alles. Daar is muurpapier teen die mure en die plafon is beskilder. Gordyne is langs die vensters gedrapeer en die mure tussenin het lysies waarop potplante pryk. Dit is die deftigste plek wat hy nog in hierdie land gesien het. Hulle voetstappe eggo in die leë vertrek.
“Dis nie knus nie,” sê sy en neem haar plek by ’n tafel teen die muur in.
“Ek het nie geweet hier is sulke plekke nie.” Hy sit die fotograaf se koevert en sy hoed op die stoel langs hom neer, en gaan sit met sy voorarms op die tafel se rand en sy hande inmekaar geklem. As hy maar net vir haar party van die plekke kan wys wat hy hier aanskou het, vistas wat jou siel naak stroop. “Het jy al kans gehad om iets van die land te sien?”
“Op die trein.”
“Is dit nie wonderlik nie?”
Traudl vroetel met ’n sakdoekie wat soos ’n towenaar se duif in haar linkerhand verskyn het. “Elke ding wat ek hier sien, dan dink ek hoe dit vir hom moes gewees het om dit te sien.”
En daar neem die gees van Manfred Eberhardt sy plek saam met hulle by die tafel in, en dit is weer soos die ou dae. Op daardie oomblik besef Siegfried verlig dat hy nie wil terugkeer daarheen nie. “As jy jou die hele tyd iemand anders voorstel, dan raak jou eie lewe …” Sy hand probeer die sin voltooi, sy vingers krul in op hulleself. “Jy moet dit self sien, met jou oë en jou eie bewussyn.”
Die sakdoek