Tou. Piet Steyn
Читать онлайн книгу.
wel elke maand ’n ander kleur, maar nooit grys nie. Sy staan met ’n pakkie Lexingtons en ’n boksie vuurhoutjies tussen duim en ringvinger vasgeknyp, ’n brandende sigaret tussen die middel- en wysvinger van dieselfde hand. Om te sê sy het heelwat gewig aangesit sedert die Swallows se dae sou gevaarlik wees, maar sy sal wragtig nie meer op ’n Harley se agtersitplek pas nie!
Kris sit sy een arm om haar skouers en beduie met sy hand. “Stien, ou lief,” sê hy, “ek staan so en kyk na al hierdie rubbish van jou. Dit staan die hele bleddie garage vol, netnou krap ek die Ford se verfwerk.”
“Dis g’n my rubbish nie,” sê Stien ontstoke. “As jy daardie hangkas se deur regmaak, wat jý des dinges geval het, kan ons dit teruggee vir Mike-hulle.”
“Ja, wel, nes ek tyd kry.” Hy trek die pakkie sigarette en vuurhoutjies tussen haar vingers uit en steek een op. “Was bietjie besig gewees die afgelope tyd.”
“Waarmee nogal? Visvang saam met Kassie?”
“Ek het baie werksdruk, Stien, moet jy nie ook nog neuk nie. ’n Skofbaas se werk is nie maklik nie.”
“Jaa, Kris Freislich, al wat jou deesdae nog druk, is jou belt.”
“En daardie ou stukkende wasmasjien? En die grassnyers? Die goed is moer toe, Stien. Een van die dae krap ek die Ford regtig en dan is daar moeilikheid.”
“Moet my nou nie die hel in maak nie,” sê Stien en beduie met die sigaret. “Ek lek jou agterent al vir ’n jaar om Kassie se bakkie te kry en al die gemors weg te ry ashoop toe. Maar jy,” sy druk ’n wysvinger teen Kris se bors, “wou eers die goed se motors uithaal om go-carts te bou vir die myn se Krismispaartie.”
“Ja, wel, ek het nog net nie sover gekom nie. Vandat ek skofbaas is …”
“Man, te hel met die skofbaas-storie! Dit was drie jaar terug se Krismis.”
Hy maak die houtdeure toe en druk die groot slot deur die skuifknip, sit sy arm om Stien se skouers. “Aag, ou lief, kom ons stap huis toe. Net môre haal ek die motors uit en smyt die gemors weg. Is daar Klippies?” vra hy toe hulle die kombuis instap.
“Ja, gooi vir my ook maar een, met Coke.” Sy stap stoof toe en gooi ’n koppie bruinerige poeier – haar “geheimenisse” – in ’n pot boontjiesop. “Kris, julle moet die Trippel-S se enjin nou regkry. Ek loop my gat af so sonder ’n ryding. Jy weet hoe ver is alles van hier af.”
Hy haal ’n klomp sweisstawe saam met die leë koffiebottel en kosblik uit die groen kossak en sit dit bo-op die yskas neer.
“En dit?” vra sy oor haar skouer terwyl sy die sop roer.
“By ou Keppies by die boilershop gekry vir die raam van die go-cart. Is die kinders hier?”
“Boeries is in die bad en Baby is nog by die hokkie.”
“Nou vir wat bad Boeries hierdie tyd van die dag?” Kris loer in die soppot. “Die mannetjie moet my kom help dat ons maar begin met die Trippel-S. Die enjin sal moet uit en die ding moet geboor word voordat ek die ringe insit. Die top moet seker geskiem word ook.”
“Kan jy nie solank net die bonnet toemaak en die block-en-tackle van die boomtak afhaal nie? Dit lyk so common, en ek meen, jy is darem nou ’n skofbaas. Die hoenders broei al op die ding se agterste seat.”
“Block-en-tackle? Ek dog die ding is gesteel!”
“Nee, hy hang aan die populier se tak. Van lankal af.”
“Boeries!” roep Kris in die gang af. “Boeries!”
“Ja, Pa?” kom ’n stem gedemp van agter die badkamerdeur.
“Kom hier, ek wil met jou praat.”
“Ek is nou daar, Pa.”
Kris gee Stien se dop vir haar aan. “Stien, moet nie worry nie,” sê hy, “ek moet nou net eers daai enjintjie uittrek, dan fix ek dit baie vinnig.”
Boeries kom in die gang af met ’n handdoek om sy middel gedraai. Hy hou die handdoek met die een hand vas en vryf met die ander deur sy swart hare.
Kris dink aan die beeld van sy verweerde self in die spieël, betrag sy seun uit die hoogte. Dit is soos hy gelyk het, honderd jaar en honderd kaste bier gelede: breë skouers, smal heupe en die enigste teken van bier die six-pack op sy pens. “Boeries, demmit,” sê hy en steek ’n glimlag van genoegdoening agter ’n vuis weg, “gaan trek jou aan. Jy kan nie so voor jou ma rondloop nie.”
Maar die ma gee haar seun ’n drukkie. “Kris, jy’s net jaloers. Wat, dink jy, het ek nog nie gesien nie?”
“Jy stink soos ’n hoer op ’n dans,” brom Kris. “Waarheen is jy op pad?”
“Ek gaan kuier, Pa.” Boeries knoop die handdoek om sy lyf vas en gaan sit op die rand van die kombuistafel.
“Luister, laaitie, ek en jy moet die Trippel-S se enjin uittrek. Ek kan die mountings nie alleen losmaak nie.”
“Ek kan nie nou nie, Pa. Ek en Celeste gaan dans.”
“Wat van môre?”
“Werk. Ek en Jan Doep gaan Bothaville toe, polisiebesigheid.”
“Sien jy, Stien?” Kris beduie met sy glas. “Ek kry nie helpers nie.” Hy gaan sit steunend by die tafel. “Wie is die meisie, ken ons haar?”
“Ek glo nie, Pa. Hulle is nog nie lank op die dorp nie.”
“Het sy darem ’n naam, demmit?”
“Celeste, Pa. Ek het mos gesê. Celeste Kirk.”
“Wat doen haar pa, ken ons hom?”
“Kris, los die kind,” vermaan Stien. “Hy is al groot genoeg …”
“Hy is die nuwe ondergrondbestuurder,” sê Boeries, hy ken sy pa se nuuskierigheid.
Kris kyk lank na hom. Dan val iets van die viswatergesprek met Kassie hom by. “Het hy ’n boot?” vra hy agterdogtig.
“’n Watseding?” Boeries kyk sy pa verbaas aan.
“’n Boot met ’n outboard.”
“Nee, jis, Pa, hoe moet ek weet? Ons ken mekaar nog nie so lank nie. Is dit belangrik?”
“Ag, hel,” sê Kris moedeloos. “Ek ken die verskil tussen modder en stront, en hierdie is nie modder nie.” Kris gooi sy dop in sy keel af en staan op.
“Wat is dit nou met jou, Kris?” vra Stien. “Jy kan nie net hier staan en swets nie. Wat’s jou storie?”
Kris vee oor sy yl hare. “Boeries, skink vir my nog ’n dop voordat jy loop. Ek het skielik ’n behoefte. Maak dit maar ’n dubbel, net vir in case.”
“Wat is fout, Pa? Celeste is rêrig oulik, ek hou van haar.”
“Nee, laaitie, daar is niks fout nie. Stien, onthou dat ek môre ’n rol vyftigpond-breekkrag-vislyn koop.”
“Wat?” vra Stien verbaas, “wil jy gaan haaie vang?”
“Jy kan maar so sê. Bring die dop sitkamer toe, Boeries. Ek is skielik moeg, ek wil gaan sit en TV kyk.”
“Waar sê jy is Baby?” vra Kris toe hy op sy stoel in die sitkamer neersak en die afstandbeheerder optel.
“Sy is nog by die skool.”
Boeries kom van die kombuis af ingestap met ’n glas waarin ysblokkies klingel. Kris vat dit by hom en proe. “Dankie. Toe, loop trek jou aan.” Hy teug weer aan die dop. “Hoe kom sy by die huis?” vra hy, sy oë bekommerd op Stien wat in die La-Z-Boy langs hom neergesak het.
“Ek weet nie,” sê Stien verontwaardig.
“Hel, Stien! Sy kan nie loop nie. Nie met daardie mal donners wat die kinders ontvoer nie.”
“Sy