Tou. Piet Steyn
Читать онлайн книгу.
nie.”
“En die klagstate op die bors?” vra Boeries.
“Dis van gewone karton wat jy in enige boekwinkel koop. Die ink is Penguin Indelible, swart. Geen vingerafdrukke nie.” Jan gaan sit, haal weer ’n Gunston uit die pakkie op die lessenaar en sit dit onaangesteek in sy mond. “Kon die drywer vir ons ten minste ’n beskrywing van hulle klere gee? Behalwe dat dit swart was?”
Mac tel sy voet op sy knie. “Hy sê nog steeds nie veel nie,” sê hy. “Ek glo nie hy kan onthou wat hy self aangehad het nie.”
“Watse wapens het hulle gehad?”
“Hy weet nie baie van skietgoed nie,” sê Mac, “maar uit wat hy beskryf, moes dit semi-outomatiese aanvalsgewere gewees het, hè, Boeries?” Hy draai om om met Boeries oogkontak te maak, swaai dan weer terug. “Uzi’s of so iets. Volgens hom het elkeen ’n pistool en ’n mes ook gehad.”
Jan haal die sigaret uit sy mond en tik met die agterkant op die lessenaarblad. “Kêrels, hierdie is nie sommer net ’n gang nie. Wat julle beskryf, klink na iets uit ’n FBI-fliek, ’n soort Swat-span of so iets.”
Die ander twee sê niks, hou net Jan se tikkende sigaret dop.
“Is die ander drie slagoffers al geïdentifiseer?” vra Jan.
“Nog nie,” sê Mac, “maar hulle is beslis onwettige immigrante.”
“Twee Zimbabwiërs en een Mosambieker,” sê Boeries, bly vir die geleentheid om ’n bydrae te maak.
“Ons is in kontak met Buitelandse Sake,” sê Mac. “Hulle kyk of hulle meer kan uitvind.”
“Ai.” Jan vee met sy hand oor sy gesig. Hy draai skuins in sy stoel sodat hy by die venster kan uitkyk, sy oë op die spits dak van die Oppenheimer-teater se baksteen-kloktoring wat tussen die ander geboue in Welkom se sakesentrum uitsteek. “Ai.” Hy tik met die sigaretfilter op die lessenaarblad. “Agter hulle sit ook iewers weer ’n klomp gesiglose bliksems wat alles organiseer. Ek dink nie hierdie drie kon alles self beplan het nie.”
Boeries kom sit weer en hou sy hande na die verwarmer uit. “En die vyf by die St. Helena-myn?” vra hy en kyk skuins op na Jan.
“Dit is dieselfde spul wat dit gedoen het, geen twyfel nie. Daardie plek is so verlate,” Jan wikkel sy skouers, “dat niemand iets gesien het nie.” Hy haal ’n groen Bic-aansteker uit sy hemp se bo-sak en beduie daarmee na sy twee kollegas. “Dieselfde met die moorde in Jo’burg, dieselfde spul.” Hy laat die vlammetjie opspring, beduie na die Gunston in sy mond. “Boeries, ek wil niks van jou oupas se siektes hoor nie, dis my longe dié.” Hy steek aan en blaas die rook na die plafon, dié keer sonder om te hoes.
Buite huil die suidewind. Al drie polisiemanne kyk ’n rukkie deur die venster na die vlae rooi sand en tuimelende papiere in die straat. Dan draai Jan terug en kyk na Boeries. “Wat het in any case van hom geword?” vra hy.
Boeries kom agter Jan praat met hom. “Van wie?” vra hy verward.
“Jou oupa, Boeries, die een met die taaisis. Het hy hom ook doodgerook soos die ander een?”
Die jong man se gesig verhelder. “Nee, Super, hy het nie gerook nie,” sê hy stroperig. “’n Bus het hom getrap.”
Jan loer deur die rook na hom. “Nou wat de hel het dit met my rokery te doen? Of was jy net lus vir kak praat?”
“Nee, niks nie, Super. Dis net dat die busbestuurder besig was om ’n sigaret aan te steek en toe sien hy nie my oupa wat oor die pad geloop het nie.”
Sonder om sy blik van Boeries te laat wyk, haal Jan die sigaret uit sy mond en tik met die filter op die lessenaarblad. “Mac,” sê hy dan gedrae, “vat hierdie mannetjie hier uit, voordat ek hom moer.”
Die twee speurders skop hul stoele met groot gebaar agteruit en maak asof hulle vreesbevange uit die kantoor wil storm.
“Wag!” roep Jan hulle terug. “Mac, ek dink jy moet weer uitry na oom Gys se plaas. Vertel hulle van Elliot, dis nou te sê as hulle nog nie weet nie. Maar hulle het intussen dalk aan nog iets gedink.”
“Dalk kry ek weer ribbetjie, of skaapboud met rys en aartappels.”
“As jy nou ’n slim poot wil wees, bel en maak ’n afspraak vir môre net voor middagete. Jou kanse vir skaapboud is dan goed.”
“Ek moet seker saamgaan?” vra Boeries hoopvol.
“Jy, mannetjie, gaan saam met my,” sê Jan. “Ons gaan ook na ’n plaas toe, net ’n ander een.”
“Nee, maar dis maar reg so, Sup,” sê Boeries gemaak gedienstig. “My pa is mos ’n skatryk myner; ons eet elke Sondag skaap-boud. Waarheen gaan ons?”
“Ek het ’n afspraak gemaak met die voorsitter van die Vrystaatse Landbou-unie se veiligheidsafdeling.” Jan krap op sy lessenaar rond, die sigaret skeef in sy mondhoek, die rook lastig in sy linkeroog. “Ag, hel, waar is dit?” sê hy geïrriteerd, haal ’n stuk papier onder die asbak uit. “Hy is ’n meneer Danie Ferreira en sy plaas is …” hy hou sy leesbril los voor sy oë, “Magdalena, anderkant Bothaville.”
“Boer hy met skape?” vra Boeries.
“Hoe moet ek weet? In daardie wêreld is jou kanse beter vir kaboemielies.”
“Wat is dit?”
“As jy nie weet wat dít is nie, lyk dit vir my jou pa is wragtig ’n ryk myner! Ons ry môreoggend agtuur.” Jan staan op en haak sy windbaadjie van die stoel se leuning af. “Kom eers kantoor toe en dan ry ons van hier. Soek vir ons ’n kar uit, een met ’n heater wat werk.”
10
Kris Freislich ry versigtig met die rooi Ford Big Six in die enkelmotorhuis in. “Ek gaan nog die kar krap met Stien se stront wat die plek so vol staan,” brom hy vies. “Kan sy nie haar rubbish op ’n ander plek bêre nie?”
Die Ford is vir Kris belangrik, dit was die eerste kar wat hy nuut gekoop het – en hulle het saam oud geword.
Hy klim steunend uit, trek sy maag in om tussen die motor en sy vrou se bokse deur te skuur en sy groen kossak uit die Ford se bak te kry. Voordat hy die groen garagedeure toemaak, bekyk hy eers weer die kar: Uit die boks vir R2 500 cash en kontant in ’72. Sy het nog nie ’n dag se moeilikheid gegee nie, gebruik nie ’n druppel olie nie en haar exhaust brand nog spierwit. Jy moet net wegbly van unleaded af. “En jy kan haar maar floor, ou Pavement,” sê hy vir die bruin Afrikahond wat om sy bene kom draai het. “Ou Whitey van die paintershop met sy Alfa se moer. Hierdie yster spin nog op teer, tot in derde rat.”
Hy vee ’n denkbeeldige stoffie van die motor se rooi modderskerm af en laat sy oë waarderend oor die voertuig gaan. Hy gee haar ’n kloppie op die dak. “Glad nie sleg vir ’n ou lady van byna veertig jaar nie.”
Sy oë vang sy beeld in die spieël van die deur van ’n stukkende hangkas wat voor die Ford teen die muur staan, die grys borselkop, die uitgesakte gesig. Vroeër dae het hy sy hare agteroor gekam in ’n blink ducktail, veral Saterdagaande wanneer hulle met die motorbikes na die session by Swallows is – om die sheilas te tjaaf en vir ’n lekker fight of twee met die gangs van Odendaalsrus of Welkom. Al wat oorgebly het van daardie agteroorgekamde golwende goue kuif is ’n paar yl stokkieshare wat sukkel om plat te lê. Die plooie in sy gesig en nek en sy verbleikte hangsnor probeer hy miskyk. Hy draai hom dwars en beskou die boepie wat vinnig besig is om ’n pens te word. Hy trek sy maag in en bekyk sy beeld krities.
“Nie sleg nie,” sê hy vir sy spieëlbeeld. “As ek net van hierdie bleddie pens ontslae kan raak.”
“Kris, wat staan jy hier soos ’n simpel ding waarvan die broek wil afval met jouself en gesels?”
Hy swaai om. “Demmit, Stien, moet my nie so bekruip nie, vrou! Daar is te veel gehijackery in driveways deesdae.”
Stien