Tou. Piet Steyn
Читать онлайн книгу.
aan haar, laas week se gesprek met Jan Doep nou weer in sy gedagtes. “Ja, sny maar af. Kom, kêrels.” Hy wink Kat en Jerome saam. “Kom ons kry ons ry.”
Buite druk hy ’n nommer op sy selfoon en stap elmboog in die wind met die foon teen sy oor ’n ent weg. “Hallo, Jan, dis Pine van Jo’burg.”
“Yes, Pine. Hoesit daar in die groot stad?”
“Vrek koud.” Pine is nie lus vir gemeenplase nie. “Jan, ek staan hier by ’n misdaadtoneel, kan nie baie praat nie. Luister ’n bietjie hierna en sê my of dit bekend klink.” Hy loop ’n draai oor die dooie grasperk, selfoon teen die oor, terwyl sy ander arm in die lug beduie soos hy die misdaadtoneel vir Jan beskryf.
“Ja, dit klink na dieselfde lot wat by Wesselsbron was,” sê Jan Doep ná Pine se beskrywing. “Die kleredrag, die klagstaat, die lot, alles klink dieselfde.”
“Dit lyk nie goed nie.”
“Nee, en dit lyk ook nie of dit gaan ophou nie.”
“Dis waarom ek jou bel. ’n Ooggetuie sê die een slagoffer het onder druk vir die aanvallers vertel hulle werk vir ’n kaping-sindikaat daar in jou wêreld. Hy het name genoem ook. Die leier is ene Doepie of Deppie, so iets. Ek weet nie of jy dit kan gebruik nie.”
“Dippie, soos in Dippenaar, moet dit wees” sê die speurder van Welkom dadelik.
“Ag nee, demmit!” Pine speel met ’n bos sleutels in sy sak. “Iets sê vir my jy weet meer as ek.”
“Ek kom nou net van ’n ou mynstoor af by die St. Helenamyn. Dippie en vier van sy pelle daar gekry.”
“Wat van hulle?”
“Hulle swaai, my ou pel! Opgehang soos die eerste spul by Wesselsbron, klagstaat op die bors, die lot.”
Daar is ’n lang stilte.
“Pine! Pine is jy nog daar?”
“Doep, as julle klaar is met die ondersoek, stuur vir my die besonderhede. Kommissaris Mkhize sal ’n span moet taak om aan dié sake te werk, ons kan nie so elkeen op ons eie aandonner nie. As ek reg tel, is daar nou al elf moorde in ’n kort tyd deur hierdie hof-spul gepleeg.”
“Ek stem saam.”
“Goed, ek sal met hom praat.” Voor Pine aflui, vra hy: “Hoe gaan dit met die knie?”
“Vol stront, veral as dit koud is, gee hy my hel.”
“Jy moet die ding laat vervang. Hulle haal die oue uit en sit vir jou ’n mooi, blink gechroomde een in. Onthou net die greasenipple, anders …”
“Ag, voertsek jy! Gaan vang kroeks, man! Jy klink net soos daai Boeries.”
“Wie?”
“Boeries!”
“Is dit ’n mens?”
“Jy wil nie weet nie. Cheers.”
Pine klap die foon toe en kom met ’n breë glimlag teruggestap na die ander twee wat op die stoepmuur sit en rook.
“Kom kyk eers hier agter in die jaart, Sup,” sê Jerome en stuur hulle terug by die deur in, die gang af. Hulle stap deur ’n kombuis met wit nerfaf staalkaste en ’n tafel met ’n blou Panelite-blad, tot op ’n groot erf agter die huis. ’n Paar verwaarloosde vrugtebome staan met dooie swart takke tussen lang gras en hope rooigeroeste ysters.
Dwars op die erf is ’n groot stoor met kaal gepleisterde mure en twee sinkskuifdeure. Langs die huis loop ’n oprit van twee ewewydige, gebarste sementstroke tot by ’n enkelmotorhuis waarin ’n rooi BMW deur oop skeefhangende houtdeure gesien kan word.
Jerome druk sy skouer teen een van die stoor se deure en skuif dit met ’n geknars verder oop. Soos die onwillige deur van die skuur op die plaas waar sy pa die Massey-Fergusen gebêre het, dink Pine. Binne staan ’n donkerblou Audi A5 en ’n wit Toyota Hi-Lux-dubbelkajuit met ’n kappie op. Al twee voertuie lyk nuut. Die Audi se venster aan die bestuurderskant is gebreek, glasstukke en bloed lê op die sitplek. Op die agtersitplek is ’n babastoeltjie met ’n rooi fopspeen daarin wat met ’n wit plastiekketting aan ’n doek geheg is.
Weer verstar Pine se blik. Tiaan! ’n Oomblik lank sien Pine hóm in daardie stoeltjie. En hy kan nie daardie beeld losmaak van die harde swart bloedkors op die voorste wit leersitplek nie. Pine vryf letterlik die beeld uit sy oë en stap verder die stoor in.
Stukke motorenjins staan op die olierige sementvloer rond. Teen die verste muur val die lig uit ’n hoë staalvenster op ’n werkbank met gasbottels en ander gereedskap.
’n Lenige jong man met ’n grys chinobroek, blou hemp en rooi das is besig om foto’s van die voertuie te neem. Pine herken die jongeling se ma se swart hare en sy pa se blou oë. Ook nie meer so klein nie, dink Pine. As hy hom aan Kat meet, moet die mannetjie seker minstens ses voet vier wees.
“Môre, Superintendent,” sê die jong man met die kamera en kom met ’n uitgestrekte arm aangestap. “Julle kan maar rondkyk, moet net nie vat nie. Ons moet nog vingerafdrukke kry.” Hy beduie na ’n kollega wat besig is om afdrukke van die motors te lig.
“My hel, Henkie,” sê Pine verbaas. “Laas toe ek van jou gehoor het, was jy nog in die polisiekollege. Wat maak jy hier?”
“Ek is vir eers ingedeel by die forensiese laboratorium in Silverton, Sup. Ek moet ondervinding kry om B.Tech. Forensies by Unisa te gaan swot.”
“Dis goeie nuus,” sê Pine, vat die seun aan sy skouers vas en hou hom op armlengte. “Hel, maar jy hét groot geword!”
Henk lag verleë, diep kuiltjies in sy wange – nog iets van sy ma geërf. “Ja, Sup …” stamel hy verleë.
“Los maar die superintendent, Henkie.” Pine skud die seun se hand. “Dit was nog altyd oom Pine. Wat’s jy nou so formeel?”
Pine voel die krag in die hand, sien die dik nek op die jong man se skouers en hoe die spiere op sy voorarms speel. Hy sal hom wragtig nie meer kan optel en in klowe afdra nie!
“Wat het jy hier, Henk?” vra Kat toe hy die seun se verleentheid oor Pine se aandag en blydskap sien.
Henk beduie met die kamera in die een hand. “Albei hierdie voertuie is die afgelope week in die Goudveld ge-hijack,” sê hy en trek uit pure ongemak sy mou oor sy neus. “Die bestuurders is op die toneel geskiet.” Hy knik in die rigting van die babastoeltjie. “Die kleinman was gelukkig nie in die motor nie, sy ma het hom juis by die crèche gaan aflaai en toe sy terugkom by die huis, toe skiet die kapers haar vir haar selfoon en die motor se sleutels.”
Pine steek sy hande in sy broeksakke, vroetel senuagtig aan die Keyser se kop, kyk weg. Hoeveel van hulle is daar nog daar buite? Hoeveel sit nie in die tronke en wag net op parool nie? Is dit wat dáár in die huis gebeur het nie dalk die oplossing nie?
“Ek sê hang ’m high ’n handsome,” grom Kat terwyl hy sy snor hel gee.
Pine kyk skerp na sy kollega, maar Kat maak asof hy Pine se ergernis nie sien nie, buk vooroor en krap aan sy kuit. Ja, dink Pine terwyl hy na Kat se geboë rug staar, ja … maar dis nie wat die wet sê nie. En hulle is polisiemanne, wat net aan één kant van die wet kan wees. Maar omdat hulle polisiemanne is, weet hulle ook beter as enigiemand dat die wet hulle net vir ’n kort rukkie van die strate af vat en dan is hulle maar net weer aan die gang.
Kat kom regop en Pine kyk weg. Henk lei hulle verder die stoor in. “Hier in die hoek is ’n ou Ford Escort en ’n Volksie, klaar gestrip vir parte.”
“Alles die drie daar binne aan die balke se werk?” vra Kat.
Henk knik. “Ou motorkapers, Inspekteur. Dié drietjies is egter net die oortjies van die seekoei.” Hy merk Kat se ingenome verbasing oor sy uitdrukking en lag verleë saam voordat hy voortgaan. “Hulle is deel van ’n groter sindikaat; steel voertuie in die Goudveld en aan die Oos-Rand en verkwansel dit in Mosambiek en Botswana. Direkteur