Tou. Piet Steyn
Читать онлайн книгу.
myne kry nie, toe vat hy maar die job as drywer vir die plaasaanvallers.”
“Wat het hom dan daardie nag so skrikgemaak?”
“Jis, Jan, ja, dis ’n snaakse spul hierdie. As wat hy sê waar is, het ons met ’n soort Ku Klux Klan te doen. Kussingslope oor die kop, die lot.” Maar dan het die Levitikus-ding tog sin! dink Jan. ’n Sekte-moord is dalk nie so vergesog nie.
“Vertel, Mac, demmit!” snou Jan ongeduldig. “Wat sê hy?”
“Volgens hom het hy eintlik niks met die hele aanval te doen gehad nie.”
“Maar my magtag, dink hy ons is ’n klomp dom ape?” Jan steek ’n sigaret aan en hoes die rook uit. “Die spore, die vingerafdrukke in die bleddie Mercedes, alles verbind hom met die drie wat geswaai het.”
“Hy reken hy het nie geweet waarmee hulle besig was nie; het net die kar bestuur.”
Jan word deur ’n hoesbui oorval; kom rooi in die gesig regop, hyg.
“Super, my oupa …”
“Fok, Boeries, ken jy nie ander grappe nie?” knip Jan die jong polisieman kort. “Hierdie is ernstige sake.”
“Eintlik praat ek van my ander oupa. Hy het die taaisis gehad.”
“Dis oukei, solank dit net nie Aids was nie,” sê Jan, beduie dan ergerlik met die sigaret na Mac. “Mac, gaan aan. Wat sê hy?”
“Volgens hom het hy net daar gesit toe twee mans in swart klere hom uit die kar gepluk het en na die bos gesleep het.”
“Wit of swart mense?”
“Hy het nie ’n clue nie.” Mac sit met sy enkel op sy knie en speel met sy skoenveter. “Hulle het iets soos swart kussingslope oor hulle koppe gehad met gate om deur te sien. O ja, hy sê hulle het elkeen ook ’n riem om die nek gehad met ’n kruis aan.”
Jan se wenkbroue maak vraagtekens. “Kruise?”
“Ja, houtkruise.”
“Mmm … die Hof onder die Kruis. Kon hy nie iets van hulle pratery aflei nie?”
“Hy sê hulle het nie juis gedurende die hele episode gepraat nie. Nie een van die twee wat hom uitgepluk het, of die ander twee in die bos nie. Net een het gepraat, seker die leier.”
“So, daar wás vier van hulle. En toe?”
“Soos ek gesê het, hulle het hom bos toe gesleep waar die ander drie reeds vasgemaak en met toue om hulle nekke gestaan het.”
“Klaar gehang?”
“Aikona, dit moes nog begin! Hy is staan gemaak soos die uniformtak hom gekry het, met die tou om sy nek. Toe het hulle ’n soort van ’n hofsaak gehou, die ander drie die doodstraf gegee en toe een vir een opgetrek.”
Jan vee met sy hand oor sy gesig. “Blikskottel! G’n wonder hy het koekoes geword nie. Seker gedink sy beurt kom nog.”
“Die vraag is, hoekom het hulle hom nie ook gehang nie,” merk Boeries op.
“Miskien om die boodskap uit te dra, ek weet nie,” sê Mac. “Vrees is sulke mense se beste wapen, maar ek het ook ’n ander teorie.”
“Mac reken die ouens is dalk onderbreek,” sê Boeries. “Miskien het iemand in die pad verbygekom en moes hulle spore maak.”
Jan druk die halfgerookte sigaret dood, haal weer die pakkie sigarette uit sy hemp se sak, besluit daarteen en gooi dit op die lessenaar neer. “Dit is ’n moontlikheid, maar ek dink nie hierdie perde skrik sommer nie.” Hy krap tussen die papiere rond en haal ’n forensiese verslag uit en gee dit vir die twee speurders aan. “Die ballistiese toetse van die plaasaanvallers se wapens het gekom. Dit is dieselfde wapens wat gebruik is in die ander aanvalle wat in die gebied plaasgevind het.”
Mac blaai deur die verslag. “Daar is drie mense dood in daardie aanvalle.” Hy gee die verslag aan vir Boeries. “So, wat dink jy het gebeur?” vra hy vir Jan.
“Dié Elliot-kêrel, die ou wat die kar bestuur het, hy het nie, soos die ander, een van daardie klagstate by die manne met die kruise gekry nie. Ek dink dit beteken ons kan hom glo dat hy nog nie gemoor het nie, dat dit sy eerste keer was. Die pêre het ’n simpel sin vir regverdigheid en hulle maak hom toe net skrik.”
“Hel, Jan, as dit so is, het ons hier met ’n soort boendoehof te make.” Mac haal sy voet van sy knie af, sit vooroor en vryf opgewonde oor sy dye, kyk eers na Boeries en dan na Jan terwyl hy praat. “Lyk my dis ’n klomp selfaangestelde laksmanne wat hulle slagoffers eers verhoor, vonnis en dan ophang. ’n Ou kan maar sê ’n vigilantebende met klas. ’n Oog vir ’n oog, daai tipe ding.”
“In hierdie stadium kan dit enigiets wees,” sê Jan met min uiterlike tekens dat hy Mac se opgewondenheid deel. “Miskien is dit net botsende belange tussen twee bendes …”
“Ma …”
“Maar ek twyfel.” Jan laat Boeries gapend sy woorde sluk. “Die woord ‘Levitikus’ maak vir my ’n verskil. Ek het ’n nare voorgevoel hieroor.”
“Jy bedoel jy like nie die idee dat daar ouens is wat hierdie helsems op hulle moer gee nie?”
“Mac,” sê Jan skerp, “kom ons veronderstel hierdie is ’n groep wat, soos jy daar sê, ter wille van reg en geregtigheid misdadigers uithaal. Punt nommer een: Ons praat hier van misdadigers wat die polisie self nie kon opspoor nie. So, die Kruis-spul is nie onnosel nie. Weet jy hoe donners moeilik gaan dit wees om húlle vas te trek? Punt nommer twee: Met plaasmoorde is jy outomaties tot by jou ore in die politiek in. Hierdie storie gaan dadelik as ’n swart-wit-ding gesien word.”
“Ja, oukei, Jan, natuurlik.” Mac kyk vlugtig na Boeries, interpreteer sy jong kollega se grootoog-staar as ondersteuning, en rig hom weer met oorgawe tot Jan. “Maar ten minste het ons hier te make met mense wat nie roof en moor om hul eie gatte te verryk nie. Hier het ons vir ’n slag ’n bietjie van ’n ander spin op die bôl.” Die troebel blik waarmee Jan na hom luister, laat Mac effens stoom verloor. “Oukei, oukei, vang moet ons hulle vang,” sê hy, en vervolg met heelwat minder bravade: “Ek meen, wat hulle doen, is onwettig …”
“Dis die punt, Mac!” Jan speel weer besluiteloos met die sigaretboksie, haal dan een uit en steek aan. “Dis die punt. Wat hulle doen, is onwettig. En omdat daar ’n moerse klomp mense is wat soos jy daaroor dink, gaan ons die vark in die verhaal wees wanneer ons hulle vang.”
Mac sak afgehaal terug in sy stoel, loer van onder sy mus se rand na Jan. “Jy weet darem hoe om op iemand se bêterie te pie,” mompel hy. “Maar dis mos nou nie iets wat ek daar buite sal loop staan en rondvertel nie.”
Jan Doep vat ’n diep teug aan sy sigaret en blaas die rook ingedagte na die plafon. Boeries skuif tot op die punt van sy stoel, sy hande op die punte van die armleunings. Hy kyk afwagtend na Mac, dan na Jan, en toe geeneen van hulle blyke gee dat hulle op hom ag slaan nie, staan hy op. Dis moeilik om die jongste te wees! Hy stap met die verslag teen sy ken na ’n kennisgewingbord met foto’s, verslae en sketskaarte van misdaadtonele. Hy buk effens om een van die foto’s te ondersoek, die liggaam tussen vaal wintergras, half onder ’n lae tamariskbos. Hy weet waarna hy kyk – die lyk van die meisie wat onder die Merriespruit-slikdam gekry is. Sy moes min of meer so oud soos sy suster, Baby, gewees het. Fokkit, Baby met haar lyf wat nou so uitskiet en daardie oordosis hormone. “As daardie Kruis-ouens eerder hierdie etter wil bykom …” Hy druk met ’n wysvinger op die foto, draai om na Jan en Mac, maar bedink hom dan. Hy staan nog ’n paar tellings na die foto en kyk. “Hof onder die Kruis klink soos die Aryan Brotherhood,” sê hy dan.
Jan druk die halfgerookte sigaret tot ’n vraagteken in die asbak, tussen ’n hoop ander vraagtekens. Hy staan stram op en hink om die lessenaar om langs Boeries te gaan staan. Hy sit ’n hand op sy skouer. “Ou seun,” sê hy vaderlik, “daardie skarminkels waarvan jy praat, is ’n tronkbende. Hierdie spul is baie meer gesofistikeerd en met ander doelstellings en metodes.