Tou. Piet Steyn
Читать онлайн книгу.
Hy’s weer haastig hier uit.”
Jerome skop teen ’n skeef afgeloopte buiteband met ’n swart velling. “Wat sukkel hulle met al die scrap? Hoekom al die risk vat vir ou crankshafts en pistons en tyres waarvan die drade uitsteek?”
“Jy sal verbaas wees,” sê Henk. “Kom ek wys jou.”
Die speurders loop deur die stoor terwyl Henk verduidelik. “Die nuwes verkoop hulle en die oues stroop hulle om skaars onderdele in die hande te kry. Kyk byvoorbeeld hierna.” Hy beduie na ’n olie-en-ghriesbesmeerde enjin en ratkas op houtblokke. “Dis ’n ou Peugot 404-enjin uit die sestigerjare. Lyk nie nou na veel nie, maar vir ’n eienaar van een van daardie vierkantige broodbokse is dit ’n stuk goud dié.”
“Oukei, Henk,” sê Pine ná ’n ruk, “laat jy aangaan hier. Ek sal die verslag by Krappies kry. Sê groete vir jou ma-hulle.”
Hulle stap om die huis na die straat, die winterson skerp in hulle oë ná die skemerte van die stoor.
Jerome gaan by die agterdeur in. “Laat ek maar loop check wat daar binne aangaan.”
’n Wit Opel Astra hou in die straat stil en ’n vrou met lang swart hare in ’n poniestert gebind, klim uit. Sy het ’n swart langbroek en baadjie aan, ’n wit bloes se kraag steek bokant die baadjie uit. In haar hand hou sy ’n kamerasak vas.
’n Polisieman in uniform keer haar by die hek voor, en hulle kan sien hoe sy met haar arms beduie en met hom redekawel. Dan sien sy die twee speurders op die stoep en waai vir hulle.
“Patricia de Beer,” sê Pine met ’n kreun. “Die pers is al wat ek nou nog nodig het.”
“Hel,” sê Kat en onderstreep sy waardering met ’n snorveeg. “Daardie Charl is ’n gelukkige man. ’n Mens sou nie sê sy het twee kinders gehad nie, en kyk watse lummel is dié Henkie-kind van haar. Hoe de hel kom sy in any case so gou hier?”
“Ek weet nie, maar jy ken haar. Daardie wipneusie van haar ruik nuus op ’n afstand. Henk sou definitief nie uitgepraat het nie. Kom ons gaan praat met haar, los sal sy ons tog nie.”
Die twee stap oor die grasperk en buk onder die geel SAPD-band deur.
“Hallo, Pat,” groet hulle.
“Dag julle twee sexy goed! Hierdie man is snaaks met my, hy sê ek mag nie ingaan nie!”
“Hoe kom jy so vinnig hier, Pat?” vra Pine.
“Die koerant het ’n oproep gehad. ’n Groep wat sê hulle is die Hof onder die Kruis en werk vir geregtigheid. Hulle het verantwoordelikheid aanvaar. Wat presies het hier gebeur?”
“Ek wil nie nou ’n verklaring maak nie. Die ondersoek is in wat ons noem ’n sensitiewe stadium,” sê Pine en kyk haar ge-amuseerd aan.
“Eintlik weet ek reeds,” sê sy. “Die man het vertel. Ek wil net weet of hy die waarheid gepraat het.”
“Wat weet jy?”
“Drie dood. Lede van ’n kapingsbende. Reg sover?”
“Ja, soos altyd.”
“Hoe is hulle vermoor? Mag ek foto’s neem?” Sy gee een van dáárdie glimlaggies van haar, glo klaarblyklik daaraan soos wat Kat aan sy snor-maneuver glo.
Kat gryns. “As jy jou lesers wil naar maak.”
“Jy kan foto’s neem van die huis en so aan, maar nie binne nie,” sê Pine. “Ons is nog besig. Daar is ’n ooggetuie, maar ter wille van haar veiligheid wil ons haar naam nie nou al bekend maak nie. Daar kan nog lede van die groep daar buite wees.”
“So, dis ’n sy?”
“Pat, jy ken die reëls. Ons sal later ’n persverklaring uitreik.”
“Reg, reg! ’n Mens kan mos maar probeer.”
Sy haal die kamera uit en neem ’n paar foto’s van die huis en die rooi BMW in die motorhuis.
“Jy sal my laat weet van die persverklaring?” vra sy vir Pine.
“Ja, Pat, hoe sal ek jou nou nie laat weet nie? Wat doen Charl deesdae?”
Eintlik is hulle ou vriende, maar sien mekaar deesdae selde. Charl was lank in die weermag en toe in die sekerheidsbedryf – dit was destyds die oorsaak van hulle egskeiding. Ná die Duime-saak, waarin sy en Henk vasgevang geraak het, het dinge tussen haar en Charl weer reggekom en hulle het intussen ook ’n dogtertjie ryker geword.
“Steeds in sekerheid. Hulle kan nie voorbly nie, daar is so baie misdaad. Maar wat …” Sy haal haar skouers op.
“En die kleinding?”
“Jani? Ag, sy is te pragtig, sy is darem ook nie meer so klein nie, hoor!”
Pine buk, tel ’n duif se veer op en trek dit deur die Kayser se steel. “Ja, die tyd gaan ook so vinnig verby.” Hy blaas pypolie windaf deur die steel.
Pat staan met ’n vies uitdrukking en kyk na die stink swart gemors wat uit die pyp kom. “Hoe lyk dit met jou en die getroude lewe?”
“Goed, jy weet mos Ann is ’n engel.” Hy gooi die swart geoliede veer tussen die pers blomme van die vygie langs die hekkie in. “Klein Tiaan slaap net nie baie nie, koliek of winde of so iets.”
“Sê vir Ann sy moet my bel, ek het met Jani ’n wonderlike nuwe krampwater ontdek.” Dan draai sy na Kat. “En jy, nog nie sulke planne nie?”
“Nee, wat. Ek is gelukkig, net soos wat ek is. Hoekom dit weer gaan opneuk met ’n getrouery?”
Haar lag klink klokhelder in die oggendlug. “Ag nee, kom nou, dit is nie so erg nie, Kat! Hoor hier,” sê sy skielik haastig, “julle moet kom kuier, ons sien mekaar te min. Ek sal ’n braai of ding reël, dan kom julle oor.”
Sy kyk skalks na Pine terwyl sy om die motor stap. “Die HOK-bende, sal die naam jou pas?” vra sy. “Of verkies jy die Kruis-bende?”
Pine kreun. “Ag, nee hel, Pat, moenie nou al daarmee neuk nie, asseblief. Jy weet mos as die pers eers ’n naam het, raak hulle erger as gatvlieë.”
Kat maak die motor se deur vir haar oop. Terwyl sy agter die stuurwiel inskuif, glimlag sy. “Dit hou julle op julle tone. Baai!” Sy trek vinnig weg.
Terwyl hulle haar agternakyk, lui Pine se selfoon.
“Môre, Kommissaris,” sê Pine en bestudeer oopmond die ylblou lug. “Ja, daar is drie lyke. Dit lyk na lede van ’n kapingsbende. Ja, Piet Vermaak was blykbaar al hier, maar is weer weg.”
Pine vorm die woorde “kommissaris Mkhize” met sy lippe vir Kat en luister ’n ruk in stilte. “Ja, goed, ek sal verslag kom doen sodra die ondersoekeenheid klaar is. Totsiens, Kommissaris.” Hy klap die foon toe.
“En nou, as jy so staan, wil jy die Astra by haar koop?” vra hy aan Kat wat steeds staan en staar na waar Patricia by ’n stopstraat gestop het.
“Intelligent én sexy,” sê Kat. “Hû?”
“Elana sal jou moer! Jy soek moeilikheid. Daardie swartkop los jou so wragtig vir ’n ou met ’n stetoskoop.”
Elana is ’n fisioterapeut wat Kat in die hospitaal ontmoet het toe hy aangesterk het ná ’n ronde met ’n spul uitsmyters van die nagklub The Ambush.
“Daar is nie meer ’n Elana nie.”
“Ag, nee hel, Kat! Sorry, ou pel.” Pine bedoel dit. Die groot speurder se eerste huwelik het nie gewerk nie. Rohan, sy seun, bly by sy ma. Kat sien hom een naweek in ’n maand.
“Ag hel, dis nie so erg nie,” brom Kat. “Soos ek sê, ons is nog pelle. Dis net vir nou dat elkeen vir eers sy eie paadjie loop.”
“En Mooi Annie?” vra Pine moedswillig.
“Nee, ou pel, ek weet darem nie, sy’s