Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
mooi.
En van iewers tussen die bosse het iets hulle bespied. Dalk die wolf, wat klaar was met sy maaltyd?
“Arista.” Dit het vreeslik mooi geklink as hy haar so noem. “Ek en jy gaan nog eendag trou. As jy groter is.”
Hy het aan haar hand gevat en dit liggies gedruk.
Toe draai hy om en klouter terug op teen die rotse na waar sy byl gelê het – rats, vinnig, behendig.
Bo aangekom, het hy haar naam teen die waterval uitgeroep.
“Arista du Randt!” het sy teruggeskree. “Ek is Arista du Randt van nou af!”
Toe was hy weg, nes die wolf.
Sy het vinnig aangestap tussen die digte bome deur, tot sy die grondpad na die mangoboord gekry het. Die groenvel-vrugte met hul rooi wange het swaar en trots al om haar gehang.
Toe sy in die oopte uitgeloop kom, het haar pa op haar afgestorm. Hy was tegelyk kwaad en angstig. Wat het sy in die bosse gesoek? Sy weet mos sy mag nie soontoe loop nie. Dis wild en woes. Daardie deel van die plaas was so ruig dat dit nog nie skoongemaak kon word vir mangobome nie. Sy moes daar wegbly!
Teen haar pa se bors het sy vertel van die wolf wat gelyk het of hy dans toe hy die bokkie gevang en om en om met die spartelende diertjie gerol het. En die hadidas. Maar veral van die brutale dans en die bokkie wat al spartelend gesterf het. Dit was amper asof hulle verlief was, het sy gedink, twee diere wat dans tot in die een se laaste oomblik.
En sy het gedink aan Jan se oë. Maar sy het nie ’n woord oor hom gerep nie.
“Die wolf dans as hy doodmaak, Pappa.”
En weer het sy aan Jan gedink. Jan met daardie oë en die lang, maer lyf. Die prins met die woeste hare wat haar Arista genoem het.
Vir haar pa het die gepraat oor die wolf nie veel sin gemaak het. Wolwe wat dans, waar het jy van so iets gehoor? Maar die naam het bly vassteek en toe die plaas se naam verander en haar pa dit moes registreer, heet dit voortaan Wolwedans.
Mooi naam. Wolwedans. Net so mooi soos Arista. En sý het daardie naam uitgedink. Arista het dit altyd vereenselwig met die wolf wat so na haar staan en kyk het.
En met Jan. Pragtige Jan wat vier jaar ouer as sy was, het sy later uitgevind. Sy sou hom nooit vergeet nie.
Wolwedans met sy mangobome en bobbejaantoue en apies wat rondskarrel. Waar die hadidas langs die rivier nesmaak en skree. En die paddas in kore die reën besing en die donderwolke roep.
Elke padda het ’n ander stem gehad. Daar was dié wat geklink het soos borreltjies in die modder, fyn geluidjies wat soos ligte tromslae deur die stilte tamboer. Plop-plop-plop! Ploing-ploing-ploing, met skril, hoë stemmetjies, byna soos sonbesies.
Ander paddas het gekwaak asof hulle met mekaar kommunikeer. Ja, kwaak, nes hulle op skool by die juffrou geleer het. Hulle moes dit in die graadtweeklas namaak. Toe het party kinderstemmetjies van die een kant af geskree: “Kwaa-aa-aak, kwaa-aa-aak!” En van die ander kant, die res van die klas wat antwoord: “Kwaa-aa-aak, kwaa-aa-aak, kwaak!”
Maar sy het geskree: “Ploing-ploing-ploing!” Want dit was hoe Wolwedans se paddas geklink het.
Op die plaas was die geluide ook partykeer diep en donker, sonder die ligtheid wat dit in kinders se monde het. Kwaa-aa-aak, kwaa-aa-kwaak: basklanke, donker klanke, tot diep in die nag.
Maar doer gunter, iewers in die diepste bos, was daar altyd die enkele brulpadda wat sy heerskappy oor die gebied bevestig het, maar nes die wolf amper nooit gesien is nie. Dit was ’n kwaak-brul met ’n oerklank so diep dat g’n onderste noot op haar ma se klavier dit eers kon raakvat nie.
Dan, eensklaps, het alles stil geword asof die natuur asem ophou en wag. En Arista weet: Die wolf sluip by die dam verby. En alles is morsdoodstil uit respek en vrees.
Of dalk het die wolf weer ’n bokkie gevang, die bloed spuitend. Dan sal die paddas wag tot die dodedans verby is en die laaste roggel bedaar het.
Op haar agtste verjaarsdag het haar pa, Hannes du Randt, vir Arista ’n juwelekissie present gegee – ’n Rooikappie-kissie omdat sy so dol was oor die Rooikappie-storie. Al het sy altyd meer van die wolf gehou.
Die juwelekissie was pragtig. Binne-in, op ’n spieël, was daar ’n poppie met ’n rooi rokkie en ’n rooi kappie wat om en om gedraai het, al in die rondte. Maar eers het daar ’n deuntjie gespeel.
Sy sou dit kon gebruik wanneer sy haar ma se juwele erf. As Wolwedans hare is.
“Rooikappie se ouma is sommer simpel. Sy verdien om opgeëet te word!” het sy op ’n keer gesê nadat haar ma die storie die hoeveelste keer vir haar gelees het.
Haar ma was eers verbaas, toe het sy haar kop geskud. “Jy moet eendag stories skryf, my pop. Met daardie verbeelding kan jy al die sprokies herontwerp!”
Later het Arista die poppie so dikwels laat draai, dat die deuntjie hees geraak en uiteindelik stil geword het. Maar die poppie het bly draai.
Arista het ure lank met haar gespeel en gekyk hoe sy altyd in dieselfde rigting draai. Kloksgewys. Oor en oor en oor. Die poppie het haar beste vriendjie geword.
En altyd, diep vanuit die bosse, die geluide van hout wat gekap word.
Op ’n dag het sy teruggegaan na die plek waar die wolf die bokkie gevang het. Toe sien sy dit – Jan was besig om daar ’n houthut te bou. Sy sterk bolyf het weer in die son geblink terwyl hy die hout in latte kap en dit sorgvuldig bo-op mekaar plaas tot die hut begin vorm kry.
Arista was toe in matriek.
Sy het Jan die vorige paar jare partykeer met vakansies in die kerk gesien. Dan het hy so styf-regop tussen sy ouers gesit en was dit duidelik hy wou nie daar wees nie. Hy het ontuis in die kerk gevoel, nes sy. Dan knipoog hy vir haar.
Een keer het hulle na die tyd vinnig met mekaar gepraat. Dan glimlag hy: “Haai, Arista. Wanneer trou jy met my?”
“Nes ek klaar is met skool,” was haar antwoord.
“En dan?”
“Dan bly ons lank en gelukkig op Wolwedans.”
Jan het stip na haar gekyk. “Arista du Randt.”
“Ja, Jan?”
“Ek en jy gaan Wolwedans baie mooier maak as jou simpel pa en ma. Hulle verstaan niks van die wolf nie.”
Sy het geskrik. Iemand behalwe sy wat die wolf gesien het!
Sy het later gehoor dat Jan se ouers oorlede is. Hy was op universiteit en het net vakansies huis toe gekom. Sy het hom net van ver af gesien en hy het nie nader gekom nie. Dit was asof hy wou wag dat sy ouer is, dalk dat sy meer van die lewe af kan weet, voordat hy vir haar kom kuier.
Toe het sy hom ’n jaar lank glad nie gesien nie.
Toe sy klaar was met matriek, het sy haar ma op die plaas gehelp. Daar was nie geld om verder te gaan leer nie. En sy het gewag dat Jan terugkom.
Toe kom daar die dag dat sy hom weer by die waterval kry. Hy het op dieselfde plek as tevore gestaan en in die poel geduik. Toe hy uitklim, het hy na haar toe gestap en haar in sy arms geneem.
Jan het haar gesoen. Lank en innig en met soveel krag dat sy gedink het sy gaan flou word daarvan. Daarna het hy haar na die boshut toe gevat. “Ons s’n,” het hy geglimlag.
Daar het hulle ure lank bo-op die dennenaalde in mekaar se arms gelê en gepraat en gedroom. Hy het haar partykeer ’n bietjie gesoen, maar nooit verder gegaan nie.
Hy het as argitek in Nelspruit begin werk en net naweke Hazyview toe gekom. Dan het hulle piekniek in die boshut gebou.
Eendag het hy ’n stuk papier saamgebring en haar geteken. Sy sou nooit vergeet hoe hy haar naam gesê het nie. “Arista van Wolwedans. Dis ons twee se plaas. Net ons verstaan hierdie plek.”
En sy oë. Die oë wat nes die wolf