Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
Sy wil nóú nee sê. Dis die bordjie in haar gedagtes wat waarsku: Privaat, geen toegang. Sy moet nou besluit, gaan sy of gaan sy nié?
Maar die gevolge! Liewe heilige hemel. Die gevolge . . .
As sy daardie laaste syfer inpons en die foon begin aan die ander kant lui, gaan alles verander.
Begin. Eindig. Begin. Eindig. Wat gaan dit wees?
Sy maak haar sitplekgordel los. Sy kan nie so in die ry praat nie, die oproep is te belangrik. Sy sal moet stilhou en die gordel knel haar nou. Sy sluk. Nóg ’n straaltjie sweet biggel teen haar wang af. Sy lig een hand van die stuurwiel en vee die sweet met die rugkant weg.
Die reuk van mos. Van bos. Van frangipani. Van verrotte blare.
En dis skemer. Die mooiste tyd van die dag. Sy skakel haar motor se kopligte aan.
Dan gebeur baie dinge tegelyk.
Daar staan ’n wolf voor haar in die pad. Sy sien hom duidelik daar in die kopligte. Sy laat die foon val en swenk uit.
Iewers tussen die donker bome flits iets blink toe sy uitswenk. Dan tuimel ’n boom oor die pad. Sy ruk die stuurwiel na links.
Snaaks waaraan ’n mens in sulke omstandighede dink. Dit is asof sy nie glo wat met haar gebeur nie. Maar ’n breukdeel van ’n sekonde later skop die oorlewingsinstink in. Dan onthou sy paniekbevange haar bestuurslesse toe sy in matriek was. Wat om te doen wanneer ’n motor gly.
Moenie die rem trap nie!
Tog doen sy dit, want sy het geen beheer meer oor haar optrede nie. En in daardie oomblik verlaat haar motor die pad.
Sy het lank gelede ’n motorongeluk in ’n rolprent gesien. Die kamera was binne-in die motor en daardie tuimel- en tolbewegings het haar naar gemaak. Sy het haar oë gesluit en gewag vir die slag op die silwerdoek. En hy het haar hand styf vasgehou, hy kon haar angs aanvoel.
Lank nadat die slag gekom het, was haar oë steeds toe. En sy hand was steeds op hare. Die ligte drukkie.
Dié slag maak sy nie haar oë toe nie. Sy hoor die slag soos die motortjie op sy dak beland. Dan tol dit terug op sy wiele met ’n rukbeweging wat haar soos ’n lappop rondgooi. Deur die newels sien sy ’n wiel hier voor haar verby tol. Klippe en gras skuur aan die ander kant van die oop venster verby. Sy kry stampe teen haar kop, ’n hou teen haar skouer, iets teen haar gesig.
Toe die motor weer omtol, hoor sy die deur met ’n kraakgeluid oopskeur. Sy sien die klip wat naderkom. Sy probeer haar hande voor haar hou. Iewers skree ’n hadida.
Dit is die laaste ding wat Sonja Daneel hoor. Die hadida.
Dan word alles swart.
Niks. Donkerte. Newels. Stilte. Pyn. Woede. Vrees. En weer donkerte. Dis donkerder as donker. Dit gitswartnag.
Kraak. Kwaak. Kwaak. Skarrel-skarrel. Die geluid van water. Stroomversnellings.
Nog geluide. Daar is iets nats en warms teen haar vel, teen een van haar wonde. Dit is tegelyk sensueel en vertroostend en seer. Sy probeer beweeg.
Iets lek haar. Liewe hemel tog. Hier is iets lewendigs by haar!
Sy maak haar oë oop. En vlak voor haar is die geel oë van ’n wolf.
Sy maak haar oë toe. Sy weet nie waar sy is of wat aangaan nie. Dis ’n droom. ’n Nagmerrie. Iewers van agter uit haar keel kom daar ’n roggelgeluid. Asem wat probeer deurstoot. Haar keel is rou en baie, baie seer.
Sy beweeg stadig en versigtig. Sy het haar lip stukkend gebyt. Sy voel die bloed teen haar ken afloop en raak opnuut bewus van die pyn in haar lyf. Dan maak sy weer haar oë oop.
Hier teen haar is ’n klip. En die geel oë. Die rooi tong. Sy oë is primitief. Wild. Die slagtande hier naby haar is skerp. En hy lek haar weer, asof hy die bloed van haar wonde af wil oplek.
Help! wil sy skree, maar sy maak nie ’n geluid nie.
Bloed. Bloed teen die bad se rand. Baie bloed.
En dan weer, oë wat uit ’n gesig peul, met die een oogbal wat grotesk aan ’n senuwee uit die oogkas hang, die mond in ’n gil vertrek.
Dit word weer donker. Sy veg teen die newels, maar die donkerte sak oor haar toe soos iemand wat ’n kombers oor haar trek. Die kombers is warm en bedompig en ruik na frangipani.
Rooikappie en die wolf. Prentjies. Die houtkapper. Sy onthou iets van Rooikappie. Die geel oë hier voor haar vervaag. Dan is alles weer swart . . .
Toe Sonja baie later vir ’n tweede keer bykom, is sy alleen. Die wolf is nie meer by haar nie.
’n Geweldige pyn skiet deur haar kop, dit klop, verblind haar. Sy kreun. Weer die droë keel. As sy gemakliker probeer asemhaal, voel sy die swelling in haar keel, sodat daar nie genoeg suurstof by haar brein uitkom nie.
Sy beweeg weer. Liewe hemel, haar kop is seer. Dis ’n verblindende witwarm-helseer wat haar laat uitroep. Maar dit is net ’n geroggel.
Die wêreld om haar kom in fokus. Voor haar is stekelrige penne. Swart en wit penne wat sidder soos ’n slang wat gereedmaak om te pik.
Krrrr. Krrrrr. Wat is dit?
’n Gromgeluid. ’n Vinnige beweging links van haar. Die ystervark laat spaander toe die wolf hom bestorm. Dan draai die wolf om, sy oë blink in die maanlig.
Sy is te bang om weer te beweeg.
Dan, na wat soos ’n ewigheid voel, kom die gevoel terug in haar ledemate. En daarmee saam die besef dat sy nie weet waar sy is nie. Sy weet nie wat gebeur het nie.
Sy weet nie wie sy is nie.
Sy probeer dink hoe sy hier beland het. Wat die wolf hier maak.
Wag. Iets wil deurskemer. Die dier voor haar in die pad. Dis vaag, maar dis daar.
Name? Plekke? Datums? Niks verder tree na vore nie. Die lei is skoon. Dit wag vir die eerste woord om daarop geskryf te word.
Maar wat is die woord?
Haar naam. Haar naam! Wat is haar naam? Wie is sy, wat maak sy hier? En wat maak die wolf hier naby haar? Dit laat haar orent beur.
Niks is gebreek nie. Sy kan haar bene beweeg. Haar arms, haar hande. Dis net haar kop wat ondraaglik seer is.
Voor haar is die klip waarteen sy dit gestamp het.
Sy sukkel tot sy regop staan, ten spyte van haar vrees vir die wolf.
’n Ent van haar af lê ’n motor op sy dak gedraai. ’n Rooi motor. Dis ingeduik. Die vensters is almal gekraak. En oorkant, agter die berg, die rooigeel gloed van die son wat begin opkom.
Sy bewe van skok en vrees. Haar hande soek na haar besittings. ’n Handsak. Enigiets wat vir haar sal sê wie sy is. Haar hand vat bossies raak. Takke. Klippies. Maar niks anders nie.
Sy kyk weer om haar rond. Die wolf is nie meer naby nie.
Wás dit ’n wolf, of dalk ’n hond? Het sy gehallusineer? Maar wie is sy? Waar kom sy vandaan? Wat maak sy hier?
Toe gee sy haar eerste tree vorentoe.
Byna oombliklik gee die grond onder haar mee en sy val. Sy rol, sy tol. Sand, dorings, blare, stukke hout, grond. Sy hoor die geluid van water wat vloei.
Dan ’n koue skok toe sy dit tref.
Sy voel hoe sy onder die oppervlak verdwyn. Daar is water in haar longe en in haar neus. Sy word deur die stroom voortgedryf. Sy beur boontoe.
Toe haar kop bo die water uitkom, sien sy ’n tak wat laag oor die water hang. Sy gryp daarna, kry dit raakgevat en klóú. Dit keer dat sy verder meegesleur word.
Haar skouer is seer, maar sy slaag tog daarin om haarself uit die water te trek en ’n graspol raak te vat. Dit gee mee, sy val terug. Die water wil haar weer saamvat, maar sy probeer weer, dié slag meer suksesvol.
Sy